Ranz' POV
"Let's call it a day." pagtatapos ko sa meering ng Student Council.
Agad kong nligpit ko ang mga gamit ko sa lamesa. Susunduin ko pa kasi si Camille para sabay kaming makapaglunch ngayong araw.
"Ranz may naghahanap sayo." tawag sakin ng isa sa mga miyembro ng SC.
"Sino daw?" wala naman akong inaasahang iba pang meeting bukod sa Student Council or any other consultation.
"Mama mo daw." Saglit akong natigilan.
Anong ginagawa niya dito? Nandito na nman ba siya para pigilan sa mga pinaplano namin ni Camille?
Kung maaari lang ay hindi ko na harapin si mama dahil sa nangyari sa bahay ilang linggo na ang nakararaan, pero may parte nang pagkatao ko na nagsasabing tapusin na namin ang problemang ito. Sana nga ganoon kadali iyon para kay mama.
Lumabas ako at nadatnan si Mama na nakaupo. Agad din naman siyang tumayo nng makita ako.
"Nak I'm sorry." Agad niya akong niyakap, pero agas kong kinalas iyon dahil sa mangilan-ngilang taong nakaagaw ng atensiyon sa ginawa ni mama.
"Ma, we wil talk but not here."
Dinala ko si mama sa isang cafeteria.
"Anak, pasensya kana sa inasal ko nang pumunta kayo sa bahay. Its just that... Nabigla ako. Nabigla ako sa mga nagiging desisyon ko anak." hinawakan niya ang isang kamay ko. I can see sincerity in her eyes.
"Ma ano bang kinaayaw mo kay Camille? If you could just give her a chance malalamn mo naman kung gaano siya kabait. Kung gaano siya--"
"Yes. Yes I know, I'm sorry anak. Hinusgahan ko agad siya. Please, can you give me another chance anak?"
"Ofcourse ma. And surely Camille will do also."
Napagpasyahan kong isama na lang si mama sa lunch date namin ni Camille. Natutuwa ako dahil sa wakas ay magkakayos na din ang dalawang babaeng
mahal ko.
Pagpasok sa restaurant na pagkikitaan namin ni Camille ay agad ko siyang nakita. Agad din naman siyang nag-angat ng tingin. Napansin ko ang pagkunot ng kanyang noo, siguro ay nagtataka kung bakit kasama ko ang aking mama.
Umupo ako sa tabi ni Camille, si mama naman ay sa harap namin. I can feel sa awkwatd atmophere between the two kaya ako na ang unang nag-approach.
"Ah Camille, sinama ko nga pala si mama dahil may gusto siyang sabihin sayo."
Tumingin ako kay mama para sabihin siya na ang magsabi ng magandang balita para sa aming lahat.
"Hija. Pasensya kana sa mga inaasal ko, sa pakikitungo ko sa iyo. I'm really really sorry. Can you forgive me?"
Napatingin sa akin si Camille. I just give her a look na nasa sakanya ang desisyon, but I also hope na magkaayos na silang dalawa nng tuluyan.
"Uhm. Ok lang po iyon tita. Uhm sorry din po sa mga inasal ko sa inyo noon at kay Janet. I'm so sorry po."
"Oh! Wala iyo hija. Nangyari na iyon. Sumalangit nawa ang batang dinala niya. Halika nga, pu-pwede ba kitang yakapin?"
Tumayo si Camille at lumapit kay mamaat nagyakapan silang dalawa. Hindi ko namannapigilang mapangiyi sa mga nakikita ko . Sa wakas maayos na din ang pamilya at magiging pamilya ko.
-----------
Annie's POV
Huminga ako ng malalim dahil sa pagkakahingal kakalakad dito sa aming village. Napagpasyahan kong maglakad-lakad dahil naiinip ako sa loob ng bahay namin ni mommy.
Ilang linggo na mula ng umalis ako sa condo unit nina Ate Camille ay bumalik ako dito sa poder ni mommy. Medyo nagsisi man ako sa desisyon kong ito ay wala naman akong magawa para bawiin ang naging desisyon ko dahil pinagbabawalan na ako ni mommy na bumalik pa kina Andrew, nasabi ko din kasi sakanya kung anong nangyari.
"Annie." Natigil ako sa paglalakad nang may tumawag sa akin.
"Bakit nasa labas ka pa? Baka mahamugan ka. Masama yan sa baby natin diba?"
Naramdaman ko ang isang jacket na bumalot sa akin.
"Andew..." nilingon ko siya.
Pagod na mukha ang nasilayan ko kay Andrew. Mukhang ilang araw siyang walang tulog. Magulo pati ang buhok niya.
"Bumalik na tayo sa bahay. Bati na tayo please." Hinawakan niya ang kamay ko.
Pinipigilan ko ang luhang nagbabadgang bumagsak. Ayokong makita niyang umiiyak ako. Ayoko makita niyang nagsisisi ako sa naging desisyon ko. Ayokong makita niyang nami-miss ko siya.
"Annie!"
Napukaw kaming pareho ni Andrew sa sigaw na iyon ni mommy. Agad na bumangon ang kaba sa dibdib ko.
"Umalis kana Andrew." hinigit ko ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya.
"Annie..." nagmamakaawang usal ni Andrew.
"Tigilan mo nga anak ko!" hinigit ni mommt ang kamay ko mula sa pagkakahawak ni Andrew at nilayo ako sakanya.
"Annie pasok sa loob ng bahay." utos ni mommy.
"Ma please." pagmamakaawa ko kay mommy. Huwag naman sana niyang saktan o hamakin si Andrew. Sana umalis nanlang din si Andrew para wala nang guli pang mangyari.
"Pasok!" Naninindak na sabi ni mommy.
Wala na akong magawa kundi ang sundi si mommu at magdasal na maging maayos si Andrew. Sa kwarto ay bumuhos ang luhang kanina ko pa pinipigilan.
Hinawakan ko ang tiyan ko na ngayon ay maumbok na.
"Baby, patawarin mo si mommy sa dinadanas ngayon nila ni daddy."
Parang naiintidihan niya abg mga sinabi ko kaya nagulat ako nang bigla akobg may maramdang sumipa sa tiyan ko.
Lalo akong napaiyak sa nangyari. Kung nandito lang si Andrew, masaya sana kaming masaksihan ang unang sipa nng anak namin.
