(t)huis

62 - hoopje mens

Koen legt alles klaar op de bank. Ze wilde het zo comfortabel mogelijk maken voor het jongetje. Robbie was Noud aan het omkleden in een oud voetbalpak dat ze nog hadden liggen.

Koen zet Netflix aan en scrollt door de lijst opzoek naar een film die hij toepasselijk vond voor het jongetje. Ondertussen probeert hij Frank en Jonathan te bereiken. Hij wist dat hij er geen geluk bij zou beproeven maar hij hoopte van harte dat één van hun de telefoon op zou nemen.

Als hij weer de voicemail krijgt, besluit Koen het over een andere boeg te gooien. De andere jongens inlichten over het voorval.

Hij begint bij de jongen die op dit moment nog in de klas zat. De jongen die dit jaar zijn vakkenpakket heeft samengesteld en ook met gemak over ging naar VWO 5.

Milo zat inderdaad in de les toen zijn telefoon ging. Zuchtend duwt hij Koen weg als hij zijn hoofd weer in zijn aardrijkskunde boek steekt. Ze hadden een studie uur voor de komende SE weken.

'Miel bel me terug als je tijd hebt. Noud heeft net een zware aanval gehad.'

Milo zijn ogen vergroten. Noud, zijn beste maatje, was weer teruggevallen. Had een aanval gehad en had de jongen nodig.

Met lood in zijn schoenen loopt Milo richting de tafel van zijn mentor. "Milo?" Zijn mentor kijkt hem vragend aan. Het was helemaal niks voor Milo om ineens naar zijn tafel te lopen.

"Ehm zou ik naar huis kunnen?" De tranen springen zowat in zijn ogen. Zijn mentor kijkt zijn leerling medeleven aan.

"Loop je even mee Miel? Dan kunnen we het eventjes bespreken want er speelt meer." Milo knikt terwijl hij het berichtje van Koen voelt branden in zijn broekzak.

"Nou vertel jongen. Wat is er aan de hand?" Zijn mentor was meedenkend. Het was zijn mentor uit VWO 3 die hij de komende jaren ook nog had.

"Ehm Noud heeft een aantal weken geleden in het ziekenhuis gelegen. Hij heeft de diagnose epilepsie gekregen. Frank en Jonathan zijn niet thuis, dus appte Koen mij of ik naar huis kon komen omdat Noud dus weer een zware aanval had."

Milo pakt zijn telefoon uit zijn zak en laat zijn mentor het appje lezen. Zijn ogen scannen over de telefoon van zijn leerling. "Oww jongen toch. Ik meld je wel geoorloofd, dan kan jij lekker naar je broertje. Ik weet hoeveel hij voor je betekent."

Milo gooit zich praktisch naar zijn docent. De man die zoveel betekende in Milo zijn leven. De man die hem weer met plezier naar school liet gaan.

"Onder de kanttekeningen dat je die Noud waar jij en Koen het telkens over hebben in de les een keertje meeneemt naar school. Geniet van je meivakantie."

Milo krijgt een kleine glimlach en knikt. "Ik zal het regelen."

"En? Miel te pakken gekregen?" Koen schudt zijn hoofd op de vraag van Robbie. Noud had zich tussen beide genesteld.

"Kan je ook even kijken of je Matt te pakken krijgt? Over een half uurtje moet ik weer naar school om Sam op te halen."

Rob regelde alles qua tijdsplanning maar wilde er ook op toezien dat iedereen bezig was. Koen knikt bij het aanbod van Rob en probeert de geneeskundige te bereiken.

"Robbie ik slapen?" Noud lag tegen Rob aan. Het jongetje was moe was alle prikkels die hij te verwerken kreeg. Rob trekt het jongetje iets dichter naar zich toe. "Kom maar vriend. Ik zal er zijn oké."

Noud knikt en gaat op Rob liggen. Robbie sluit zijn armen om Noud die zijn hoofd in het borstbeen van Rob perforeert.

Koen wrijft over het been van Noud als hij de telefoon tegen zijn oor legt. Hij hoopt van harte dat hij doorverbonden kon worden met de jongen die hij nu het meest nodig had.