Our little secret

Vergeven of vergeten?

In topsnelheid rende ik het struikgewas door. Mijn enkels deden zeer van het rennen en mijn gezicht zat onder de schrammen, maar die pijn was niets vergeleken de brandende pijn van schuldgevoel dat wild schrijnde in mijn borstkas.

Toen ik eindelijk door het struikewas door was gebaand, was het niet moeilijk meer Paul te vinden. Hij zat in elkaar gebogen onder de boom in het kale grasveld. Een ellendige snik ontsnapte uit zijn keel en het liefst vloog ik hem meteen om de hals, maar ik hield me in, omdat ik niet wou dat hij weer weg zou rennen.

'Paul?'. Mijn stem was enkel een fluistering, verstikt door tranen. Paul keek me verwilderd aan en sloeg zijn ogen neer, toen hij zag dat ik het was die hem had geroepen. Ik streek naast hem neer en we zaten een tijdje in stilte in de verte te turen, tot ik besloot dat ik genoeg had van de stilte en ik me weer herrinerde, waarvoor ik hier was gekomen.

'Het spijt me' zei ik zacht. Mijn stem brak en ik moest mijn best doen niet in snikken uit te barsten.

'Jouw spijt is niet genoeg voor mij' klonk Pauls stem zwak tussen het ruizen van de bomen door. Hij keek me even gekwetst aan en wendde toen weer zijn blik af, om tussen de takken door in de verte te turen.

'Wat wil je dan van me?' vroeg ik, feller dan mijn bedoeling was. Paul schrok even van mijn reactie, maar herstelde zich toen snel weer en pakte ruw mijn hand vast.

'Ik wil jou, Marya' zei hij dwingend, 'Alleen jou'. Ik trok mijn hand los uit zijn stevige greep en schudde heftig mijn hoofd.

'Je weet dat ik je dat niet kan geven, Paul' fluisterde ik, overspoeld door emoties, 'Zelfs al zou ik hetzelfde voor jou voelen als jij voor mij; het zou verkeerd zijn'.

Pauls ogen vernauwden zich tot smalle spleetjes en hij keek me smachtend aan.

'Alsjeblieft, Mar' smeekte hij me, 'Geef het een kans. Wat kan er nou misgaan?'. Een woede laaide in me op toen ik antwoord gaf op zijn vraag.

'Heel veel, Paul' siste ik kwaad, 'Het kan onze vriendschap slopen'. Ook Paul werd boos. Hij fronste en nam een dreigende houding aan, terwijl hij me een chagrijnige blik toewierp.

'We kunnen het toch gewoon proberen? Onze vriendschap gaat echt niet kapot, hoor!'.

'Ik wil het gewoon niet, oke?' gilde ik hysterisch, 'Ik heb Jason nu en ik hou van hem...'

Pauls p.o.v

Haar woorden staken als een dolk door mijn hart. Een helse pijn verspreidde zich door mijn lichaam en ik kon mijn hart bijna horen breken.

'Je... Je houdt van hem?'. Marya knikte demonstratief, maar ik zag een lichte twijfeling in haar, waar ik meteen gebruik van maakte.

'Hoe weet je dat zo zeker?' spotte ik, 'Je kent hem pas net!'. Marya slikte even en vermeed mijn intense blik.

'Ik... Ik weet het niet' zei ze zacht, 'Ik word gewoon zo blij als ik hem zie. Hij maakt me altijd aan het lachen'.

Ze klonk zo ontzettend kwetsbaar, dat ik spijt kreeg van wat ik gezegd had.

'Sorry...' mompelde ik. Ze glimlachte naar me, maar ik kon zien dat haar lach nep was.

'Waarom heb je het me niet verteld?' vroeg ik sip. Haar blik veranderde van verdrietig naar schuldig en ze staarde verlegen naar haar handen.

'Ik wou je niet kwetsen' zei ze zacht, 'En het is pas een dag aan, dus ik dacht dat het nog niet zo serieus was...'. Ze staarde afwezig in de verte, diep in gedachten verzonken. Ik liet haar even, maar stelde toen toch mijn brandende vraag.

'Waarom hem? Waarom niet mij?'

Deze vraag leek haar van streek te brengen. Ze deed haar mond open, om antwoord te geven, maar klapte hem toen toch weer dicht, toen ze bedacht dat ze er geen antwoord op had.