13 GÜN

KAYBOLAN GEÇMİŞTEN BİR PARÇA -4-

Yeni bir bölümle daha merhabalar... Bu bölüm her şeyin bittiği bölümdür spoi vermek gibi olmasın ama belki de bütün her şey gün yüzüne çıkacaktır. Bence soluksuz okuyacağınız bir bölüm lafı hiç uzatmadan geçelim bölümümüze. Yanlışım varsa mazur görün. Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. İyi okumalar dilerim...

................................................................................................

Yazardan,

Baktı, sadece baktı ve gitti. Hiçbir şey demeden gitti. Arkasında binlerce parçaya bölünen bir Elfin bırakarak.

Bu mısraların bu kadar canını yakacağını düşünmemişti Elfin. Kalbi acıyordu ama kimse yoktu. Nasıl olduğunu soran kimse yoktu sadece kendi vardı.

Tek kelime, dokuz harf. Yalnızlık.

Elfin'in canı yanıyordu ama yanında kimse yoktu.
Neredeyse her şeyi hatırlıyordu ama ne yapacağını bilmiyordu.

Yorulmuştum sırtındaki yük çok fazlaydı. Artık bir kambur oluşmuştu, kimsenin görmediği, bilmediği... Görünmez bir kamburdu ve omuzlarını ağrıtıyordu.

Bu kadar acı veren bir kamburu o kadar iyi taşıyordu ki, sekiz yaşından itibaren büyüklerle yaşıyordu. Omuzları hep dik bakışları hep keskindi. Ama onun da bittiği zamanlar vardı işte her zaman en iyisi olamıyordu. Olamazdı nasıl olacaktı ki onun da yanlışları olabilirdi.

Babasına ölümüne itaat etmesi gibi. Omuzları hıçkırıklarının etkisiyle sarsılıyordu. Her sessiz hıçkırığının ardında bir feryat vardı.

Kendine aşık olan Elfin, o gün ölmeyi diledi, bu öyle bir dilekti ki duyan herkes ne yaşamış acaba derdi, gerçekten kötü şeyler yaşamış olmalı ki Allah'ına bu kadar yakarıyor.

Kendine aşık olan Elfin, yaptığı şeylerden dolayı o gün kendinden iğrendi.

O bunları yaparken ilk defa bu kadar çaresizdi. Aklına gelen şarkıyla ela gözlerini yumdu ve o badem gibi gözlerinden iki damla yaş düştü.

Ellerin kışı bahar eder mi?
Tutuşunca yüreğimi örter mi?
Ey ruhuma kır âlemi papatya,
Beni böyle koyup gitme olur mu?

HiraiZerdüş
Papatya

Ağlamaktan çatallaşmış sesiyle bu şarkıyı söyledi. Şarkı ne kadar da iyi anlatıyordu Elfin'in durumunu.

Bu sözler bir kaybedişti...

Bu sözler bir yeniliş....

Bu sözler bir vedaydı.... Elfin için.

İlk kez kendinden nefret etti. Babasına karşı bir nefret oluşmadı ama içinde bir yerlerde kızgınlık vardı.

O da normal insanlar gibi kızını yetiştirseydi ne olurdu ki? Onu prensesim diye sevse. Yapmamıştı babası, Elfin'i asla prensesim diye sevmemişti.

Bunları düşünürken de, o bunları yaşarken de yalnızdı. Yalnızlık paylaşılmazdı....

Elfin'in bu halini babası görse ona ceza verirdi. Çünkü Elfin ağlayamazdı, Elfin üzülemezdi, Ersin vicdanını kullanamazdı, kimseye merhamet edemezdi babası ona öyle öğretmişti.

Kimse anlamıyordu ama Elfin yaptığı her şeyi tek tek yaşamıştı. Elfin, insanlara nasıl işkence ettiyse babası da Elfin'e öyle işkence etmişti.