3108 'Chanmin | @souxssie ★✩

Seven - Mr. Hyunjin

Merhaba! Bölüme başlamadan önce şunu söylemek istiyorum. Bu bölüm ve bundan sonra okuyacağınız bölümler 2023 yılına aittir. Bu kitabı uzun bir süredir yazmıyorum neredeyse iki yıldır falan. Tekrardan bu hesabıma girip okumak istedim ve açıkçası hoşuma gitti. Bazı yerleri her ne kadar cringe olsa da konusu aslında çok güzel. Seungmin'nin 3108 cover'ı ilk çıktığında bir anda aklıma gelmişti bu kitabı yazmak. Bu kitabı devam ettireceğim ama büyük ihtimalle yazış şeklim ya da yer zaman olaylarını doğru düzgün hatırlayamadığım için karışabilir elimden geldiğinde dikkat edeceğim buna. Umarım severek okursunuz. <33

★✩★

Chan hyung'un aramız bozukken bile bana felix hakkında bir şeyler söylemesi, aramızı düzeltmek için hiç bir çaba göstermemesi kalbimi çok kırıyordu. Ağlamak istesem bile artık göz yaşı gelmiyor. Gözlerim her gece bu acıyı yaşamak istemiyordu belki de.

Son dediği cümleden sonra biraz daha durdu ve yorgun olduğunu söyleyip içeriye gitti. Beni, düşüncelerim ve ışıklarım ile yanlız başıma bıraktı.

Düşünüyorum. Sadece düşünüyorum.

Başka yapabildiğim hiçbir şey yok. Engel olamıyorum. Dur diyemiyorum, bunun sonunda sen üzüleceksin diyemiyorum. Felix'e duygularını ilk defa açmıyor ki. Okulda, yaz tatilinde, telefonda. Her yerde şansını deniyor her seferinde de reddediliyor. Ama nedense bu sefer gerçekten bir şeyler olacakmış gibi hissediyorum ve bunu düşünmek tüylerimi diken diken ediyor.

Felix'i gerçekten çok seviyorum ama konu Chan hyung olunca önünde duramayacağım kimse yok.

-

"Tanrım, sana inanmıyorum Seungmin burda mı uyudun?"

Chan hyung'un söylenmeleri ile gözümü yavaş yavaş açtım.

O kadar çok düşünmüştüm ki ne ara uyuduğumu bile hatırlamıyordum.

"Umrunda mı sanki."

Hem konuşup hemde iki büklüm yatmaktan ağrıyan belimi esnetiyordum.

Cümleme karşılık gelmeyince Chan hyung'un yüzüne baktım tepkisini ölçebilmek için ama cevap tahmin ettiğim gibiydi.

Hiç oralı bile olmamıştı. Etraftaki çöpleri topluyordu.

"Kahvaltı yapmadan çıkacağım bugün tek gider misin Seung?"

Seung? En son Chan hyung bunu söylediğinde 7 yaşında falandım sanırım. Bu kadar özlediğimi söyleyene kadar asla fark etmemiştim.

"Neden?" diye sordum.

"Felix'e yetişmek istiyorum. Bugün büyük gün!"

Ufak çocuk gibi ellerinde ki çöplerle beraber zıplaya zıplaya içeriye doğru koştu. Neden bir kez olsun bana karşı böyle değilsin hyung? Neden bana da bu yanını göstermiyorsun? Bana karşı her zaman dikkatsiz ve önemsizsin. Doğum günümü asla hatırlamaz, sana aldığım hediyeleri hiç umursamazdın Ertesi günü ne aldığımı bile unuturdun.

Reddedilişini tekrar tekrar görmekten ben sıkıldım sen ne zaman sıkılacaksın? Ne zaman kendine geleceksin Hyung..

Bir anda rüzgar esince üşüdüğümü fark edip içeriye geçtim.

"Hyung? Kahvaltı etmeyeceğim beraber çıkmak ister misin?"

Ses gelmeyince çoktan gitmiş olduğunu fark ettim. Bu kadar kısa sürede nasıl hazırlanıp çıkmıştı ki? Sorunun cevabı Felix olunca fazla düşünmemek gerekiyordu aslında.

Zaten iştahım yoktu üstüne üstlük moralimide bozuyordu.

