Kesinlikle olmaz dediğim ne varsa tek tek başıma gelip"bak oluyormuş değilmi?" diye fısıldıyorlar kulağıma.Oldukça sakin ve beklemediğim bir anda boşluğuma gelmişti gözleri.Ve kalbim feryat ediyordu avuçlarının arasında.Elleriyle yüreğimin kasırgasını bir çırpıda boğacak kadar güçlüydü bakışları.Cilt cilt aşk yatıyordu gülüşünde.Halbuki okuduğum en anlamlı şiirdi yüzü.Ocak aynının poyrazında bir çare kalmış benliğimi;gönlünün sobalı kuytusuna çekinmeden alacak kadar vefalıydı yürüyüşü.Sesi cüretkar, masumane ve öpülesiydi...
Aynada büyümüştüm fakat ruhum hala oyuncaklarımla oynuyordu.Biran irkildim.Geri çekilmekten kendimi alıkoyamadım.Ve tek bir sebebi vardı; kirpiklerinin arasında kaybolup gözlerinin kahvesine düşmekten korkuyordum.Bir çınar ağacının yamacına oturup dua etmek gelmişti içimden.Saniyeler içinde secdede bulmuştum kendimi.Ya şeytan benimle uğraşıyordu yada bu gördüğüm bir lütuftu.
Her ne olursa olsun hayırlısını diledim Rabbimden.Ve ekledim üzerine"Rabbim gönlümdekini bilensin! Ol de oluversin" ... :)
