(t)huis

15 - (on)terecht, (on)veilig

Voor hem zit de wijkagent. Die kwam zowat binnen gestormd. Jonathan was net de deur uit gelopen. Iets met Robbie, dat had Milo nog wel opgevangen. 

Het is stil in de ruimte. De stilte verstikt hem bijna. Toch zorgt het tikken van de klok ervoor dat Milo er niet in stikt. Dat hij niet opgeslokt wordt door de stilte die de ruimte had omarmt. 

Hij voelt de ogen van de wijkagent branden in zijn rug. De stilte die er is kan men omschrijven als een ongemakkelijke stilte. Beide hebben namelijk geen gespreksstof om over te beginnen. 

Milo had wel weer een ongepaste opmerking kunnen maken om het ijs te breken. Iets in de richting dat het een tijd geleden was dat hij weer eens een politie zag. Of dat deze agent voor het eerst zijn deur heel had gelaten en hem niet ruw open had gebroken. 

Maar hij deed het niet. 

Zelfs daarvoor was deze setting te ongemakkelijk. 

Milo zijn adem stokt een beetje. Jonathan bleef wel lang weg. Durfde hij om te kijken? Nee dat zou gek zijn, dan denkt die agent dat Milo controleert of hij weg is en daarna de cocaïne boven tafel haalt. 

Milo heeft het namelijk meerdere keren al gedaan wanneer hij even buiten het zicht was van autoriteiten. Zo'n hele gekke gedachte was dat dus niet alleen hoopte hij nu vurig dat Jonathan terug zou keren en hij zijn verhaal kon doen. 

Jorg wist waar hij was. Hij was niet bang voor Jorg, het was een ingecalculeerde zorg die hij meedroeg vanaf het moment dat hij aftrad. Er waren momenten geweest in zijn leven waarop Milo hoopte dat Jorg hem aan flarden zou schieten. 

Dat moment was nu absoluut niet. Jorg was ziek. Een zieke maniak die Milo het meeste pijn kon doen met zijn geliefdes. Het litteken op de schouder van Jiska was daar het voorbeeld van. 

Milo was ook niet van gisteren en wist dat Jorg hem nog een keer zou pakken en niet met dezelfde persoon. Dan zou het verassingseffect eraf zijn. Jorg zou een nieuw doelwit pakken. Iemand van zijn vrienden en als hij echt in een gulle bui was zou het Sam of Noud zijn.

Frank en Jonathan waren te sterk. Jorg wilde een kwetsbaar iemand. Iemand zoals een Matthyas. Een Raoul op zijn zwakke periodes. Dat zouden de mensen zijn die Jorg aan zou pakken. 

Liever gisteren dan vandaag. 

De seconden tikken voorbij. Kostbare seconden vond Milo. Waarom moest Jonathan ineens weg?

Dan gaat de deur open en verschijnt de lange volwassen man met een verzorgd baardje. Zijn ogen staan anders dan toen hij de kamer verliet. Toen stonden ze bezorgd, nu stonden ze vol angst. 

Hij pakt wat uit de kast. Raoul kwam op dat moment de kamer in stormt. Houdt zijn pas in wanneer hij bijna tegen de agent op botst. "Oww oke," fluistert hij zacht maar hoorbaar voor Milo. Dit had Raoul ook niet verwacht toen Jonathan hem uit zijn kamer trommelde. 

Hij moest de medicijnen op zijn scooter wegbrengen. Jonathan was hem daarbij wel vergeten in te lichten over de situatie die zich afspeelde in het kantoortje aan de achterzijde van het huis. 

Jonathan geeft hem het rode tasje die hij gretig aanpakt. "Moet Matthyas mee?" Jonathan kijkt aandachtig richting Raoul. "Als hij thuis is en het niet druk heeft kan je het altijd vragen maar ik gok dat hij bezig is met zijn studie."

Raoul knikt en verdwijnt weer de gang in. Milo ziet nog net hoe Raoul op de deur van Matthyas klopt en de woorden 'Robbie' en 'diabetes' uit zijn mond komen. 

Jonathan sluit de deur zuchtend en wurmt zich langs de wijkagent richting zijn bureau. De laptop had hij al opgestart en klaargezet. Handen vouwend gaat Jonathan tegenover Milo zitten. De wijkagent staat er nog half achter maar als Jonathan knikt neemt ook hij plaats op de stoel in de hoek van de kamer.