Our little secret

Liefdesverklaringen en rare ontmoetingen

1.

'Hey Marya!'

Ik voelde twee sterke handen op mijn schouders en draaide me lachend om.

Paul stond voor me en keek me glimlachend aan. Zijn blauwe ogen glinsterden in het licht van de felle zomerzon en zijn gouden haren lagen warrig langs zijn gezicht. Zijn blik deed me aan een puppie denken, maar ik zei het maar niet hardop, omdat ik zeker wist dat hij kwaad zou worden.

'Hoi, had jij geen huisarrest?'

'Daar bestaan ramen voor, he? Het kostte me wat, maar ik ben ongezien naar buiten geglipt'

Trots liet Paul me zijn gescheurde spijkerbroek zien. Ik lachte en gaf hem een knuffel.

'Kom, we gaan naar Coffee&more' zei ik opgewekt, terwijl ik hem, zonder zijn antwoord af te wachten, meesleurde naar het zebrapad. We staken over  zonder echt om ons heen te kijken over en sjokten over de ellenlange stoep. Ik keek voorzichtig naast me en zag Paul bezorgd naar de grond turen.

'Wat is er? Bang dat je bertapt wordt?' grapte ik. Maar Paul lachte niet.

'Eh... Ja, zoiets'. Zijn gezicht ontspande,  maar de zorgen in zijn ogen bleven.

'We zijn er' zei ik, voordat Paul het cafe voorbij kon lopen.

Ik duwde de deur open en stapte, de warmte tegemoetgaand, over de drempel. Binnen was het rustig. Maar een paar van de vele tafeltjes waren bezet en dan vooral door studenten, die zaten te werken achter hun laptop. In de zaal hangt een sterke koffiegeur, gemengd met de overtreffende geur van kaneel. Ik snoof de lucht op en trok Paul mee naar een tafeltje in de hoek.

'Kan ik jullie bestelling opnemen?'

Ik keek op. Recht in het gezicht van Jason McKartney, de populairste jongen van onze school.

'Jason? Ik wist niet dat jij hier werkte' zei ik verbaasd. De bloedmooie jongen keek me geirriteerd aan.

'Nee, dat hat je niet verwacht, he?,' zei hij, 'Ik ben namelijk Jason McKartney en mijn pappie is de rijkste man van het land en ik krijg alles wat ik wil. Kan ik nu julie bestelling opnemen?'

Ik had medelijden met hem, want ik kon me goed voorstellen hoe het was als iedereen zo'n hoge verwachtingen van je had, dat het onmogelijk was om er aan te voldoen.

'Sorry, ik wil graag een cappucino'. Jason noteerde het snel op zijn kladblok en keek Paul afwachtend aan. 'En voor mij graag een koffie verkeerd'. Hij knikte en verdween, zonder me nog een blik waardig te keuren.

'Zo en nu moet je me het vertellen' zei ik, brandend van nieuwsgierigheid. Jason keek me geschrokken aan.

'Waar heb je het over!?' reageerde hij fel. Ik schrok van zijn reactie, maar ging stug door.

'Waar je aan dacht op de heenweg,' zei ik rustig, 'Je keek zo bezorgd'.

Paul sloeg zijn ogen neer en staarde terugdeinsend naar zijn handen. Na een paar keer diep ademgehaald te hebben schraapte hij zijn keel en keek me recht aan.

'Ehm, ik moet je iets vertellen'. Zijn toon was dwingend en werkte me op de zenuwen.

'Iets waar ik eigenlijk al een hele tijd mee zit. Ik heb alleen nooit het lef gehad je er op aan te spreken'.

Ik werd nieuwsgierig. Er kon nu echt van alles uit die jongens mond komen. Een keer zij hij ook dat hij me iets moest vertellen. Toen zei hij me dat hij per ongeluk mijn mobiel, die hij had geleend, in de toiletpot had laten vallen. Alleen klonk hij die keer niet half zo serieus als nu.

'Ik.. Ik..'

'Een cappucino en een koffie verkeerd' onderbrak Jason ons. Hij zette een mok dampende koffie voor me neer. Ik likkebaardde bij de heerlijke geur en warmde mijn handen aan de warme mok.