SHE'S MORE THAN ENOUGH by itsmeMayella (SNAIL-PACED UPDATE)

Chapter twentytwo.

Chapter twenty-two.

<Thea’s POV>

Since ng kinausap ako ni Abe about sa nararamdaman ko, parang hindi ko maiwasan na mabahala. Nahulog na ba ako? Pero bakit ngayon pa? Bakit sa kanya pa? Siguro kailangan kong liwanagin ang nararamdaman ko. Kailangan kong siguraduhin kung ano talaga itong nararamdaman ko. Kailangan kong mapag-isa.

Matapos kong maligo ay nagbihis na ako, nakashorts lang ako at blouse. Hindi naman dapat magpaganda pa ako eh, I’m gonna have quality time for myself. A time for me to know more about me and find out what’s Robbie’s real score in my life.

-Oh anak, good morning!

-Good morning mom, good morning dad! Matamlay kong sagot.

-Oh, sweetie parang fresh na fresh ka ata. Di ba walang class ngayon?

-Yes dad, magpapaalam sana ako. I’ll be going outside, babalik rin ako.

-Okay, take care.

-Dad, can I ask some cash?

-Para saan?

-Basta, I’ll be using it today.

-Eto oh. (sabay abot ng pera sa akin) San mo ba gagamitin to Thea anak?

-HMMPP. J Alis na po ako.

Sumakay na ako ng jeep since hindi na ako nagpahatid sa driver namin. Ayaw kong malaman nina mommy kung saan ako pupunta. This day will be a long,tiring day and I want to spend it all alone. I just hope that after this day, I can weigh in my feelings.

Malayu-layo rin ang biyahe ko. It’s almost 2 hours since sumakay ako ng bus. Syempre dahil mag-isa lang ako ay naisipan kong magcommute na lang pagpunta don, sa lugar kung saan sa tingin ko nagsimula ang lahat.

CREAKKKK(sound ng bus)

-Andito na ako! Oh how I miss this place. Parang weeks lang ng nagpunta kami dito but this place has been special. I have spent my family’s quality time here and I want to spend this moment for me.

Kumuha ako ng one single suite para sa araw lang na ito. Naglalakad na ako ngayon sa dalampasigan, barefooted. Ang sarrap ng feeling. Kailan ba ng huli ko tong ginawa? I guess, if I remember ay high school pa lang ako ng nagawa ko ang paglalakad ng nakapaa. Ang simoy ng hangin na dumadampi sa pisngi ko, they remind me of all the things I have gone through. The pain that I’ve experienced all alone without the knowledge of my parents. Those memories, yes they are now memories and I can even laugh at them. Siguro malaki ang impact na nagawa ni Robbie sa buhay ko. Naging busy ako this past days causing me not to remember my past with Garreth. Speaking of him, asan na kaya siya ngayon? Masaya na kaya sila ni Lucy? Sana. . .

-Ouch! Gosh, aray naman eh. Ba’t ba ang lampa at tanga ko, oh O_O may dugo. ! somebody help me,., huhuhu. Di joke lang ang okay ko naman .

Nakayuko ako ngayon at hawak hawak ko ang paa kong nasugatan ng kunti dahil sa naapakan kong matulis na bato.

-Miss, are you okay?

-Ah yeah, I’m fine. It’s just a little—

O_O

-Thea? J

-Ah, Gar—reth?

-Hmmp. Tsaka muna tayo magtaka sa isa’t isa. For now, I need you to bring in the nearest clinic here. Kailangan natin masigurado na hindi ka matetetano dahil sa naapakan mo.