Üvey Annem

Bölüm 3 -İnanmıyorum-

Babam gitmiş olamaz. Baba beni bırakmadın, yalan... Yalan söylüyorlar sen beni bırakmazsın. En azından sen bırakma beni lütfen...  Üvey annem çığlıklarımı duymuş olmalı zaten duyulmayacak gibi değillerdi yanıma gelip ne olduğunu sordu ve sakin kalıp ona anlatmamı istedi hala hıçkıra hıçkıra ağlıyordum babamın beni bırakacağına inanamıyordum.

''Babam... Babam ölmüş. Oda beni bıraktı. Hayır hayır bırakmamıştır benim babam beni bırakmaz bana söz verdi. Benim suçum benim... O pastayı istemesem babam şuan yanımda olurdu. Özür dilerim hepsi benim suçum çok özür dilerim.'' Sadece bunları diyebilmiştim ne dediğimi bile bilmiyordum zaten tek bildiğim hiç birşeyin eskisi gibi olmayacağıydı.

Üvey annem söylediklerime oldukça şaşırmıştı bana yanlış anlamış olabileceğimi söylemişti ama biliyordum hepsi olmaması gereken doğrulardı. Üvey anneme neler olduğunu anlatırken ağlamam daha da hızlanmıştı ve en son ''Özür dilerim.'' diyebilmiştim. Son kelimeyi söyledikten sonra anında bayılmıştım...

...

Uyanmıştım. Uyandığımda hatırladığıma göre karşımda eski bir televizyon vardı ve sinyal yok işareti gözüküyordu ayrıca oda karanlıktı büyük ihtimalle ben uyandığımda gece geç saatlardi. Kolumda bir serum vardı yanımda göz yaşlarından ıslanmış bir ceket vardı büyük ihtimalle üvey annemim ceketiydi çünkü onun hep giydiği renkteydi siyahtı. Biraz odayı inceleyip kendime geldikten sonra yatakta doğrulmaya çalıştım ama doğrulamadım yatağa bağlanmıştım. Üvey annem bağlanmamın nedeninin aniden kri geçirip kendime zarar vermemem için olduğunu söyledi ama pek inandırıcı değildi.

Bir süre sonra dışardan gelen sesler duydum iki kişinin konuşma sesiydi koridorda büyük ihtimalle kimse yoktu çünkü sesler oldukça yoğun şekilde yankı yapıyordu. Biraz konuşmaları dinledim üvey annemin sesi geliyordu büyük ihtimalle benim ile ilgili konuşuyorlardı. Yanıma gelmeleri için ses çıkarmaya karar verdim yorgunluktan konuşacak halim yoktu ama birinin yanıma gelmesi için birşey demem gerekiyordu. ''Anne neredesin?'' Diyerek bağırdım hemen konuşma kesildi ve kapı açıldı üvey annem ve yanında doktor olduğunu düşündüğüm bir kadın içeri girmişti.

Üvey annem içeri girdiği anda direkt ''Crystal iyi misin?'' diye sordu. Kafamı iyiyim anlamında salladım ve ipleri çözmesini rica ettim. Yanıma geldi ve hemen beni çözdü ve bana sarıldı. Benim iyiliğim için bağlandığımı söyledi uzun uzun anlattı çok sıkıcıydı ama dinledim. Daha sonra benim iyi olmam için uyumam gerektiğini eğer birşey olursa yandaki düğmeye basmam gerektiğini söyledi. Hemşire çağırma düğmesini gösterdi bende başımı onaylar şekilde sallayıp tamam dedim.

Üvey annem gittikten sonra biraz bekledim ama uykum yoktu çünkü yeni uyanmıştım ve küçük bir çocuk olduğum için doğal olarak bana yapmamın doğru olmadığı söylenen şeyleri yapmaya istekliydim. Bazı filmlerde gördüğüm kadarıyla babası öldükten sonra veya birşey olduktan sonra üvey annesi ile yaşayan bir çocuk görmedim doğal olarak kendisinden olmayan çocuğu istemiyorlardı. Ama İvory beni istemezse ne yapacaktım? Bana her zaman iyi, hoşgörülü davranmış olsada belki bu sadece babama yaranmak içindi ve beni şimdi bırakacaktı. Bilmiyordum ama beni bırakırsa yapabileceğim birşeyim yoktu o, çocukları köle olarak kullanan yurtlara gitmek istemiyordum, üvey annemde beni istemeyecekti zaten annem de beni terk etmişti. Sokakta mı kalacaktım?

...

Düşüncelere daldığımda istemeden uyuyakalmışım bunu içeri giren hemşirenin kapı açma sesine uyandığımda fark etmiştim. Bunları düşünmek istemesemde önceden düşünmek sokakta kalınca düşünmeye başlayıp ölmekten iyidir diye düşünüyordum. Hemşire gelip ateşimi ölçtü daha sonra kolumdaki serumu sertçe çıkardı canım çok acımıştı anlık bir çığlık attığımda hemşire bana ters bir bakış attı ve diğer serumu alıp hazırlamaya başladı. Onuda koluma taktıktan sonra son kez kontrol edip odadan çıktı. Neden bu hemşire bu kadar tersti? Hareketleri beş dakika içinde sinirimi bozmaya yetmişti bir an önce hastaneden taburcu olmak istedim.

...

3. Bölüm Sonu