Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Neredeyse bir gün süren kar fırtınası son bulduğunda Loki, Dahlia'yı nazikçe uyandırarak cadı ile tekrar yola koyulmuştu. Büyülerini kullanarak dizlerine kadar gelen karlı yolda önlerini kolaylıkla açarak ilerlemişlerdi. Bir saat kadar yürüdükten sonra Dahlia onu yerin altına doğru giden bir deliğin önünde durdurmuştu. İkisinin de girebileceği genişlikte olan deliğin içinde şiddetli kar fırtınasına rağmen tek bir kar bile düşmemişti. Sadece korkutucu bir karanlık vardı.
"Kaydırak gibi." diye mırıldandı. "Eğlenceli olacak."
"Sen gelmiyorsun." dedi Dahlia keskin bir sesle.
"Ne demek gelmiyorum?" dedi Loki şaşkınlıkla.
"Gelmiyorsun işte. Burada işim bitine kadar beni bekliyorsun."
"Bana ihtiyacın olduğunu sanıyordum."
"Var ama burada değil." Tanrı'nın koluna hafifçe vurdu. "Üzülme Midgard'da seni sonuna kadar kullanacağım."
"Eğer bana bir açıklama yapmazsan peşinden geleceğimi biliyorsun değil mi?" Dahlia bıkkınlıkla nefesini vererek Loki'ye baktı. Elbette biliyordu.
Onu bayıltıp burada bırakmalıydım.
"Helheim'in derinliklerinde yaşayan birisi var. Oldukça tehlike birisi. Sen onu tanımıyorsun ama o seni tanıyor ve seni gördüğü an orada acı çeken ruhların yanına koymaktan hiç çekinmez."
"Onu tanımıyorsam nasıl benden nefret edebiliyor? Ne biliyorsun Dahlia?"
"Gerçekten meraktan ölen kedi olmak istiyorsun değil mi?" Derin bir nefes alarak ellerini Loki'nin kollarına koydu. "Bir gören olarak sana her şeyi söylememi bekliyorsun ama bu o kadar kolay bir şey değil Loki. Çünkü gördüklerim en küçük bir hareket ile değişecek şeyler. Sadece şunu bil. Helheim'a benimle gelemezsin çünkü o kişi ile daha karşılaşma vaktin gelmedi."
Loki'nin omuzları hayalkırıklığı ile düştü. "Peki."
Cadı ellerini çekti ve işaret parmağını uyarıcı bir şekilde Tanrı'ya doğru salla. "Ve sakın o ork beyninden beni takip etme planları yapmaya kalkma."
"Öyle bir şey yapmıyorum ki." dedi Loki masumca ama müthiş rol yeteneğine rağmen Dahlia onun yalan söylediğini elbette anlamıştı.
"Kafanda dönen tilkileri bir ayna berraklığında görebiliyorum Loki." Tanrı sanki küçük bir çocukmuş gibi geriye doğru adımlayarak dudaklarını büzdü. Cadı ona iğrenerek bakarken kürk olan pelerinini eski haline döndürdü ve ayaklarını delikten aşağı doğru sarkıttı. Kendini karanlığa bırakmadan önce son bir kez Loki'ye döndü.
"Kesinlikle ama kesinlikle peşimden gelme. Taç bende olduğu için bana bir şey yapamazlar ama oradaki ruhlar fark ettiği an sana dadanır ve o tatlı dilin geçen sefer ki gibi seni kurtaramaz."
