Our little secret

Alleen op de wereld

Ik liet mezelf neerzakken op het zachte bed. Voor het eerst in tijden vond ik mijn leven geweldig.
Ik was bevriend met Jason, leefde niet in armoede en ja, ik moest toegeven, al ergerde ik me ontzettend aan Pauls gedrag, het was fijn te weten, dat er tenminste iemand was die zoveel van me hield. Ik wendde mijn blik naar het pas geschilderde plafond en zuchtte luid.
Plots zag hoorde ik een zacht geluidje. Er werd iets onder mijn deur doorgeschoven en mijn het geluid van mijn moeders hakken stierf weg in de kille gang. Nieuwsgierig stond ik op en liep naar de deur.
Op de grond lag een enveloppe, met daarop enkel mijn naam geschreven. Ik raapte hem op en liep er mee naar mijn bed. Snel maakte ik hem open en begon te lezen.

Beste Marya,

We weten dat we je het leven niet al te makkelijk hebben gemaakt de laatste tijd en we willen graag dat je ons vergeeft. Het spijt ons.
We weten dat jij het niet graag wilt, maar toch zouden we graag een keer rustig met je willen praten.
Dit omdat we ons zorgen om je maken. Volgens ons gaat het niet zo goed met je en heb je nog steeds moeite met je verleden. Het lijkt ons dan ook het beste als je naar hulp zoekt. We kunnen iemand voor je vinden om mee te praten. Een psycholoog of misschien zelfs gewoon een kennis. Het zou je goed doen.
Wees alsjeblieft niet boos op ons.

We houden van je,
pap en mam

Met tranen in mijn ogen legde ik de brief naast me neer op mijn bed. Ik wist dat pap en mam het goed bedoeld hadden, maar die van binnen voelde ik me gekwetst; verraden; bedrogen.
Ze wouden dat ik hulp opzocht, alsof ik gek was. Zelf wist ik ook wel, dat het niet al te best met me ging, maar ik was sterk genoeg om het drama aan te kunnen. Daar had ik toch zeker niemand voor nodig? Met een dof geluid streek een traan neer op het papier naast me.
Erg zeker om de confrotatie aan te gaan was ik niet, maar ik zou het toch moeten doen. Als ik het nu niet zou doen, dan misschien morgen. Maar het zou me blijven achtervolgen.
Ik strompelde treurig de trap af en liep de woonkamer in.
Mijn ouders, die me al verwacht hadden, zaten aan de eikenhoutenkeukentafel en keken me medelevend aan. Ze wensten me het beste, en dat wist ik, maar ik had moeite plaats te nemen aan de andere kant van de tafel.
'Zo' zei mijn vader, nadat het een tijdje stil was geweest. Zijn blik stond zorgelijk en het leek alsof hij niet goed wist wat hij moest zeggen. 'We.. Eh, we wouden dus met je praten'.
Hij keek mijn moeder hoopvol aan. Die zuchtte en ging verder met de preek, waar mijn vader gestopt was.
'We kunnen het niet langer aanzien hoe je steeds maar kapot gaat aan je jeugdherinneringen' zei ze ernstig, 'Daarom denken we dat het het beste voor je is als je iemand hebt om mee te praten. We weten dat je niet veel vrienden hebt op school en dat Sarah ook geen optie meer is, maar misschien kan je iemand anders vinden om je problemen mee te delen'. Ze keek me geemotioneerd aan.
'Mam, ik heb al iemand om mee te praten' flapte ik eruit.
'Wie dan?'. Ik bloosde.
'Jason' fluisterde ik.
'Jason?'. Ik knikte. Mijn moeder trok een van haar wenkbrauwen op, waar ik heel jaloers op was, want na jaren oefenen was dat me nog steeds niet gelukt. Mijn vader schraapte zijn keel.
'En wie is die Jason dan wel?' vroeg hij, zo ongeinteresseerd mogelijk.
'Een vriend van school'
'Gewoon een vriend?'. Mijn moeder dit keer. Ze begon onopvallend aan haar nagels te plukken.
'Ja, mam!'. Ik zuchtte van ergernis. Mijn ouders wouden al maanden dat ik een vriendje kreeg en ze bleven er maar over doorzagen.
'Oke, ik was gewoon benieuwd...'. hierna werden haar ogen weer ernstig.
'Maar kan je echt goed met hem praten?'. Ze keek me doordringend aan. Ik knikte stijfjes.
'Probeer dat dan maar' viel mijn vader bij, 'Maar als je er over een maand nog steeds zo aan toe bent sturen we je naar een psycholoog'. Ik knikte wild mijn hoofd en vloog mijn ouders om de hals.
'Dank je wel!'. Ik gaf ze spontaan een zoen op hun voorhoofd.
'Aaah!' gilde mijn moeder, 'Overdrijven is ook een kunst'. We lachten gezamelijk voor ik weer naar boven rende.

Hey Jason,

Vanwege mijn moeilijke jeugd en het langzame verwerkingsproces wouden mijn ouder me naar een psycholoog sturen, tenzij ik een vriend had om mee te praten.
Ik vertelde ze over jou en nu hoeft ik dus niet met zo'n creep te praten! Ik ben zo opgelucht.
Dank je voor je bestaan!