Hazırlanıp evden çıkarken Chan hyung'un atkısını evde unuttuğunu fark ettim. Şimdi çıkarsam vermek için yetişebilirdim. Kaslı vücudu olmasına rağmen bünyesi çok güçlü değildi.

Yokuştan aşağıya doğru inerken ileriden sesler duydum. Chan hyung, Felix ve Changbin üçlüsü olduğunu düşündüm.

Tamamen yanılmışım. Changbin yanlarında yoktu.

Chan hyung Felixin ellerinden tutmuş, yavaş yavaş aydınlanan güneş ve çiselemeye başlayan karın altında onu öpüyordu.

Felix ne ittiriyor ne de tepki veriyordu. Aksine o da karşılık veriyordu.

Kar'a bayılırdım. Ama canımı ilk defa bu kadar acıtacağını hiç düşünmemiştim.

Göz yaşlarım kendini saklayamıyordu. Asla durmuyorlardı. Beni hâlâ fark etmemişlerdi. Her hangi bir ses çıkarmak istemediğim için elimi ağzıma götürüp arabanın arkasına doğru yürüdüm. Yavaş yavaş oturmaya ve olanları idrak etmeye çalışıyordum.

Bunca sene Chan hyung'u her fırsatta reddeden Felix, neden Chan hyung'a karşılık veriyordu? Benim ona olan hislerimi bile bile bana bunu yapıyordu.

Arabanın arkasında ne kadar durduğumu bilmiyordum. Ama ellerim artık soğuktan sızlamaya başlayınca kalkma vaktinin geldiğini anladım.

Okula gidemezdim. Gördüklerimden sonra Felixin yüzüne bakıp arkadaş oyunu oynayamazdım. En azından kendi adıma konuşuyorum. Chan hyung'a elbette bakardım. Çünkü bakarsam her şeyi unutacağımı biliyorum. Bu yüzden araya mesafe koyacağım. Evime gelmemesini söyleyeceğim. Belki biraz olsun bana özlem duyardı.

İleride bir kafe vardı. Açıkçası daha önce tek başıma bir kafeye hiç gitmemiştim. Böyle mekanlar arkadaşlar ile gelip dertleşmek, sohbet etmek içindir. Hiçbir zaman bunu yapamadım.

Nerden geldiğini bilmediğim cesaret ile bir anda içeri girdim. En köşe, ücra olan bir yere geçtim. Birilerinin beni burda görme ihtimalide azdı. Hoştu. Soğuk havanın üzerine burası nedensizce bana sıcacık hissettirdi.

Camdan hızlanmaya başlayan karı seyrederken yanımdan gelen ses ile irkildim.

"Burası da benim favori yerim. Burada çalışmasam her gün gelip buraya otururdum."

Kafamı yukarıya kaldırıp gözlerimi kapkara olan gözlerle buluşturdum.

Simsiyah uzun saçları, kapkara gözleri ve gözünün altında da ufak tatlı ben'i olan bir adamdı.

İnanilmaz etkileyici ve bir o kadar da şirin duruyordu.

"Rahatsız etmek istememiştim yanlış anlamayın lütfen. Ama bu köşeye her zaman görünmek istemeyen kişiler oturur genelde."

Diyip gülümsemişti. Gülümsemek Chan hyung'dan sonra en çok bu adama yakışabilirdi sanırım.

"Rahatsız olmadım..."

Yaka kartından ismini okumaya çalışırken cümlemi devam ettirdim.

"Hyunjin?"

"Ah evet, adım Hyunjin."

Tekrar gülümsedi.

"Siparişiniz var mıydı acaba? Eğer ilk defa geliyorsanız kendinizi bana bırakın. Garson Hyunjin'e güvenin Bay...?"

"Seungmin."

diye kendimi tanıttım.

"Seungmin.."

diyerek tekrar etti beni.

"Bana güvendiğiniz için teşekkür ederim, Bay Seungmin."

Bay lakabını kullanması hem çok tatlı hem de bir o kadar komikti.

"Bekliyorum o zaman Bay Hyunjin."

Gülerek gitti ve kasiyere heyecanlı heyecanlı bir şeyler anlatmaya başladı.

Uzun zaman sonra beni ilk defa gerçekten güldüren biriydi.