Έφτασε κιόλας 22. Να σου πω την αλήθεια νιώθω πως ήρθε πολύ γρήγορα. Στην πραγματικότητα άργησε πολύ.
Όντας Χριστούγεννα του 2022 περιμένοντας σε κάτι μέρες το νέο έτος πραγματικά ελπίζω να μην ξανανεβάσω σε αυτό το βιβλίο.
Βέβαια, ξέρω πολύ καλά πως αυτό δεν ισχύει.
Για όσους δεν το έχετε καταλάβει εγώ, ως Στέλλα, ως θύμα, πέρασα και θα περνάω από πολλά στάδια. Ακόμα και πριν από ένα μήνα που άρχισα αυτό το βιβλίο είχα διαφορετικά συναισθήματα για αυτό που γίνεται.
Μπορώ να πω πως τότε-μπορεί και τώρα-ήμουν επίσημος στο 3ο στάδιο της συνειδητοποίησης.
3ο στάδιο συνειδητοποίησης: τι είναι μετά την έκρηξη;
Αυτή η ερώτηση. Αχ αυτή η ερώτηση. Την είχα στο μυαλό μου όλη την ώρα. Μα και τώρα τι κάνω;
Τα πάντα γύρω μου είναι κατεστραμένα, εγώ είμαι κατεστραμένη, διαλυμένη, πως θα ξεκινήσω από την αρχή; Πως θα το αποδεχτώ αυτό μέσα μου;
Δεν το αποδέχεσαι μέσα σου. Πιστεύω πως απλά, μαθαίνεις να ζεις με αυτό. Ναι, θα σε ξύνει πάντα αυτή η πληγή.
Ναι, θα νιώθεις διαφορετική και θα κατηγορείς γιατί σου πήραν την ανεμελιά που είχες.
Ναι, ναι, ναι.
Σε όλα έχεις δίκιο.
Αλλά, ναι, μπορείς να ξεκινήσεις από την αρχή. Φυσικά και δεν θα είσαι ίδια με πριν, ποτέ δεν θα είσαι. Αλλά όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Ακόμα και αν με πονάει αυτό.
Οπότε πάμε πάλι στην ιδια ερώτηση.
Τι είναι μετά την έκρηξη;
Τίποτα. Χάος. Ξαφνικά κάνεις ένα φρενάρισμα από τα πάντα.
Τι έκανε;
Αυτή η ερώτηση και άλλες τόσες παρόμοιες σου τρώνε το μυαλό. Άλλο τώρα στο τρώνε γιατί καταλαβαίνεις πως ΔΕΝ έφταιγες εσύ. Πως κατηγορούσες τον εαυτό σου άδικα.
Δεν προκάλεσες εσύ, δεν προκάλεσα εγώ, καμία έκρηξη.
Και αυτό να το θυμάσαι.
Αν έβλεπα εμένα το 2020 θα με αγκαλιάζα. Θα μου χάιδευα απαλά τα μαλλιά και θα με κοίταγα μέσα στα μαύρα μας μάτια.
"Δεν φταις εσύ"
"Το ξέρω" θα απαντούσα αλαζονικά αλλά ήδη βλέπω το σώμα μου να σφίγγεται.
"Στέλλα, δεν φταις εσύ" ξαναείπα κάθετη.
Έτσι θα πήγαινε η συζήτηση. Γιατί ξέρουμε και οι δύο, και εσύ, πως πίστευα πως εφταιγα.
Γιατί 'προκάλεσα'.
Και άλλα τόσα σεξιστικά γιατί.
