Our little secret

Hopeloos

De volgende dag belde ik Jason op.

'Hey Jase'

'Hey schat'

'Eeehm... Ik vroeg me af of we vandaag iets konden afspreken...'

'Natuurlijk,ik wou je eigenlijk net bellen om hetzelfde te vragen... zal ik je over een uurtje ophalen?'

'Ja, is goed. Tot zo!'

'Ik hou van je...'

'Ik ook van jou!'

Ik verbrak de verbinding en liep naar de badkamer, waar ik een warme, verfrissende douche nam en mijn make-up op deed. Ik sloeg een handdoek om mijn lichaam en liep naar mijn kledingkast.

Ik trok een mooi violet jurkje aan, het begon immers lente te worden, met een zilveren ketting en mijn zwarte pumps. Ik glimlachte even toen ik in de spiegel keek.

Toen ik beneden aan was gekomen, zag ik dat er een briefje op de keukentafel lag.

Hey Mar,

Pap en ik zijn de hele dag werk.

Hier ligt wat geld, voor wat eten vanavond en ga maar iets leuks doen met je vriendinnen.

Liefs, mam

Ik zuchtte en liep naar de keuken, om een boterham voor mezelf te smeren. Waarom waren die mensen nou nooit eens thuis?

Ik liep met mijn bord naar de woonkamer en at met mijn bord op schoot voor de tv. Gedachteloos zapte ik langs de zenders, tot ik opschrok van de bel. Snel legde ik mijn bord op het bijzettafeltje en rende naar de voordeur, terwijl ik nog snel een servetjes lang mijn mond haalde.

Met een ruk trok ik de deur open.

'Zo, daar is iemand enthousiast!'.

'Jase!!!'. Ik viel Jason om zijn hals en gaf hem een zoen op zijn wang. Hij lachte om mijn uitbundigheid en pakte me bij mijn arm.

'Klaar om te gaan?'. Ik knikte en griste nog snel mijn tas van de kapstok, voor ik de deur achter me sloot en met hem meeliep naar zijn auto.

'Waar gaan we heen?' vroeg ik nieuwsgierig, toen we in de auto zaten en hij de straat uitreed. Hij glimlachte geheimzinnig en schonk me een mysterieuze blik.

'Dat zul je wel zien...'

De autorit duurde korter dan ik verwacht had en na vijf minuten waren we al gearriveerd.

'Het park?'. Ik trok een wenkbrauw op en keek Jason vragend aan. Hij lachte naar me en deed mijn portier open, om me te helpen met uitstappen.

'Je zult het leuk vinden, geloof me' fluisterde hij in mijn oor, terwijl we gearmd tussen de bomen doorliepen. Het kostte me wat moeite zijn woorden te geloven, maar toen we op het veld aankwamen stond mijn hart even stil.

Het veld was druk versierd, met tafels, slingers, lampjes etc. Overal liepen mensen druk te praten en de muziek stond luid. In het paviljoentje stonden wat mensen voorzichtig te dansen, tussen de rozen.

'Wauw, wie zijn dit allemaal?'.

'Dit-' Jason maakte een gebaar naar alle bezoekers, 'Zijn al mijn familieleden en vrienden'. Ik slikte even bij de gedachte, dat ik zometeen Jasons ouders zou gaan ontmoeten, maar herstelde mezelf snel en gaf Jason een kus op zijn wang.

'Dank je wel dat je me hier mee naartoe h ebt genomen'. Hij haakte zijn arm door de mijne en schonk me een bemoedigende glimlach.

'Geen dank, hoor' zei hij zacht, 'Maar eerst wil ik dat je mijn ouders ontmoet'. Ik knikte nerveus en volgde hem naar het paviljoen, waar een stelletje van rond de veertig glimlachend naar de dansende mensen keken.