"Dayanamıyorum."
"Dayanmalısın, kardeşim."
İşte hayatımda ilk o zaman tutunacak bir dal buldum. Abim beni bulunduğum o derin karanlıktan çekip alırken aydınlığa çıktım.
...
Başlangıç Tarihi: 27.12.2022
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Dayanamıyorum..."
•••
Kulaklarımda çınlayan ağlama sesiyle isyan edercesine içimden bağırdım. "Ağlama artık, dayanamıyorum." demek istiyordum ama kıyamıyordum.
"Anneciğim, noldu Kartal'ım?" yine acıyı ben çektim, yine de katlandım. Kıyamadım ona, yapamadım.
Kartal'ımı kucağıma almam ile bana sıkıca tutundu. Yutkunamadım. Her gün bunu yaşarken aynı duyguları hissettikce bitiyordum.
Ne güzel bir anneyim ama? Hah! Gurur duyulur bu halime. Nefret ediyorum kendimden de, o günden de...
Oğlum, meleğim... Sarıldı bana sıkıca, karşılık verdim. Ağlamasının yavaşladığını duyabiliyordum. İçli içli nefes alıp vermesi beni parçalıyordu.
Kucağımda tekrar uykuya dalan Kartal'ı yatağıma yatırdım. Etrafına düşmemesi için onu çevreleyecek yastıklar koyarak üstüne battaniyesini örttüm. Huzurla uykuya dalmıştı hemen. Ben ise yıllardır en fazla bir iki saatlik bir uykuya mahkum bırakılmıştım.
Bir süre seyrettim meleğimi, yanına kıvrılarak. Annesiz babasız büyümüştüm ben, nasıl anne olabilirim ki oğluma? Babasızlığını kapatmak isterken ilk anneliği öğrenmem gerekirdi benim.
Bilinmeyen numara yazısını görünce kaşlarım merakla havalandı. Eski okulumda ki arkadaşlarım dışında kimse bilmezdi numaramı.
Arayan kişi kapatmadan telefonu açtım. Kartal'ın sese olan hassasiyetini bildiğim için balkona çıktım.
"Alo?" Ses gelmediği için konuşmam ile arkadan bir iç çekme sesi geldi. Ardından gelen boğaz temizleme sesi ile beklemeye başladım. O sırada sigaramı yakmış ve içime derin bir nefes çekmiştim.
