Pourywam rączki nóżki,
przyodzieję piękny strój,
wnet zatańczą wkoło duszki,
zaśpiewają: jesteś mój!
Dwunastoletnia Amy Wagner to niepoczytalna uczennica szkoły w Altenburgu. Jej życie nie miałoby żadnego znaczenia, gdyby nie starszy o parę lat Fe...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Po śmierci mojej matki tatko dokładał wszelkich starań, by niczego nie zabrakło mi i braciszkowi Matthew. Drogie ubrania i wytworne obiady były jedynie skromną częścią ofiarowanych nam przez niego dóbr. Czasem zastanawiałam się, kogo tak naprawdę starał się tym udobruchać. Nas, czy siebie samego, wypełniając powstałą w sercu pustkę rosnącym w najlepsze ego. I bez uroczystych okazji życzył sobie, bym nosiła najpiękniejsze stroje z najlepszych materiałów. Bym szkoliła się pod okiem najskuteczniejszych mentorów i bym używała przedmiotów jedynie najwyższej jakości. Te ciągłe starania, metody spełniania każdego kaprysu zaczynały z wolna obierać niewłaściwy kierunek i zamiast sytuację polepszać, jedynie ją pogarszały.
A zgniłą wisienką na tym obrzydliwym w smaku torcie były jego zaręczyny z panią Brunhilde.
A przynajmniej tak z początku sądziłam, bo kiedy w końcu stanęłam ubrana przed lustrem, miałam ochotę rzucić się jej na szyję ze szczęścia i wdzięczności.
Zgodnie z zamówieniem złożonym przez moją przyszłą macochę, krawcowa przysłała do naszego domu strój wyjęty żywcem z baśni. W lustrze widziałam bowiem nie dziewczynkę, córkę dyrektora elitarnej szkoły, lecz księżniczkę – lalkę z porcelany o świetlistych marchwiowo-miedzianych lokach. Nosiła ona kremowo-białą koszulę o bufiastych rękawach z falbaniastym wykończeniem, której kryzowaty kołnierz zdobiła duża kokarda w barwie ciemnego szmaragdu, i tego samego koloru, długą po łydki, kloszowatą spódnicę podbitą tiulem oraz osadzoną na prostym stelażu.
– Pięknie wyglądasz – stwierdziła Brunhilde i uśmiechnęła się do mnie w lustrze.
Zerknęłam na nią, a ona bez skrępowania odwzajemniła spojrzenie. Poprawiła mi parę loków, które w jej mniemaniu powinny znaleźć się chyba gdzie indziej, choć różnica była znikoma.
– Chłopcy nie będą mogli oderwać wzroku, zobaczysz.
Nie zareagowałam na te słowa. Nie obchodzili mnie „chłopcy" – obchodził mnie tylko Felix.
– Ale zanim to się stanie, musimy zejść na dół – skwitowała po chwili, odchrząkując w swój subtelny sposób. – Chodźmy, Amy. Nie dajmy gościom dłużej czekać.
Potulnie skinęłam głową i dałam się jej poprowadzić, notując sobie w myśli, żeby podczas jakiejś niekomfortowej sytuacji wybronić się właśnie tym gestem.
