Kırık Kalpler Müzesi

Enkazın İçinde Açan Papatya

Yangınlarla dolu bir hayat yaşadım. Yaşlı değilim ama yaşadıklarım yaşımdan fazladır.

Çoğu zaman kendi yarattığım yıkımların altında kaldım, kimi zaman o yıkımlardan daha güçlü kalktım, kimi zaman oturup sadece o yıkık dökük harabeyi izledim hiç bir şey yapmadan. Ama o enkazdan çıkmanın bir yolunu hep buldum. Aldığım yaralara bakıp ağladığım da oldu, o yaralara bakıp 'vay be neler atlatmışım bunlar hep tecrübe işte' dediğim de oldu.

Biliyorum sınırsız, sonsuz bir mutluluk yoktur insan için. Ölümlü dünya sonuçta. İnsan öleceğini bilerek nasıl yaşar diye düşünüyorum gerçi buna yaşamak denirse ama şöyle de bir gerçek var hayatın yaşanılabilir olması hayatında sahip olduğun güzelliklerlede orantılı. Yani güzel insanlar tanımak, güzel işler yapmak, güzel anılar biriktirmek, bir kedinin başını okşayabilmek, gökyüzüne bakabilmek.. Güzel olan ne varsa eksilmeden, eksiltmeden ve eskitmeden çoğalsın diye mücadele etmek...

Aldığınız darbeler, yaşadığınız yıkımlar, altında kaldığınız enkazlar sizi daha güçlü biri yapsın. Güzellikler için verdiğiniz mücadelelerin galibiyetini yaşarsınız umarım.

Buraya aslında aynadaki yansımama söylemek istediklerimide yazıyorum. Burası benim dertleşme adresim birazda.

Belki bazılarınız kendini bulacak satırların arasında, belki ruhuna dokunacak kimisinin. Ruhunuza dokunabilirsem de ne mutlu bana..

Sevgideğer okurum,

Kalbinde papatyalar açtıracak insanlara denk gelesin..