Chasing You (Complete)

Kabanata 7

NAKADUTDOT ang ulo ni Beverly sa lamesa ngayong nandito siya sa Cafeteria. Devon and Cris were having their third class. Si Zephanie naman ay may sariling mundo kapiling ang asawa nito. Siya naman, dahil magaling siyang estudyante. Nag-ditch siya ng klase from first, second and third period para lang magkaroon ng pahinga. Kaya heto ang moment niya. Solo flight.

When someone sits on her front. She never minding who the person was.

"Hi, Bev. Mag-isa ka yata!" Uhh! Kilalang-kilala nya ang boses na iyon. It was Jefferson to be exact. One of her suitors.

"Binilhan kita ng tinapay at Iced tea. May regalo rin ako sa'yo na tobleron galing Japan. Come on! Bumangon ka riyan. Natutulog ka pa ba?"

All she wanted to do right now is to rest. Napili nga niyang puntahan ang cafeteria sa mga oras na ito. Dahil alam niyang tahimik at walang istorbo. Pero may asungot pala ang nakapansin sa kanya. Na kahit makailang beses niya nang ipagtulakan palayo. Mas lalo namang dumidikit ito sa kanya.

Parang siya lang kay Xander noon. Ganito rin yata ang nararamdaman ng binata sa tuwing lumapit-lapit siya dito at mangungulit. Ang mapikon.

And for some reason. She understood him now.

"Bev," tumunghay siya at lamlam pa ang mga mata na tiningnan si Jefferson. Kinusot niya pa iyon. "Cute! Good morning sweetie. Here's for you,"

"Hindi ko naman kailangan ang mga 'yan. All I need right now is a peace of mind." Kalmado pa ang boses niya sa lagay na 'yan. But Jefferson only give her a smile.

"Okay. I just came here to give you this. Hindi rin naman ako magtatagal. Kainin mo 'to ah?"

"Oo." Sagot niya na lang kahit ang totoo ay wala siya sa mood pakiharapan kahit ni isa na mga kalahi ni Adan.

Jefferson was a good guy. Sweet and caring of her anytime. He's one of the guys na under sa kabilang grupo ng mga manlalaro. Ang kaibahan lang, pa-angat pa lang ang grupo nito sa kasalukuyan. Hindi katulad ng Blue Warrior na siyang pinaka-hottest na grupo ng mga manlalaro para i-featured sa Euroleague. He is tall dark and perfectly handsome. Kaya nga napatanong siya sa sarili kung bakit hindi nalang si Jefferson. Hindi siya ang hayagang maghahabol. Hindi pa siya lugi.

"Aalis na ako,"

"Dito ka lang muna." Malambing na ngumiti sa kanya ang binata. "Milagro at nang-aalok ka." Ngumiti siya bilang ganti. Saka niya sinimulang simsimin ang iced tea.

"Masarap ha?"

"Naman. May special tea yata 'yan."

Doon lang siya sumeryoso. Tumikhim rin si Jefferson na napansin iyon.

"Jeff. Alam ko na mabait kang tao. You'd been my suitors for a year now. I'm sorry. Kaibigan lang talaga ang maibibigay ko sa'yo eh,"

"Alam ko 'yon. At tanggap ko nang hindi mo ako gusto. Hindi ko lang talaga mapigilan ang sarili na mapalapit sa'yo. You know, I am been so fond of you. Malaki nga yata kasi ang tama mo sa'kin eh. Ang kaso lang, hindi mo iyon matatapatan. And as a man, hindi ko ugaling mamilit ng isang babae. I respected you Bev. And I respect your decision too. Ganyan dapat kung magmahal ka. Dapat handa kang magparaya sa anumang mga pagkakataon. Hindi kasi sa lahat ng panahon ay mananalo ka. Love is the most critical feeling that people shouldn't leave an eye on. Nasa tao iyon it's either susuko ba o ilaban lang ulit. But to my case for you. Mukhang kaibigan lang talaga tayo." Pinahiran nito ang pekeng luha at nag-imitate pa ng iyak. Beverly for some reason burst out in laughter. Bahagya niya pang natampal ang binatilyo sa braso.

"Aww! Masakit Bev," ngumuso ito.

"Sorry naman. Nakakagigil ka eh."

"Whatever. Oh, subukan mo rin ang tobleron na bigay ko."