Jennie'yle ilgilenmek hiç de zor değildi. Uyumlu ve sakindi ve hiçbir şeyden şikayet etmiyordu. Canı çok yanıyordu bu belliydi ama bu acıyı maskelemeyi de öğrenmiş gibiydi. Tahlillerini vermeye giderken koluna girdim. O kadar hafifti ki kuş gibi süzülüyordu. Arada bir tek eliyle saçlarını düzeltip bana bakıyordu. Utanmaması için görmemiş gibi yapıyordum. Kanı alındıktan sonra tekrar koluna girip onu yukarı çıkardım. Lisa: Canın acıyor mu? Küçük bir tebessümle cevap verdi. Jennie: Ah, hiç acımıyor desem inanır mısın? Lisa: Alışmış olmalısın. Böyle bir şeye alışmış olması çok üzücüydü. Bunu kimse hak etmezdi. İçimden bir ses Jennie'nin hiç hak etmediğini söylüyordu. Jennie: Sen yanımda olduğun içindir belki de. Kolumdan çıkıp karşımda dikildi. Jennie: Teşekkür ederim Lisa. Bunu yapmak zorunda değildin. Lisa: Biliyorum. Zorunda olduğum için değil istediğim için yaptım. Bir kez daha gözlerime direkt olarak baktı. Gözlerinin içi adeta parıldıyordu. Onu dinlenmesi için koridorun sonundaki koltuklara götürdüm. Kırık telefonunu hastane önlüğünün cebinden çıkardı. Jennie: Bir fotoğrafını çekebilir miyim? Gülümseyerek başımı salladım. Lisa: Notlar için mi? Kocaman bir gülümsemeyle karşılık verdi. Jennie: Notlar için.
14.04.2021
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
