Our little secret

Magische bloemen en knallende ruzies

'Zijn we er al?' vroeg ik ongeduldig. Jason liep achter me en hield zijn handen voor mijn ogen, zodat ik niet kon zien waar we heen gingen. Samen schuifelden we vooruit.

'Bijna' zei hij voor de twintigste keer. Sure. Ik zuchtte. Mijn geduldsniveau was altijd niet al te best geweest en vooral dit soort dingen kon ik moeilijk trekken.

Gelukkig duurde het niet lang meer voor Jason 'We zijn er!' riep en zijn handen van mijn ogen haalde.

Ik stond meteen versteld. Natuurlijk had ik verwacht dat we iets heel moois zouden gaan zien -Ik wist immers dat Jason een uitstekkend goede smaak had- , maar zoiets had ik zeker niet verwacht.

We stonden op een heuvel, aan het begin van een grasveld, dat zich honderden meters uitstrekte, voor het de bosrand bereikte. Het gras was gifgroen en bezaaid met tientallen soorten bloemen.

Ik was nooit een bloemenexpert geweest, maar zelfs de domste onder ons konden de klaprozen en lelietjes van de anderen soorten onderscheiden. Ik zette voorzichtig een stap naar voren en nam elke vierkante centimeter van het veld in me op. Mijn mond viel open toen ik me omdraaide.

Achter me stond een reusachtige, oeroude boom vol in bloei. De bloesem van de boom van spierwit en stak mooi af tegen de donkergrijze kleur van de stam. Ik liep er naar toe en streek met mijn hand over de diepe rimpels in het hout.

'Wauw'. Meer kon ik niet uitbrengen. Ik wierp nog een paar blikken om me heen voor ik Jason ongelovig aankeek. Ik zag dat hij verlegen werd van mijn bewondering.

'Kom je hier vaak?'. Hij knikte en stak zijn arm naar me uit als een teken dat ik zijn hand vast moest pakken. Ik legde mijn hand in de zijne en liet me door hem meetrekken naar de beschermende schaduw van de bosrand. Jason plofte neer in het gras. Ik volgde zijn voorbeeld en keek hem afwachtend aan. Toen hij geen aanstalte maakte om iets te zeggen begon ik maar.

'Breng je vaak mensen hiernaar toe?'. Ik probeerde het ongeinteresseerd te laten klinken, maar ik wist dat de jaloezie doorkroop in mijn stem. Jason veegde verlegen een haarlok achter zijn oor.

'Nee' zei hij, 'Jij bent de eerste die ik hiermee naartoe neem'. Ik bloosde en tuurde tuurde verlegen tussen de bomen door. Het was gek hoe erg je je tot iemand aangetrokken kon voelen, terwijl je diegene nog maar een dag kende. Ik plukte een madeliefje uit de grond en schoof hem in mijn haar.

'Ik wil je graag beter leren kennen' zei Jason plots. Ik had van mijn beste vriendin Sarah geleerd dat dat betekende dat een jongen je leuk vond. Helaas was ze afgelopen jaar naar Australie verhuisd en kon ik haar nu dus niet om haar wijze raad vragen.

'Ik jou ook'. Ik hoorde hoe verliefd mijn stem klonk en sloot snel mijn mond, voordat ik er nog iets uit zou kunnen flappen als: 'Want ik vind je leuk'. Er volgde een moment van pure rust, voordat ik opstond en Jason wenkte. Hij keek me vragend aan.

'Ik wil het hier een beetje verkennen' legde ik uit. Jason knikte en stond op, om me te volgen naar de andere kant van de vlakte. Ik liep soor het hoge gras en streelde af en toe een blad van een hoog-groeiende plant. Alles hier was perfect. Het gras, de bloemen, Jason...

'We moeten echt vaker wat dingen samen doen' zei Jason. Er klonk een sprankje hoop door in zijn stem. Plots begon ik te twijfelen.

'Ik weet niet of dat zo'n goed idee is, Jason'. Ik hoopte zo hard dat ik hem niet gekwetst had. Zijn gezicht verstrakte en hij keek me onbegrijpend aan.

'Waarom niet?' zijn stem sloeg over, 'Je mag me toch?'. Ik knikte ernstig.

'Dat is het niet. Ik... Ik heb alleen een hele lastige geschiedenis, waar ik niemand mee lastig wil vallen'. Zijn gezicht ontspande zich weer.