Ailem şehir dışına çıkmıştı. Aslında onlar hep şehir dışında, ben yalnız yaşıyorum... Dünya çok güzel bir yer ama gezebilene tabiki.
Adım Çınar. Yıllardır yalnızım. Evet yalnızım. Arkadaşlarım herkes kadar çok yok. Sadece bir arkadaşım var oda Berfin. Onu 7 yıldır tanıyorum ve artık arkadaştan öteyiz. O benim her şeyimi bilir. Kısacası benim dünyam eşittir onun dünyası diyebilirim.
Serin bir sonbahar akşamı ortam sakindi. Kulübemin terasında sıcak çikolatamı yudumluyorum. Battaniye dizime kadar. Karşımda hırçın bir deniz, yan tarafımda hışırtılarıyla ürperten çam ağaçları var. Üşüdüm ve içeriye girdim. Sobanın kokusunu hissedebiliyorum. İçerisi ılıktı. Yatağıma uzandığımda aklımdan tek bir kişi geçiyordu. Rüya. Rüyayı 5 yıldır aralıksız seviyorum. Hayatımın aşkı, konuşurken kalbimin çıkacak gibi hissettiğim tek kişi. Beline kadar uzanan gür, kahverengi saçları var. Gözleri tıpkı bir ağaç kabuğu kadar kahverengi.Hayatım böyle işte.
Sabah deniz dalgasının sesiyle uyandım. Etraf sessizdi o yüzden de sabah yürüyüşüne çıktım. Tabiki Kulaklıksız olmaz. Müzik benim her şeyimi Bu aralar Fransız müziklerine takmış durumdayım.
Sanırım teyzemin Fransız olmasından kaynaklanıyor. Küçüklüğümden beri nezih davranmaya alışmışım sanırım. Aslında ailem nezih insan değiller ama ben hep nezih davranmaya çalıştım.İnsanlar kibar, görgülü, sakin daima. Avukatlığımdan olsa gerek bu konuda gerçekten çok hassasım... 14-15 yaşlarında okulda alay konusu olsamda ben bundan rahatsız olmuyordum. Kaba olmanın kime ne faydası var ki? Kırıcı laflar, küfürler, bunlardan ne zevk alıyorlar ki?
-Ilk hikaye lütfen oy verin sınır +2 vote +1 yorum -
