karanlıktan çok korkardım küçük ve masum bir kız çocuğuyken.
Masumluktan uzaklaşırken attığım her adımda korkularımdan kaçmak için yaktığım o kocaman ışık yavaşça sönüyordu.
Şimdi ise tek bir ışık olmayan bu karanlık sahilde hiç korkmadan oturup dalgaları izlerken hayatımı düşünüyordum ,15 yıl içinde yaşadıklarımı.
4 gün sonra 16 yaşıma girecek, saatler sonra ise bu kocaman yılı ve bir çok anıyı ardımda birakıcaktım.
ilk öpücüğümü bu yıl almıştım.Kitaplarda okur,flimlerde görürdüm.
İlkler önemliydi o zamanlar benim için , aşık olduğumu düşündüğüm benden yaşça büyük o genç cocukla ,ilk defa bindiğim doblonun ön koltugunda,deniz manzarasında, asla unutamayacağım o küçük ama büyülü öpücüğü almıştım.
heycandan dilim tutulmuş,avuç içlerim terlemiş ve içime kocaman bir kelebek konmuştu.
Fakat kelebeklerin ömrünün kısa olduğunu kabul etmek istememiş ve öldükten sonra içimde tutup canlandırmaya çalışmıştım.
ne yaparsam yapayım benim dokunuşumla canlanmayacak olan o kelebeğin tek bir bakışla başka bir kız tarafından canlanmasını izlemek kendim için yaptığım en büyük yanlışın başlangıcı olmuştu.
İnanmak istememiş ve uğruna dostluklar kaybedip karanlığa adım attığım o savaşta yenilmiştim.
Yenilgimin bedeli ise kendime verdiğim o büyük sözdü.'içimdeki kelebekleri bir daha asla canlandırmayacak kadar derine gömecektim'.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
alevler içinde
Literatura Femininaboğulmayı bekleyen bir beden ve onu kurtarmak için gizlenen bir el
