16

112 22 0
                                    

1968 අවුරුද්දේ ගම්පහ දිස්ත්‍රික්කයේ හංවැල්ල ග්‍රාමයේ විජේසුන්දර රාජකරුණා නවරත්න අත්තනායක බණ්ඩාරනායක මුදියන්සේ ඉන්දික ලක්මාල් රාජකරුණා උපතින්ම ව්‍යාපාර සහ දේශපාලන පසුබිමක් සහිත පවුලක උපන් තුන්වැනි දරුවායි

Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.


1968 අවුරුද්දේ ගම්පහ දිස්ත්‍රික්කයේ හංවැල්ල ග්‍රාමයේ විජේසුන්දර රාජකරුණා නවරත්න අත්තනායක බණ්ඩාරනායක මුදියන්සේ ඉන්දික ලක්මාල් රාජකරුණා උපතින්ම ව්‍යාපාර සහ දේශපාලන පසුබිමක් සහිත පවුලක උපන් තුන්වැනි දරුවායි.ඉන්දිකට හිටියේ සහෝදරයින් දෙන්නෙක් සහ සහෝදරියක් ඉන්දිකගේ මුත්තා උඩම්පහේ මහඅධිකාරම් ලෙස හැදුන්වුනු පරපුරේ පුරුකක් වුනත් ව්‍යාපාර නිසා ගම්පහ දිස්ත්‍රික්කයට සංක්‍රමණය වුනා.කුඩා ඉන්දික පියාගේ සහ බාප්පාගෙ ව්‍යාපාර නිසා හැදී වැඩුනේ වේයන්ගොඩ පිහිටි බාප්පාගෙ නිවසේය. පාසල් අධ්‍යාපනය අවසන් කරන ඉන්දික විශිෂ්ට සාමාර්ථ සහිතවම පේරාදෙණිය වෛද්‍ය පීඨයට ඇතුල්වීමට සුදුසුකම් ලබනවා.

එයිනුත් නොනැවතී දෛවෝපගත ලෙස ඉන්දික ගම්පහ මහරෝහලේ සීමාවාසික වෛද්‍යවරයෙක් ලෙස පත්වී තමන්ට හුරුපුරුදු නගරයටම පැමිණෙනවා.ඔහුගේ සංසාරගත ප්‍රේමය සමන්ති රාජසේකර හමුවෙන්නේ ගම්පහ මහ රෝහලේදීයි.ඇය එහි හෙදියක්. දෙදෙනාටම දෙපාර්ශවයේම ආශිර්වාදයත් හිමිවෙනවා.දිනක් සමන්ති තම මිත්තණිය බැලීමට කොළඹට යනවා ඇයව කොළඹ යන දුම්රියට ගම්පහින් ඇරලවන්නෙ ඉන්දික විසින්,සමන්ති භවසට කොළඹ සිට එන කාර්යාල දුම්රියෙන් එන බවත් හවසට ඉන්දිකට ගම්පහ දුම්රිය ස්ථානයට පැමිණාන ලෙසක් ඉල්ලීමක් කරනවා.

කෙසේ හෝ කොළඹ ගොස් මිත්තණියට සමුදී සමන්ති නැවතත් ඉන්දික වෙතට පැමිණීමට කොළඹ සිට ගම්පහ දක්වා පැමිණෙන දුම්රියකට ගොඩවෙනවා.

ජුලි 24 දින සන්ධ්‍යාවේ කොළඹ කොටුවේ සිට අලුත්ගම බලා ධාවනය ව මන්දගාමී කාර්යාල දුම්රිය එසේ කොටුව දුම්රිය ස්ථානයෙන් සවස 4.45 පිටත් වූයේ මගීන් විශාල සංඛ්‍යාවක් ද සමගයි.

සවස 5.00ට ආසන්නවෙමින් තිබිණි. දුම්රිය දෙහිවල දුම්රිය නැවතුපොළෙන් සෙමෙන් සෙමින් ඉදිරියට ඇදි යද්දී එකවරම බියකරු පිපිරුම් හඬක් - දෙහිවල දුම්රියපොළ එකම ලේ විලකි. දුම්රිය මැදිරි දෙකක සඟවා තිබූ අධිබලැති කාල බෝම්බ දෙකක්.

සමන්ති බෝයෙන් ස්ථානයේදීම මියයනවා.අය එනතෙක් බලන් සිටි ඉන්දිකට සිදුවුණු දේ අදහාගත නොහැකිව ඇතිවුණු කම්පනය නිසා මානසික බිදවැටීමකට ලක්වෙනවා.කාලයක් ප්‍රතිකාර ලබා සුවය ලැබුවත් ඉන්දිකට පූර්ණ සුවයක් ලැබෙන්නෙ නැහැ.ඔහු අදටත් තමන්ගෙ ප්‍රේමවන්තිය සමන්ති පැමිණෙන බව සිතා ගම්පහ දුම්රිය ස්ථානයේ උමතුවෙන් මෙන් බලාසිටිනවා.ඔහුගේ මුවේ නිතරම තිබෙන්නෙ සමන්ති ඔහුව ආදරයට ආමන්ත්‍රණය කල “සුදු අයියේ” යන වචනයි.

විශාල ධනස්කන්ධයක් සමග ඉපදී අධ්‍යාපනයෙනුත් ඉහලටම ගිය ඔහුට දෛවෝපගත ගත ලෙස අද මහමඟ උරුමවෙලා තවමත් පරණ පුරුද්දට බෑගයක් කරේ එල්ලාගත් ඉන්දික ගම්පහ දුම්රිය ස්ථානයේදි දැකගත හැකියි.

උපුටාගත්තකි.💔💔💔

Society  || සමාජය (Short Stories)Onde histórias criam vida. Descubra agora