(t)huis

50 - weg van jou

Koen ligt op het bed van Robbie. Het ging goed sinds het gesprek met Frank. Zijn medicatie werd opgehoogd maar volgende week moest hij wel naar de diëtist in het ziekenhuis.

De jongens gingen vandaag één dag carnaval vieren in Eindhoven. Waarom maar één dag? Ze hadden nog geen vakantie en moesten allemaal richting school.

Rob kon niet wachten. Eindelijk ging hij terug naar zijn stad. Hij kocht niet drinken maar dat maakte hem niks meer uit. Hij was wel in staat om nuchter carnaval te vieren.

"Heb je trouwens alles al ingepakt?" Rob kijkt naar de jongen in het bed terwijl hij zijn eigen spullen nog in een weekendtas propt, knikt Koen vanaf het bed. "Allang. Staat in de auto van Matt."

Matthyas zou rijden naar Eindhoven en zou de jongens meenemen. Voor vervoer in Eindhoven was er ookal wat geregeld. De moeder van Rob had fietsen gehosseld voor de jongens om mee naar het centrum te vertrekken.

Over 10 minuten zouden ze vertrekken. Was de afspraak maar Robbie was later terug van school aangezien hij de bus had gemist. Daarom wachtte ze allemaal op de Brabantse jongen die voor het eerst in lange tijd terugging naar zijn thuisbasis.

Benenden zit Milo op de bank. Hij had sterk getwijfeld of hij mee moest gaan of niet. Jorg en zijn groep liepen nog vrij rond. De kans dat ze hen tegen zouden komen was klein maar toch was de kans er.

Uiteindelijk heeft Milo zich over laten halen door Rob om toch mee te gaan. Zijn maten zouden garant staan om erop te klappen mocht het nodig zijn.

Jonathan zat aan de keukentafel wat afspraken in te plannen voor zijn jongste zoon. Hij moest wat testen ondergaan om zijn ADHD te testen. Ook werd hij getest op autisme wat een spelend proces zou worden. Daarnaast zaten Frank en Jonathan nog in een ander proces verwikkeld rondom de adoptie.

Als Milo voetstappen de trap af hoort komen staat hij vermoeid op. Vanavond zou hij geconfronteerd worden met verschillende dingen uit het verleden en hij wist niet zeker of hij daar al klaar voor was.

Milo is zo in gedachten verzonken dat hij opschrikt als een hand op zijn schouder beland. "Hey maatje je hoeft niet als je niet wilt hé." De rustgevende stem kan hij koppelen aan zijn nieuwste begeleider.

Milo wist niet dat Annelot nog geen week geleden stampij had gemaakt in het huis van Frank en Jonathan. Wist niet dat zijn twee rotsen weg zouden gaan. Dat hij weer moest wennen aan een nieuwe begeleider en nieuwe mensen in het huis. Hij voorgoed doei moest zeggen tegen zijn bonus broertje en zusje.

Jonathan merkte dat er iets was met Milo. De jongen was stiller en teruggetrokken sinds het moment dat hij beneden was gekomen. Als hij logisch nadenkt valt het gedrag van Milo terug te reflecteren op het uitstapje dat hij vandaag ging doen. Geconfronteerd worden met zijn grootste angst.

"Wat als ik het niet kan Jona? Dat de verleiding te groot wordt voor me? Ik wil het echt niet meer. Ik wil van die troep af kunnen blijven." Milo brengt het met horten en stoten uit terwijl hij rechter komt zitten om Jonathan aan te kunnen kijken als hij zijn verhaal doet.

Jonathan trekt hem in een knuffel. "We weten dat je het kan Miel. Maar ook dat het spannend is voor je. Uit je veilige omgeving, in een andere stad. Het is best veel wat we van je vragen. Spreek het uit met Rob of Matt ofzo, maar deel die zorgen met iemand dat ze op je kunnen letten."

Milo zucht. Zijn grootste naast was niet om stoned te worden of om alcohol te nuttigen. Nee zijn grootste angst was Jorg van Vliet. De jongen die nogsteeds op vrije voeten was en praktisch onvindbaar.

"Kom hier vriend," lacht Jonathan zacht terwijl hij hem in zijn armen neemt, "er is meer hé?" Milo knikt in zijn borstkas. "Het is Jorg en de rest van de groep," antwoord Milo eerlijk en zacht.

Jonathan knikt begrijpend. Dat was een van de overwegingen die Jonathan en Frank hadden gemaakt. Konden ze de veiligheid van de jongens garanderen als ze niet in de buurt waren?

"Miel beloof me dat je niks geks doet vanavond?"

Milo knikt terwijl hij Jonathan loslaat. "Beloofd Jona. Ik zal op ze letten."