sen uçurumsun.

bulamadım.

ne zaman, sevdiğimi hissetsem seni; içimde, en derinimde, iliklerimde ağlama isteğimi bastıramıyorum. ağlayınca, içimdeki zehri söker atarım sanıyorum. ağladıkça, içimdeki sana olan kini bitiririm sanıyorum. ama her ağladığımda, sana olan sevgim artış gösterirken, içimdeki zehir daha da çoğalıyor. panzehrimi sen sandığım bu aşkta, en büyük zehir senmişsin. en dibe batırıp, o dipten çıkarmayan, en büyük kesiği açan, sokakta bırakan, hepsi senmişsin.

senden başka çıkış yolu, senden başka yolum yokmuş gibi. senden başka gidecek yol bulamadım değil, senden başka yol bilmiyorum. her yolum sana çıkıyor, her sokağım, her mahallem. sana gelmekten yoruldum, sana gelmeye çalışmaktan. dizlerim tutmuyor, derman kalmadı. çünkü biliyorum ki; yürüdüğüm her yol sana çıksa bile, gelsem hatta kapına, kapıda kalırım. açmazsın o kapıyı. 

o yüzden sana gelmek için yürüdüğüm her yolun, yarısından döndüm. bu daha az acıttı çünkü. sana gelip kapıda kalmaktansa, sana gelmeden yürüdüğüm yoldan dönmek her zaman daha iyi bir seçenekti.