"ဆောင်ဟွန်း~~~" လေသံတိုးတိုးလေးကိုမှဆွဲလို့ခေါ်လာတဲ့အသံ။
"ဗျာ"
မှောင်မည်းပိတ်သိတ်နေတဲ့ လေဟာပြင်ကျယ်ကြီးထဲမှာမြင်နေရတဲ့အလင်းရောင်ဆိုလို့ သူ့ရှေ့ကလူရဲ့ မျက်ဝန်းတွေသာ။
ပြုံးလို့အကြာကြီးစိုက်ကြည့်နေတဲ့မျက်ဝန်းတွေကတနုတယွ။အနားတိုးလို့ လက်ဖောင်းဖောင်းလေးတွေက ဆောင်ဟွန်းဆံပင်တွေကြားတိုးဝင်လာတယ်။ဖွဖွလေးပွတ်သပ်ပီးနောက်မှာ မျက်ခုံးအစုံဆီကိုဦးတည်လာတဲ့ လက်မကလေး။အသာလေးဖိလို့ ကိုင်တွယ်လေပုံများ အားထည့်လိုက်ရင်နာကျင်သွားမည်ကိုစိုးရိမ်နေသည့်အလား။လက်ဖျားလေးကမျက်ခုံးကနေ နှာရိုးတစ်လျောက်လျှောဆင်းသွားအပီးမှာ ဆောင်ဟွန်းရဲ့မျက်ဝန်းတွေဆီကို တဖန်ပြန်ငေးမောလာပြန်တယ်။သေချာပေါက်ဆောင်ဟွန်းပြုံးပြမိလိုက်ပါတယ်။တဖြေးဖြေးပိုလို့နီးကပ်လာတဲ့ကိုယ်လုံးလေး။နှာဖျားဆီက ဝင်လေထွက်လေကဆောင်ဟွန်းမျက်နှာဆီ လာရိုက်ခတ်တယ်။နီးကပ်လာသမျှ ရှင်းလင်းလာတဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးတစုံက ထိကပ်သွားဖို့ ၅စက္ကန့်မျှသာလိုတော့သည်ထင်။
၅စက္ကန့်...
၄စက္ကန့်...
၃စက္ကန့်...
၂စက္ကန့်...
၁စက "ပတ်ဆောင်ဟွန်းနဲ့ နီခီရေ ထတော့ဟေ့ နောက်နှစ်နာရီဆိုလေယာဉ်ထွက်ပီ" တံခါးထက်ဆီတဒုန်းဒုန်းထုရိုက်လို့ လာနှိုးတဲ့ဟီဆွန်းအသံကြားမှ ဆောင်ဟွန်း ကမူးရှူးထိုးအိပ်ယာပေါ်ကပြေးဆင်းပါသည်။နီခီလဲထိုနည်းအတိုင်း။
ခြေဆန့်လက်ဆန့်ပင်မလုပ်နိုင်ပဲ အိပ်ယာပေါ်ကပြေးဆင်းလာတာကြောင့် လူကအိပ်မှုန်စုံမွှား။ဆံပင်များကရှုပ်ပွလို့။သို့ရာတွင် မျက်လုံးများမှာတော့မှေးစင်းမနေပါပဲ ပြူးကျယ်လို့နေတယ်။ဆောင်ဟွန်း ရှုပ်ပွနေတဲ့ဆံပင်တွေကို လက်နှစ်ဖက်လုံးနဲ့ကိုင်ဆွဲကာ "sh*t sh*t sh*t sh*t sh*t sh*t"
အိပ်ယာထနောက်ကျလို့တော့မဟုတ်။အိမ်မက်ထဲက နမ်းမိခါနီးလေး မျက်နှာနားအတင်းတိုးကပ်နေတဲ့ ပတ်ဂျုံဆောင်းမျက်နှာကြီးကိုပြန်မြင်ယောင်မိတာကြောင့်။
အိမ်မက်လှလှမက်ချင်တာမှန်ပေမယ့် အဲ့လိုမျိုးကြီးတော့မဟုတ်ဘူးလေ။ဘာကြီးလဲ?ဘယ်လိုကြီးလဲ?ပတ်ဂျုံဆောင်းကြီးကသူ့အိမ်မက်ထဲကိုဘာလို့?အခြေအနေကြီးကလဲပုံမှန်မဟုတ်? ဟီဆွန်းဟျောင်းလာကယ်လို့သာတော်တော့မည်။မဟုတ်ရင် သူနဲ့ဂျုံဆောင်းနဲ့....အားးးးးးးးး
