içime öküz oturmuş gibi | minsung ✓

bolum 19

Jisung pov

Sabah yatagimdan kalktim. Zor geliyordu hersey. Sonra Minho'yu hatirladim ve salona gitti. Minho salonda yoktu. Butun eve bakmis ama Minho'yu bulamamistim. Nereye gittigini dusunurken telefonum caldi.

Arayan Chan hyungdu. Telefonu acip konusmaya basladim

Alo?
Jisung merhaba Chan ben.

Biliyorum, kayitlisin.
Bir sorun mu var?

Aslinda evet.
Minho...
Motor kazasi yapmis, hastanedeyiz su anda.

Adeta basimdan asagi kaynar sular bosalmisti. Oldugum yerde yere cokup gozumden akan yaslarin dere damlalarla dusmesine bakiyordum. Chan hyunga cevap verdim

Hangi hastanedesiniz..?

Merkezdeki hastane, senin kaldirildigin hastane.

Geliyorum.

Kosarak disari cikip bir taksi yakaladim. Agliyordum, cok agliyordum. Taksi parasini odeyip hastaneye girdigimde lobide Jeongin ve Chan hyungu gordum. Onlara baktim, ikisi de agliyordu.

Jeongin kekeleyerek konustu
"Minho hyungu kaybettik..."

Aniden terler icinde uyandim ve aglamaya basladim. Ruya oldugunu o an bilmiyordum. Sadece agliyordum.

Minho tuvaletten cikmis salona donerken, odamin acik kapisinin onunden beni gordu ve yanima kostu.

"Iyi misin?! Noldu??" Diye telasla sordu Minho
Onu gorunce daha da cok aglamaya basladim.

"Minho, lutfen gitme. Seni kaybedemem. Gercekte olmaz!" Diye konusuyordum. Minho bana sikica sarildi ve konustu.

"Ben hicbir yere gitmiyorum. Bak, yanindayim ve sana kocaman sariliyorum. Beni kaybedemezsin evet. Pesini birakmam cunku."
Deyip beni guldurdu. Sonra bana mutfaktan su getirdi ve yuzumu yikamam icin lavaboya goturdu.

Odama dondugumde Minho yataga oturmus beni bekliyordu. Ben gelince kalkti, ben de ona sarildim.

"Minho, yanimda yatar misin?" Diye sordugumda kafasini evet anlaminda sallayinca beraber yataga ilerledik. Elini birakmiyordum. Sanki onu biraksam kaybedecekmisim gibi geliyordu.

Yanima yattiginda ustumu ve kendi ustunu orttu. Sariliyorduk. Gorduklerim aklima geldiginde yeniden aglamaya basladigimi fark etti Minho.

"Ruyani anlatmak ister misin? Iyi gelir." Dedi sanki ona ruya gordugumu soylemisim gibi. Gercekten beni anliyordu.

"Bi sabah uyaniyordum ve evimde senin kaldigini hatirliyordum ama evin hicbir yerinde yoktun. Sonra telefonum caldi, Chan hyung ariyordu. Senin motor kazasi yapip hastaneye kaldirildigini soyluyordu. Sonra ben hastaneye gittigimde Jeongin senin..." dedigimde son cumleyi soylemeye dilim varmadi.

"Beni kaybettiginizi soyledi, degil mi?" Dedi, kafami evet anlaminda salladim.

"Sen de beni birakmazsin degil mi?" Dedigimde saclarimin arasina bir opucuk kondurdu.

"Sen iste motorumu bile satarim ne birakmasi. Ben seni hic birakmayacagim tamam mi? Uzme sen kendini yeter ki."dedi Minho bana.

"Lutfen, bir daha kusmeyelim. Simdi de barisalim. Seni kaybetmek istemiyorum." Dedim yari aglarken.

Minho kafasini salladi, beni gogusune yatirdi ve saclarimla oynamaya basladi. Biraz sonra ikimiz de uykuya dalmistik.

•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Yazdigim en tatlis bolum bu oldu. Bi an minhonun oldugunu dusundum de allah korusun aaa
Oy ve yorum atarsaniz cok seviniriiim