(t)huis

41- David, who the fuck is David

Frank kijkt zuchtend naar de jongen die zijn hoofd tegen het raam heeft aangelegd. Het was een zware dag voor de jongen en het was niet heel fanatisch geëindigd. Het eindigde in aan een bezoekje aan het ziekenhuis. 

Ze hadden de jongens nog niet in kunnen lichten over het vertrek. Dat ze weg moesten maar wel mochten intrekken bij Frank en Jonathan. Dat Rob, Milo en Koen een andere begeleider kregen. Dat Frank en Jonathan een ander huis kregen, een huis ergens in Rotterdam. Dat ze wel in Rhoon bleven wonen voor Sam en Noud en de jongens. 

Maar Frank kon het net. Hij kon niet aan de oudste twee vertellen dat ze weg moeten omdat ze te oud bevonden zijn. Dat hij ook weg moet en de andere drie moederziel alleen achter moesten laten. Met andere begeleiders, nieuwe huisgenoten. 

Hoe vertel je vijf kinderen, die nog zo veel voor je betekende, da je ze moet verlaten. Dat hun vertrouwen weeral werd beschadigd. Frank wist het echt niet. Hij kon het ook gewoon niet, maar vond ook dat de jongens recht hadden op antwoorden zodat ze zich voor konden bereiden op wat ging komen. 

Het hield Frank al nachtenlang wakker. Hij wist het vorige week dat de jongens moesten vertrekken en hij en Jonathan erachteraan vlogen. Volgende week hebben ze bij hun thuis een gesprek met jeugdzorg om te kijken wat ze met de jongens gingen doen. 

Frank wist in elk geval wel dat hij dadelijk het voorval van Matt nog zouden documenteren en het allemaal af zouden schuiven op jeugdzorg. Hopelijk zagen ze in dat het nutteloos was om de jongens uit elkaar te halen en dat de drie die achterbleven in een depressie zouden glijden. 

"Frank?" 

De stem klinkt gebroken en hees. De jongen die al door zoveel is gegaan afgelopen jaren, was wakker geworden in de auto. 

Vermoeid haalt Matt zijn hoofd van het raam. Hij was zo ontzettend moe en hij verlangde naar zijn bed. Het bed dat op de benedenverdieping stond aan de bakkersdijk. Het bed waar zijn broertjes ook vaak in wakker waren geworden. Het bed waar Noud hem vaak springend wakker maakte. Het bed waar hij in lag toen hij een paniekaanval kreeg. Het bed dat veel herinneringen had in een kort tijdbestek. 

"Ja Matthyas?" Frank legt zijn hand op de schouder van de jongen in zijn auto. Frank hoopt van harte dat Matt niks door heeft gehad. Dat hij niet weet dat ze het huis moesten verlaten. Mocht dat wel het geval zijn, had Frank geen idee hoe hij hierop moest reageren.

"Frank moeten Roel en ik weg?"

Missie verneukt. 

"Koen Meloen."

Er klinkt een zacht stemmetje in Koen zijn hoofd. Al slapend probeert hij de stem te verjagen.

"Koen ik ben het. David."

Nu zit Koen recht overeind. David. Godverdomme David. ALWEER.

David die alles kapot maakte. David die opgesloten zou worden door Julia maar toch de uitgang heeft gevonden.

David die hem gisterenavond nog 10 km liet hardlopen. David die hem ervan had overtuigd om zijn eten terug te halen en uit te spugen.

David die niet wist wanneer hij moest stoppen.

Koen klikt zijn nachtlampje aan en hoopt zo zijn schizofrene stem te verjagen. "Koen meloen zo makkelijk komt een dik persoon niet van me af."

Hij zat weer in zijn hoofd. Op dezelfde plek waar David huisvesten. De plek waardoor Koen meermaals op werd genomen in het ziekenhuis.

