Κοιμήθηκα νιώθοντας καταδικασμένη. Πως ζω σε έναν κύκλο τον οποίο δεν μπορώ με τίποτα να σπάσω. Σιχτίριζα την μοίρα μου χωρίς όμως να κάνω κάτι ουσιαστικό.
Το μαξιλάρι και το στρώμα ήταν υπερβολικά μαλακά και όταν ήχησε το ξυπνητήρι για ένα ακόμα ξημέρωμα μιας τυχαίας Τετάρτης, η παρόρμηση να το κλείσω και να κοιμηθώ όσο θέλω ήταν μεγάλη. Δεν το έκανα όμως.
Το έκλεισα, σηκώθηκα, ντύθηκα, έπλυνα δόντια και σήκωσα τις βλεφαρίδες μου με το ψαλιδάκι. Πέρασα τα δάχτυλα μου ανάμεσα από τις μπούκλες μου και ανασήκωσα τις ρίζες μου. Μόλις σιγουρεύτηκα πως βλέπομαι και πως δεν είμαι σαν την τρελή βγήκα από το μπάνιο.
Η ώρα είχε πάει οκτώ και είκοσι όταν πήρα για τρίτη φορά την Φρατζέσκα τηλέφωνο. Μου έβγαζε πως το κινητό της ήταν απενεργοποιημένο. Παράξενο. Δεν ήρθαν να με πάρουν για να πάμε σχολείο.
Το ίνσταγκραμ στο κινητό μου δεν άνοιγε και δεν είχα πολύ χρόνο. Ψέκασα δύο φορές το άρωμα μου και έβαλα αποσμητικό. Βγήκα τρέχοντας από το σπίτι με την ελπίδα να μην χάσω την πρώτη ώρα. Δεν είχα καιρό για απουσίες.
Ο καιρός ήταν πολύ μουντός και συννεφιασμένος. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα τον λάτρευα μα τώρα μου έβγαζε μια πολύ αλλόκοτη μελαγχολία.
Η πόρτα του σχολείου ήταν ανοιχτή και ο θυρωρός δεν ήταν εκεί. Ένιωσα περίεργα. Κάτι δεν φαινόταν καθόλου σωστό. Αποκλείεται να μην υπάρχει κανείς στην είσοδο. Οι διάδρομοι ήταν άδειοι αλλά δεν είχα χρόνο για χάσιμο. Έτρεξα και ανέβηκα γρήγορα στην τάξη. Χτύπησα και άνοιξα την πόρτα με ένα μικρό χαμόγελο ελπίζοντας να μην έχω πάρει απουσία.
Ο φιλόλογος που είχα πρώτη ώρα με κοίταξε έκπληκτος.
«Συγγνώμη κύριε που άργησα, μπορώ να περάσω;»
«Γιατί είναι η πρώτη φορά;» ρώτησε ειρωνικά. Ήταν η σειρά μου να τον κοιτάξω έκπληκτη. Αργώ, το παραδέχομαι, αλλά στην τάξη πάντα μπαίνω στην ώρα μου. «Αφού μας έκανες την χάρη, έλα».
«Ευχαριστώ» ακούστηκε λίγο σαν ερώτηση, αλλά τι να έλεγα; Με μπέρδεψε με άλλη;
«Ρε μαλάκα Στέλλα τι μαλλί είναι αυτό;» ρώτησε γελώντας ένας συμμαθητής μου καθώς πήγαινα στην θέση μου. Γύρισα να τον κοιτάξω.
«Τι εννοείς; Πάντα έτσι είναι» είπα το αυτονόητο και έπιασα τις μπούκλες μου. Όπως ήταν πριν λίγο έχουν παραμείνει.
«Είμαι σίγουρος πως όταν στα τραβούσα χθες δεν ήταν έτσι» μου έκλεισε το μάτι και τον κοίταξα σοκαρισμένη. Δεν είχα τι να πω και δεν μπορούσα να καταλάβω τι σόι πλάκα ήταν αυτό. Δεν έχω δώσει δικαίωμα ποτέ να πει κανείς κάτι τέτοιο σε μένα. Οριακά αηδιαστικό.
