Bugün benim için berbat bir gün. Hastanedeyim, bekliyorum. Bedenim titriyor, içim titriyor. Hala olanlara inanamıyorum. Gözlerimin yanmasıyla yanağımdan aşağı süzülen göz yaşı yanağımı ıslatırken şuanda burada çığlık çığlığa ağlamak istiyordum. Ama yapamıyordum bu çok zor birşeydi. Doktorun ameliyathaneden çıkmasıyla oturduğum yerden sıçradım. Hızlı adımlarla doktorun yanına gittim.
"Abim iyimi?"
Doktor asık suratını bana çevirdi.
"Elimizden geleni yaptık. Başınız sağolsun"
Kafamdan aşağı kaynar sular döküldü. Neye uğradığımı şaşırmıstım. Benim abim ölmezdi, beni asla bırakmazdı. Aklım almıyordu. Bacaklarım titriyordu, ayakta duramıyordum, duvara tutundum. Gözlerimden yaşlar süzüldü ard arda. Üşüyordum, titriyordum. Artık yanımda olacak kimsenin kalmaması beni üşütüyordu. En zoruda en sevdiğim,benim herzaman yanımda olan kişinin ölmesi. Bu bi rüya gibiydi. Dua ediyordum,rüya olması için.
İçerden bir hemşire bağırdı.
"Uyandı! Uyandı."
Hemen ameliyathanenin kapısına baktım ve hiç beklemeden oraya koştum. İçeri girdiğimde gözü açık birşekilde tavana bakan abimi gördüm. Direkmen yanına koştum ve elini tuttum.
"Abim.."
Kafasını bana çevirdi ama onun gözlerine daha bakamadan 2 tane adam beni onun yanından götürdü ve ameliyathanenin kapısının dışına çıkarttı.
"Burada bekleyin. Ameliyathaneye doktor ve hemşirelerden başka kimse giremez."
Dedi duygusuz bi sesle. Kan beynime sıçramıştı. Aklım almıyordu.
"Benim abim. Benim abim uyandı ölümden döndü ve sen bana geldin ameliyathaneye giremezsinmi diyosun?"
Adam kafa sallayıp benim bidaha konuşmamı beklemeden ameliyathanenin içine girdi. Ardından kapı kapandı. Kafayı yemek üzereydim.
Ameliyathanenin kapısının önüne gidip elimi yumruk yaptım ve kapıya vurmaya başladım. Hayatım boyunca asla bukadar çok sinirlenmemistim.
Kapıyı kimse açmıyordu. Bağırmaya başladım, "KAPIYI AÇIN. HEMEN!"
Bağırmaya devam ettim. Tâki kapı açılana kadar, doktor içeriden çıktı. Soran gözlerle ona baktım.
"Bu bir mucize. Abiniz hayatta, hayata gözlerini yumdu ve geri açtı. Geçmiş olsun."
O anki sevincimi ve heyecanimi kimse anlayamazdi. Ağzım kulaklarımdaydı.
"Peki, abimi görebilirmiyim?"
Dediğimde doktor gülümsedi.
"Tabiki ama önce abini normal odaya alsınlar. 5-10dk sonra görebilirsin."
Hızla başımı salladım ve teşekkür ettim. Doktor yanımdan ayrıldı.
Sevinçten yerimde duramiyordum. Çok korkmuştum heryer kararmıştı ve şimdi tekrar aydınlandı.
Abim beni bırakmadı, sözünde durdu. Biliyordum.. Abimin beni bırakmayacağını biliyordum:)
Abimi normal odaya almışlardı. Girmeme izin verildi. Kapıyı yavaşça araladım ve o aralıktan içeriye girip kapıyı yavaşça kapattım. Yavaş adımlarla abimin yanına yaklaştım ve yanında duran sandalyeye oturdum.
Elini tutup "iyimisin abi?" Dedim.
Gülümsedi ve hafifçe kafasını onaylar şekilde salladı.
"Mükemmelim"
Gülümsedim ve elini öptüm.
"Çok korktum abi. Beni bırakacaksın diye çok korktum."
Bana kızmış bir şekilde baktı.
"Sana bir söz verdim. Sözümde durmalıyım değil mi? Seni asla bırakmıycam Taehyung."
Gülümsedim ve başımı salladım. Biliyordum, abimin beni bırakmıycağını biliyordum.
"Açmısın? Sana yemek getiriyimmi veya susadınmı? Su veriyim. 1 tane daha yastık koyuyummu kafanın altına yoksa rahatmısın? Veya-"
"Ben iyiyim Taehyung. Sakin ol"
Hafifçe başımı salladım. Ve ona sarıldım. Yavaştı ve hafifti canının acımasını istemiyordum. İyileştiğinde ona sımsıkı sarılacaktım. Abimi gerçekten çok ama çok seviyordum.
İlk bölüm biraz kısa oldu, üzgünüm. Diğer bölümler bundan daha daha uzun olucak. Görüsürüzzz<3
ŞİMDİ OKUDUĞUN
My heart is in your palms:Taekook
Romance"Jeon ben seni sevdim ve hep bekledim peki ya sen? Hiç aklına gelmedim değil mi." "Hiç aklımdan çıkmadın ki küçüğüm" Seni seviyorum Kim Taehyung ve sana bağlandım. Ne yaparsan yap seni bırakmayacağımı bil. Seni seviyorum jeon Jungkook. Seni sonsuza...
