Έχεις ακούσει νύχια, μακρυά, που γρατζουνάνε τον πίνακα; Τα έχεις ακούσει είμαι σίγουρη. Και όταν το κάνεις, θες να κλείσεις τα αυτιά σου από το ανατρίχιασμα.
Έχεις δει γυαλί να σπάει; Που πάντα γίνεται σε αργεί κίνηση; Ή έτσι το βλέπεις εσύ τουλάχιστον.
Κάπως έτσι νιώθω. Νιώθω λες και θέλω να κλείσω τα αυτιά μου αλλά όλα γίνονται σε αργή κίνηση. Και δεν μπορώ να έχω κλειστά στα αυτιά μου για πάντα.
Γιατί ενώ το 2023 συνεχίζει την πορεία του πολύ γρήγορα εγώ έχω κολλήσει. Έχω κολλήσει σε μια νύχτα του Μαρτίου.
Σε εκείνο το δευτερόλεπτο που δεν θα πάρω ποτέ πίσω, γιατί η μοίρα μου το έγραψε. Η μοίρα ήξερε πως θα γίνει, οπότε ποια είμαι εγώ να της πω πως έκανε λάθος που άργησε χρόνια. Χρόνια.
Μέχρι να φτάσουμε όμως εκεί, πρέπει να το πάρω από την αρχή.
Και αν αυτό με τον Πέρο είχε κρατήσει, αν μπορούσε δηλαδή να κρατήσει, πιστεύω πως αυτό το κεφάλαιο δεν θα ήταν τόσο αναγκαίο.
Γιατί αν ήμουν με κάποιον που όντως θα με άντεχε και θα ερωτεύοταν, δεν θα ένοιαζε τόσο πολύ εκείνη η νύχτα του Μαρτίου.
Βέβαια, μπορεί και να με ένοιαζε το ίδιο. Δεν θα μάθουμε ποτέ.
Μπορεί σε ένα παράλληλο σύμπαν τώρα να είχα παιδιά από τα δεκαπέντε. Δεν θα κάτσω να αναλύσω τα πάντα.
Γιατί όσο πιο πολύ το κάνω, τόσο πιο πολύ νιώθω ηλίθια.
Αλλά πάμε στον Πέρο. Όταν άρχισα να έχω συναισθήματα για αυτόν, έκανε κάτι με άλλη. Που αυτή η άλλη τον ήθελε τόσο πολύ, η γλυκούλα. Αλλά αυτός δεν έδινε δεκάρα.
Του είχα στείλει θυμάμαι, βασικά είχε απαντήσει σε ένα στορυ, αλλά το είχα κάνει επίτηδες για να απαντήσει. Ξέρεις τώρα. Συνέχισε πολύ εύκολα την συζήτηση.
Ανοίχτηκε σε κάποια θέματα που μου έκανε εντύπωση. Βέβαια, μιλούσαμε τόσο ωραία, σε σχέση με άλλες φορές που δεν ταιριάζαμε καθόλου στον τρόπο μας, εκείνη την νύχτα όντως βγάλαμε άκρη.
Μπορεί να ήταν και η τελευταία φορά.
Τα ετερώνυμα έλκονται πάντα ακούω, αλλα όταν το άλλο ηλεκτρόνιο είναι πιο στούκος και από εμένα στην φυσική δεν θα βγάλεις άκρη.
Δεν ξέρω, μπορεί να μην ήταν ο τύπος ο ένας του άλλου. Η δυσκολία που είχαμε στην συζήτηση με τον Πέρο ήταν τραγική. Αλλά εγώ το έδινα όλο στον Μιχάλη και σε ο,τι είχε γίνει παλιά, πως πάλι εγώ φταίω και πως δεν μπορώ να προσαρμοστώ όπως πρέπει.
