Our little secret

De kracht van Madonna

Het was koninginnendag, 2011.

Ik slenterde verlaten tussen de stoffige kleedjes met oude rotzooi door. Tenminste, dat is hoe ik het noemde. Alleen maar mensen die hun oude afdankertjes van zolder haalde en ze hier verkoopten om tenminste nog een klein zakcentje te verdienen.

Ik keek naar de grond en lette niet goed op, want een tel later knalde ik pardoes tegen iemand op. Het was een knappe jongen met een doos vol oude LP's in zijn handen. We tuimelden met doos en al naar beneden, om vervolgens hard op de grond neer te komen.

'Sorry, sorrry!' mompelde ik, nog steeds verbaasd over het plotselinge ongeval. Ik zag dat alle platen uit de doos waren gevallen en nu over een groot stuk stoep uitgestrooid. Snel begon ik ze op te rapen en terug in de doos te proppen. Plots gleed mijn blik naar een plaat die slecht tien centimer van me vandaan lag. Ik grimaste.

'Ben jij een Madonna-fan?' vroeg ik argwanend. De jongen lachte om mijn afwijzende toon en antwoorde: 'Nee, mijn vader. Maar ik mag deze van hem verkopen'.

'Oke' zei ik opgelucht. Ik stopte de laatste plaat in de doos en krabbelde moeizaam overeind.

 'Ik ben Paul, trouwens,' zei de jongen vriendelijk, 'Paul Lizny'. Ik schudde zijn uitgestoken hand.

'Marya Deffery'

Ik had nu pas tijd om de jongen echt goed in me op te nemen. Hij had glanzend, goud haar dat warrig langs zijn gezicht liep; smaragdgroene ogen; volle, zwarte wimpers en een glimlach die me zowat omver blies. Paul droeg een kaki-kleurige short, met daarboven een donkerblauw t-shirt met de tekst: What are you looking at? Ik lachte. Paul keek me vragend aan.

'Waar lag je om?' vroeg hij nieuwsgierig.

'Je t-shirt' zei ik droog.'Zit er een vlek op ofzo?'. Hij keek haastig naar beneden om zijn shirt te controleren op vlekken.

'Nee, hoor! Ik vind de tekst gewoon leuk'. Paul bloosde, wat hem nog schattiger maakte en nam me bij de hand.

'Kom, we gaan een ijsje eten!'

'En je platen dan?'

Hij keek twijfelend naar de doos met LP's en schoof hem toen snel tussen de struiken.

'Die kunnen we even wachten' zei hij lachend en hij trok me mee, de straat uit.