Mikey's Daughter《•♡•》

Bölüm 2

Babamın beni evden atmasından bu yana 3 gün geçmişti. Yakın kız arkadaşlarımdan birinin yanında kalıyordum. Her gece başka bir partiye gidiyor, geziyor ve eğleniyorduk. Aslında bir yandan evden atılmak güzeldi.

O zamanlar hayat çok toz pembe değil miydi? Şimdi de aynı şekilde devam ediyordu.

Gerçi hiç param yoktu ve bu zaman geçtikçe daha büyük bir sorun haline geliyordu. Arkadaşlarım bir zaman sonra bana katlanamamaya başlayacaklarını biliyordum. Hangi işi yapabilirdim ki? Elimden hiçbir şey gelmiyordu.

Küçükken tek hayalim dansçı olmaktı ama babam bunu duyduğunda hiç hoş karşılamamıştı. Başıma orospu mu olacaksın deyip bir de dövmüştü.

Güzel zamanlardı. Şimdi olabilirdim işte.

Önce bir kursa falan gitmem gerekiyordu ve sonra ne tür dans edeceğim konusunda karar vermeliydim. Gerçi aklımda bir şey vardı ve babam bunu görseydi çok daha güzel olurdu.

Hatta hemen karar vermiştim. Direk dansı yapacaktım.

Kızlara da bu konuyu açtım. Gayet olumlu karşıladılar, hatta mükemmel bir dansçı olabileceğim konusunda beni cesaretlendirdiler.

.

Bir gün sonra Tokyo'nun en işlek caddesinde dolaşırken bir dans kursu dikkatimi çekmişti. Reklam tabelasında 2 ayda tamamen öğrenebileceğimiz yazıyordu. Mutlulukla dudaklarım iki yana kıvrıldı. İşte bu harikaydı. 2 ay içinde eğer ustalaşabilirsem sahneye de çıkabilirdim.

Hiç zaman kaybetmeden mekanın içine girdim. Kayıt tutan bir genç kız vardı. Bir miktar para ödeyip kendimi kaydettirdim. Kız, bana yarın erken saatlerde gelip provaları başlayabileceğimi söyledi. Biraz daha sohbet ettikten sonra oradan ayrıldım.

O kadar heyecanlıydım ki ellerim terlemekten musluğa dönmüştü. Sürekli gülümsüyordum ve etrafımdaki diğer insanlar umrumda bile değildi.

Daha önce duymadığım bir sesin kulağıma yaklaşmasıyla kendime gelebildim.

"Bak sen şuna... Sen Mikey'in biricik kızı değil misin? Neden böyle bir kursa yazıldın ki? Babanın haberi var mı?"

Kemikli elleriyle saçlarıma hafifçe dokundu. Ürpermiştim.

Ayrıca birden yanıma yaklaşıp ne diye beni soru yağmuruna tutuyordu ki? Kafamı kaldırıp suratına baktım. Daha önce görmediğim biriydi. Ve boyu aşırı uzundu, yüzünü ancak parmak uçlarıma çıkarsam görebilirdim.

"Sen kimsin?"

"Babanın düşmanıyım desem çok mu klişe kaçar?"

Yüzüme her zamanki sinir bozucu gülümsemelerimden birini takındım.

"Evet, çok klişe kaçar. Ne yapacaksın, beni kaçırıp babamı tehdit mi edeceksin? Ahahaha tamamen saçmalık. Benden kesinlikle umudunu kesmiş durumda. Beni kaçırıp doğrasan bile sikine takmaz."

"O derece diyorsun?"

Gülümsememi sürdürüyordum ama adam söylediklerime hiç de şaşırmamış gibi duruyordu.

"Aynen öyle diyorum. Bırak beni ve bak işine tamam mı? Artık ben de onu görmek istemiyorum."

"Ya öyle yapmazsam" elinin tersiyle yanağımı okşadı. Bu hareketi huylanmama sebep olmuştu. Sessizce kıkırdadım. "Ya farklı planlarım varsa?"

"Ne gibi?"

Adam sarı gözlerini üzerimden asla ayırmıyordu. Göz temasını hiç bozmuyordu. Sanki gözlerine baktıkça ne söylerse söylesin kabul edecekmişim gibi hissediyordum. Gözleriyle beni manipule ediyordu sanki.

"Bana katılacaksın." pürüzsüz dudakları sinsice kıvrıldı.

"Öyle mi yapacakmışım, hiç haberim yoktu ya." direnmeye çalışıyordum, ikna olmamak için kendimi zorluyordum.

"Artık haberin var. Sorun çıkarmadan beni takip edecek misin yoksa zor yoldan mı halledelim?"

"Yok ya zaten sen beni her türlü alıyorsun, hiç kendimi zorlayamayacağım. Hadi gidelim." göz kırptım ve önünden yürümeye başladım.

Nereye gittiğimizi bilmiyordum ama onu takip etmeyecektim. Arka yerine ön daha doğru bir tercihti.

Hızlı yürüyüp bana yetişti ve yanıma geçti. Yan yana dururken karşıdan çok komik gözüktüğümüze emindim. O çok uzundu ben ise çok kısaydım. Lanet olası babamın genleri.

Siyah bir limuzinin yanına gelmiştik. Kendisi oturup beni de yanına çağırdı. Beni bu arabada becermese iyidir diye düşündüm ama düşüncelerimin tersine flörtöz bir şekilde gülümseyip yanına oturdum.

"Eee tanışmamıştık ismin neydi?"

"Hanma."