DÜŞMANDAN AŞKA

SÜRPRİZ

(İstanbul’a dönmeden 2 hafta önce)

(BERATA SÜRPRİZ)

Doktorum ve Berat’ın gözü önünde ilk adımlarımı attım. Ben adım attım inanabiliyor musunuz? Adım
attım. Umudumun bittiği yerde ben adım attım. Belki de senin için kolay gelecek ama değil. Benim
yerime kendini koy. Nasıl bir duygu düşün. Ne kadar acı dimi. Bunun için ayaklarınızın kıymetini bilin..

Doktor kliniğinden çıktıktan sonra Berat ile baş başa yürüyüş denemeleri yapıyorduk. Berat beni
salonun diğer tarafına bırakıp yanına doğru yürümem için ileri gitti. Yavaş yavaş adım adım ilerledim.

Son adımdı da attıktan sonra Berat’ın kolları arasına düştüm. Berat beni sıkı sıkı sardı. Bir bebek sever gibi yüzümü hafifçe okşadı ve bir buse kondurdu. önce anlıma sonra burnuma ve en son dudaklarıma da buse kondurdu.

“Lan sen başardın biz başardık. “ beni kendine sıkı sıkı bastırdı. Sanki veda ediyormuş gibi. Sanki bir daha görüşmeyecekmişiz gibi...

“İlk adımlarımı 2 yıl sonra seninle attım.”

“Ve son adımların değil. “

“Ve son adımlarım olmayacak. “

“Olmayacak sevgilim daha çok beraber yollarda koşacağız, yağmur altında ıslanacağız. “

“Gerçekten yapacak mıyız? “
“Yapacağız kızılım söz . “

“Teşekkür ederim. “

“Rica ederim. “

Berat beni kucağına alıp başım dönene kadar döndürdü. Beni ilk defa öptü. Anlımı anlına yasladı.
Sanki kendini bana hapsetmek ister gibi.
“Yavaş ol aslanım bizimki de kalp”

“Seni Seviyorum. “
“Ne? “

“Seni çok seviyorum güzelim “

“Bende seni çok seviyorum gözlerinde hayat bulduğum adam. “
“Sevindim. “

Klinikten el ele bir bütün gibi çıktık. El ele, göz göze, sırt sırta ben o gün ilk defa 2 senenin acısını onun bir gülüşü ile yok olup gittiğini gördüm. Onun bir gülüşü bütün dünyamı alt üst edebilecek kadar mükemmeldi. Yaralarımı sarmak için kendini harap etti. Benim savaşımın baş komutanı oldu.
Yıpranacağını bile bile vazgeçmedi.

“Yağmur yağıyor. “

“Islanmaya ne dersin. “
“Seninle her şeye varım ”

“Bende seninle her şeye varım. “

“Hadi gel. “
Yağmur altına ıslanmak hayallerimin gerçekleşmesinin ilk adımını atmak gibi bir şey oldu. Sevdiğim adam ile yağmur altında ele ele dolaşmak hayalden öte bir şeydi.

“Bak “

“Efendim. “
Yüzümü yüzüne yanaştırdı, bana sevgi dolu bir o kadar da tatlı bir buse kondurdu dudaklarıma. Boynuma doğru yönelti oralara da birer birer buseler kondurdu. Dudaklarima tekrar geri döndü.
Yağmur altına öpüşmek sadece filmlerde olur sanıyordum. Ama şuan bu film senaryosunu yaşıyorduk.
Bu anın bitmesini asla istemiyorum. Dudakları dudaklarımdan ayrılmasın elleri ellerimden kayıp
gitmesin istiyorum...

(Özel bölüm)

Sabah erken kalktım ve kahvaltı hazırlamak için aşağı mutfağa indim. Merdivenlerden inerken
telefonum çalmaya başladı. Arayan bilinmeyen bir numaraydı. Boğazımı temizleyip telefonu açtım.

“Alo. "

“Alo Nazlı. "

“Buyurun benim de siz kimsiniz? “

“Ben Koray hatırlamadın mı? “

“Koray mı? Sen ne yüzle beni arıyorsun? “

“Nazlı ben çok pişmanım ne olur affet beni. “

“Ne affı be sen beni okulda rezil ettin alay ettin bir de seni affetmemi mi istiyorsun. “

“Nazlı lütfen konuşalım ben hala seni seviyorum sende beni seviyorsun. “

“Ne sevmesi lan ben kocamı seviyorum ona aşığım. “

“Ne kocası lan, sen ne ara evlendin. “

“Sana ne “
“Nazlı lütfen beni affet gel tekrardan olalım eskisi gibi. Lütfen yalvarıyorum sana. “

“Güle güle “

Telefonu suratına kapattım. Bu aptal benim telefon numaramı nereden bulmuştu. Neyse bunun
önemi yok ben kocamla mutlu olayım yeter. Daha önce dayağını yemişti zaten ne arıyor hala hayvan
herif...