İMRAN
Okul onbeş tatile girdi. Ara sıra lay' le görüşüyoruz. Akşam kızlarla sahile gittik. Eğlendik. Eve dönüyordum. Ama bu dönüsün bütün hayatımı değiştireceğini nerden bilebilirdimki.
Sokakta huzursuzca eve giderken birden bir el ağzımı kapadı. Keskin bir koku hissettim. Gerisi boşluk.
Sabah uyandığımda herşey farklıydı. Burası benim odam değildi. Neredeydim ben. Ben kaçırılmıştım. İnanmıyorum. Ellerim ve ayaklarım bağlı. Ağzımda bir bant var. Kim kaçırmıştı beni. Sessiz bir sekilde ağlamaya başladım. Korkuyordum. Nicin kaçırmıslardı beni...
Birden kapı açıldı. Evet işte o soğuk, narsist çocuk...kris
Ne yani beni o mu kaçırmıştı.
" günaydın tatlım nasılsın"
....
" a doğru ağzında bant vardı değil mi. Korkmana gerek yok. Benim seninle işim olmaz. Benim işim kaiyle."
Yavaşca yanıma geldi ve ağzımı açtı. Hiç bir sey demedim. Sadece yaptıklarını izliyordum. Benden biraz uzaklaşınca olan gücümle bağırdım " imdattt.... Kimse yok mu, kurtarın beni"
"Boşhna bağırıyorsun. Kimse duymaz seni. Şuan bir bağevindeyiz. Cevrede hiç evde yok"
" ne, niçin getirdin beni buraya"
" Kainin biraz canını yakacağım"
Tekrar ağlamaya başladım.
Ayaklarımı çözdü ve mutfağa götürdü beni. Kahvaltıyı çoktan hazırlamıştı.
" ne bu?"
" kahvaltı"
" onu bende biliyorum. Ne yapacağız burda"
" insanlar genelde sabahları mutfakta doymak için kahvaltı yaparlar"
Geri zekalı herif bende biliyorum onu heralde ama bide seninle kahvaltı mı yapacam. Tüm bunları düşünürken aklıma bir sey geldi. Eger kahvaltı bahanesiyle elimi çözerse kaçacaktım.
" ellerimi çözmeyecek misin"
" tamam bekle"
Ellerimi çözdü ve başka bir odaya gitti. Fırsat bu fırsat diyerek kapıya koştum. Hesaplamadığ8m bişey vardı. Kapı kilitkiydi. Umutsuzlukla arkamı döndüğümde bana bakıyordu. Salak sakak gülüyor şuan.
" sen beni saf mı sandın ha "
Koşarak yatak odasına gittim. Pencerelerde korkuluk vardı. Ümidim bitti. Tekrar uyumaya çalıştım. Bir gün böyle geçti.
Sabah yine erkenden uyandım. Bugün ikinci gündü ve herşey aynıydı. Kimse beni aramıyormu. Off çok acıktım. Birseyler yemem gerek. Koşarak mutfağa girdim. Kahvaltı hazırdı ama kris yoktu. Dert ettiğim seye bak ne güzel işte belki kaçabilirim. Krisin sesiyle yine hayallerim suya düşmüştü. Ben hızlı hızlı yemekleri yerken o bana bakıyordu. Birden " yavaş ye bogulacaksın" dedi. Duymamazlıktan geldim.
Yemekten sonra kris dışarı çıktı. Kapıyı üzerime kilitleyip gitti. Dışarıyı seyrettim bir süre camdan. Heryer ormanlıktı. Biraz tevizyon izledim. Akşam olmuştu ve kris hala gelmemişti. Korkuyordum. Yalnızlıktan korkuyordum.
Bir kaç saat sonra kapı gürültüyle açıldı. Kris içeri girdi. Sarhoştu. Bana tuhaf tuhaf bakıyordu. Ben tam odama gidecekken önüme geçti. Ben daha ne olduğunu anlamadan beni öpmeye başladı.
Karsı gelemiyordum. Benden çok güçlüydü. Çaresizlikle ağlamaya başladım. Bunu yapmaması için yalvardım ama nafileydi.