De plek waar hij zijn eetstoornis had ontwikkeld. Dat was de plek waar David zich op dit moment bevond. Dat is de plek die David bewaakte met zijn leven.

'Ik heb gisteren al genoeg gerend door hem. Ik laat me niet door hem vertellen wat ik moet doen.' Koen probeert met positieve gedachtes de stem te verjagen.

"Koen meloen wat doe je! Ik zit in je hoofd idioot varken! Die gedachtes van jou maken het aantrekkelijker om je andere dingen te melden."

Zuchtend draait Koen zich om en drukt zijn hoofd in zijn kussen. Hij zou het liefst willen schreeuwen. Dat het oneerlijk is. Dat hij wel genoeg had geleden en David iemand anders mocht zoeken om te zieken. Dat hij zich afvroeg op welke manier hij ooit zijn eindexamens ging halen als die malloot zich in zijn hoofd had gehuisvest.

Maar hij doet het niet. Nee hij weet beter dan dat en wilt niet weer op de plek belanden waar hij al te vaak was geweest.

"Koen meloen we moeten nu wel haast maken. Kom lui varken uit je nest en eventjes een blokje hardlopen. Kilometertje of 15 is niks."

Hij kijkt met traanogen op zijn klok. 2.38 gaf die aan. Het was verdomme iets over half drie 's nachts en David wilde dat Koen ging hardlopen. Hoe voelde hij zichzelf?

Maar voor Koen het weet verplaatsen zijn handen richting de sportkast voor de tweede keer in nog geen 24u. Met de afstand die hij van David af moest leggen, zou hij zowat een halve marathon hebben gerend.

Uit de kast trekt hij een Feyenoord shirtje. het was ook nog eens -4 buiten, niet geheel uitzonderlijk voor eind januari, maar geen enkele simpele ziel ging 1. rennen met deze tempratuur en 2. op deze doelloze tijd.

Koen pakt ook zijn trainingsbroek. Hij ging het vanzelf wel warm krijgen. Hij pakt ook zijn oortjes van zijn nachtkastje. Op die manier hoopt hij dat hij David kan overstemmen. Al moet hij daar zijn oortjes op volume 'gehoorschade' voor zetten, hij moest en zou de stem overtreffen. 

Hij strikt zijn schoenen en opent zacht zijn deur. Hij moest zo stil mogelijk het huis verlaten. Mocht iemand erachter komen dan zat hij zwaar in de problemen. 

Jorg was nog steeds niet opgepakt en liep nog vrij rond. De jongens waren op hun hoeden maar omdat ze al enige tijd niks meer hadden gehoord van Lighttunder. Milo moest nog wel maandelijks naar het bureau om de agenten verder te helpen. 

Mocht er iets met Koen gebeuren had hij het zelf gedaan en niemand anders. Of nou ja, David had het gedaan. Koen zou zo graag dat hij van David af kon raken. De medicatie was niet sterk genoeg om de jongen uit zijn hoofd te verdrijven. 

Hij moest met Frank praten maar hij wist niet hoe hij het moest brengen. 

Als Koen de deur achter zich dichttrekt, schiet Raoul overeind. Die jongen sliep nergens door heen. Hij maakte zich zorgen waarom de voordeur open was gegaan. Was Matt niet goed geworden? Had Robbie een te lage suiker? Milo te veel pijn aan zijn been? Had Koen last van stemmen in zijn hoofd?

Raoul kan zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en besluit zijn kamer te verlaten. Hij verwacht een auto, of desnoods een fiets te staan op de oprit. Voertuigen die hij kon koppelen aan zijn begeleiding. 

Toch staat er geen voertuig en is het hele huis stil. Akelig stil. Waarom de fuck hoorde Raoul dan de deur opengaan? Hij was niet achterlijk. 

Richting de schoenenbak, ziet hij dat er in gerommeld is. Er stonden niet veel schoenen maar er miste één paar. Koen zijn sportschoenen. Waar de fuck waren die schoenen heen?