Greetings, Marya (O zo heppie!!!)




Jason lachte bij het lezen van Marya's mail. Zijn hart klopte wild achter zijn ribbenkast. In de dagen dat hij haar kende, was hij haar echt leuk gaan vinden. 's Nachts droomde hij over haar. Haar gezicht met de prachtige goud-blonde haren; haar kastanjebruine glimogen omringd door volle, zwarte wimpers; haar vuurrode, hartvormige lippen en haar oogverblindende glimlach.
Het beste van alles was nog wel dat ze van binnen minstens zo mooi was als van buiten. Ze was lief, grappig, maar ook vrij gevoelig. Daar hield hij van. Elke seconde met haar was als een geschenk van God. Een zonnestraal na de regen. Twee stevige armen die hem vasthielden.

Hey Mar (als ik je zo mag noemen),

Ik ben echt blij om dit te horen. En bedankt voor het compliment!
Ik zie je morgen op school, he? Dan gaan we verder met onze vragenrondes.
Ik heb vandaag lang niet al mijn vragen voor jou kunnen stellen.

SYS! Jason

Met een tevreden gevoel sloot Jason zijn computer af. Hij liep naar het raam en keek bedachtzaam naar de sterrenhemel. Plots hoorde hij de deur opengaan. Hij schrok op en keek met een ruk opzij. In zijn deuropening stond zijn broer William. Hij glimlachte naar Jason en sloot de deur achter zich, voordat hij neerplofte op Jasons bed. Hij klopte op het dekbed naast hem, als een teken voor Jason om te gaan zitten.
'Hoe gaat het met je?' vroeg hij bezorgd.
'Goed, hoezo?'
'Ik weet niet. je bent de laatste tijd zo dromerig en ik vroeg me af of er misschien iets met je was'.
'Nee, hoor'
Jason keek zwijgend naar zijn handen en raapte de moed bij elkaar om het zijn broer te vragen.
'Heb jij wel eens gehad dat je een meisje ontmoette en hoeveel je haar ook uit je hoofd probeerde te zetten, ze sloop telkens weer terug in je gedachten?'
'Ja, ik ken dat wel, ja' zei William. Hij glimlachte naar zijn broertje. 'Laat me raden: Je bent verliefd, maar bang om de eerste stap te zetten?'
'Jij kent me echt te goed, man!' lachte Jason. Hij gaf zijn broer een ferme klap op zijn schouder en liep terug naar het raam, om over de slapende stad te waken.
'Hoe heet ze?' vroeg William nieuwsgierig.
'Marya' Jason zei het dromerig, 'Maar ik ken haar nog maar heel kort en ik ben bang dat ze me afwijst'. William knikte ernstig.
'Ik denk toch dat het het beste is als je het erop waagt'
'Maar wat nou als ze nee zegt!? Wie weet ben ik haar dan voor altijd kwijt!'
'Nou, als ze je zo simpel in de steek laat is ze het dus mooi niet waard'. Jason dacht terug aan het incident met Paul en kreeg een kille blik in zijn ogen.
'Nou, dat deed ze anders wel bij haar voormalige beste vriend'. Hij pakte de rand van zijn bureau vast als ondersteuning. William dacht even na voor hij een antwoord gaf.
'Als je het goed aanpakt kan er niets misgaan...' zei hij. Hij wachtte op een reactie van zijn broertje, maar toen die niet kwam vervolgde hij zijn verhaal.
'Stel haar gewoon wat onopvallende vragen over liefde enzo en je zult wel zien hoe het uitpakt'. Voor Jason iets terug kon zeggen stond William op en liep de kamer uit; Jason alleen latend met zijn gedachten.

Mijn telefoon ging. Onzeker nam ik op met een simpele: 'Met Marya'.
Ik was verrast toen ik de stem aan de andere kant van de lijn hoorde.
'Hey Mar!'. Jasons stem trilde en hij klonk zenuwachtig.
'Hey!' riep ik blij uit. Het was zondag en dus al twee dagen geleden sinds ik Jason had gesproken.
'Hoe gaat het!?'. Mijn stem bleef enthousiast.
'Goed, hoor.. Euhm.. Ik vroeg me af of je vanmiddag met me mee naar de bioscoop wou'
'Tuurlijk! Hoe laat?'
'Nou, om vier uur draaien er wel wat leuke films'
'Goed, ik zal er zijn'
'Dan zie ik je dan maar, he....'
'Doei!'
Ik legde mijn telefoon terug op mijn bureau en zakte neer in de houten stoel. Ik twijfelde. waarom had Jason zo onzeker aan de telefoon geklonken? Wou hij me iets ernstigs vertellen? Dat hij niks meer met me te maken wou hebben? Dat hij ging verhuizen?
Ik schudde de zorgen uit mijn hoofd. Nee, natuurlijk niet, gek! Hij wil gewoon met je naar de bioscoop. Wat is daar zo bijzonder aan? En voor het eerst die dag wist ik dat niets mijn humeur nog kon verpesten.