မောင်ပေးတဲ့ဒဏ်ရာ[COMPLETE]

part-3

မိုးစက်တို့မှာ တစ်စက်ချင်းတစ်စက်ချင်း
ဆံနွယ်တေပေါ်မှာ ကျရောက်နေခဲ့သည်။
လမင်းကြီးမှာ အရိပ်အရောင်ပင် မမြင်ရသောကြောင့် ဤညနက်အား ထယ်ယောင်းငယ်
ကြောက်နေမိပါသည်။ တဖြည်းဖြည်း သည်းထန်လာတဲ့မိုးစက်တေနဲ့အတူ လျှက်စီးများ မိုးကြိုးများဟာလည်း ပါနေပါသေးသည်။
မိုးချိန်းသံတို့အား ကြောက်တဲ့ကောင်လေးဟာ
မိုးရေထဲတွင် ဒူးထောက်နေခဲ့လေသည်။
သနားဖွယ်ရာ မြင်ကွင်းအား အေးစက်စွာ စူးစိုက်ကြည့်နေခဲ့တဲ့အမျိုးသားတစ်ဦးသည်လည်း
ပြတင်းပေါက် ဘေးလေးတွင် ရှိနေခဲ့ပါသည်။

"ယောင်းက မောင့်စကားဆို နားမထောင်ဘူး"

အမျိုးသားထံမှ ခပ်တိုးတိုးစကားလေးဟာ
အေးစက်စွာ ထွက်ပေါ်လာခဲ့ပါသည်။
ဂျောင်ကုမှာ အောက်ထပ်သို့ဆင်းလာရင်း
ဦးတည်ရာမှာ မြတ်နိုးရသူ ဆီသို့

"ဝင်ခဲ့တော့!!"

"ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့"

အသံတို့မှာ တိုးဖျစွာ အသံထွက်ဖို့ပင်အင်အား
မရှိတော့သည်အထိ ၅နာရီလောက် မိုးရေထဲရပ်ခဲ့လို့များလား။ အကြောင်းရင်းကတော့...

"အင့်! ဟ့! ကောင်းလိုက်တာ ဂျွန်ထယ်ယောင်းက
ဘယ်လောက်လုပ်လုပ် မရိုးသွားဘူး ဟ့!"

"မောင် အင့်! အရှိန် ဟင့်! လျှော့ပါအုံး အ့! နာလှပြီ အင့်! မပြီးသေး အ့! ဘူးလား"

"ကျစ် စောက်ပေါက်လေးက ကျုပ်နာမယ်သာ ရေရွတ်နေစမ်းပါ ဟ့! ကောင်းချက်ကွာ"

အတွင်းသားတို့အား ကြမ်းတမ်းစွာ ဝင်ထွက်နေခဲ့တဲ့ အမျိုးသားရဲ့ အရာမှာ ကြီးလွန်းလှသည်။
အကြိမ်ကြိမ် ဆက်ဆံဖူးပါသော်လည်း
သူဟာ နေသားမကျနိုင်ခဲ့ပေးပါဘူးလေ။

"ရပ်..ရပ်တော့..အရမ်းနာတယ်"

မခံနိုင်တော့တဲ့အဆုံး အတင်းရုံးကန်မိတော့သည်။ ရုံးကန်ရင်းမှ မောင့်အား တွန်းမိခဲ့သည်။ မနာကျင်စေခဲ့သော်လည်း မောင့်ကို စိတ်တိုဖို့ အကြောင်းပြချက်လုံလောက်ခဲ့သည်။

"ဂျွန်ထယ်ယောင်း!!! ထွက်သွား ငါမခေါ်မချင်း
မိုးရေထဲမှာ ဒူးထောက်နေစမ်း"