Δεν έχεις ιδέα πόσο κουρασμένη είμαι.
Θέλω να ουρλιάξω, να χτυπήσω κάτι, να σπάσω όλο το σπίτι.
Θέλω να σταματήσει. Να σταματήσουν όλα. Θέλω να ηρεμήσω.
Μπορώ;
Γιατί με κουράζουν οι ίδιες μου οι σκέψεις. Είναι κουραστικό να μην μπορείς άλλο το ίδιο σου το μυαλό.
Γιατί αυτή η ερώτηση τριγυρνάει στο μυαλό μου. Είναι το μόνο που με κρατάει ξύπνια τα βράδια χωρίς να έχω μισή απάντηση.
Πως ξεπερνάς κάποιον που δεν υπάρχει;
Κοιτάω και κοιτάω και ξανακοιτάω την ίδια ερώτηση πάνω από πέντε φορές. Πάνω από ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα έκανε.
Γιατί, το θέμα μου είναι πως καταλαβαίνω την ερώτηση. Δεν καταλαβαίνω πως συμβαίνει αυτό.
Αφού δεν υπάρχει, δεν υπάρχει κάτι να ξεπεράσεις.
Γελάω δυνατά. Το γέλιο μου είναι εκκωφαντικό και ακούγεται σε κάθε γωνιά του μυαλού μου.
Γιατί αυτό μπορεί αυτή η απάντηση να είναι και σωστή. Όμως φαίνεται τόσο λάθος.
Κάθομαι και κοιτάω το ταβάνι με απορία. Έλα ντε; Πως ξεπερνάς καποιον που δεν υπάρχει;
Τον ξεπερνάς ποτέ;
Ο πόνος θα είναι ο ίδιος για πάντα;
Ξεχνιέται έτσι απλά ο πρώτος έρωτας;
"Κορίτσια δεν μπορώ άλλο! Δεν αντέχω το καταλαβαίνετε;" φώναξα στην μέση του δρόμου έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Με κοιτούσαν δίχως να γνωρίζουν τι να μου απαντήσουν.
Που να ξέρουν και αυτές.
Νομίζω πως απλά πρέπει να το ξεπεράσω κάπως μαγικά.
Η εκδίκηση δεν είναι η λύση. Το κάρμα θα κάνει την δουλειά του, το γνωρίζω καλά. Ή τουλάχιστον αυτό λέω στον εαυτό μου για να κάνω υπομονή.
Αλλά εγώ πως προχωράω;
Πως αλλάζω κεφάλαιο;
Το χέρι μου έχει κολλήσει στην ίδια σελίδα, διαβάζοντας την, ξανά και ξανά. Λες και μου έχουν βάλει κόλλα. Μια κόλλα που με καίει φριχτά.
