Herşeyin bittiğini sandınız an hayatınızın mahvolduğunu ögrendi ğiniz an daha herşey benim için yeni başlıyordu birinci sınıfa başlayacaltım daha doğrusu başlamak istiyordum...
Baba ne olur gideyim söz veriyorum çok başarılı olacağım hiç yardım almadan yapacagım hep ödev yapacagım ne olur okula gideyim baba
Hayır.
Bitmişti benim çabalarım söylenmelerim ağlamam babamın umrunda bile değildi..
Neden?
Kız çocuğu okumaz!
Sadece kız olduğum içinmi baba beni bu yüzden mi sevmiyorsun...
6 yaşında bir çocugun belkide cevabını hayır tabikide seviyorum demesini beklediği bir soruydu bu çok istemiştim babamın bu cevabı vermesini..
Aynen bu yüzden sevmiyorum seni.
...
Bir kız çocugu oldugum için kendimden nefret ettim biliyormusunuz elimde olsa erkek olmayı seçerdim elimde değildi belki ama babamın beni sevmesi için erkek gibi olmaya çok çalıştım tam 2 ay boyunca erkek gibi davrandım erkek gibi oturdun erkek gibi giyindim erkek parfümü sıktım erkek gibi özene bözene bacaklarıma gelen saçlarımı kestim yemin ederim tek isteğim babamın beni kolları arasına alıp sevmeseydi herşey bunun içindi babam ne yaptı biliyormusunuz..
Sen bizim başımıza orospu mu olacaksın!?
Sesizdim bunu fırsat bilip konuştu her kelimesi içimden bir parça götürdü
Seni annenin yanında bırakıp gidecektim almakta hata ettim Allah annenin de senin de belanızı versin!
Ne demeliydim diyemedim sesizdim aglıyordum sadece baba diyordum ondada zaten kes sesini baban değilim ben senin diyordu beklemediğim bir şekilde birden sustu birkaç dakika bir yere gidip geldikten sonra saçımdan tutup beni depoya sürükledi sonrada kapıyı üzerime kilitleyip sen 1 gün burada dur aklın başına gelsin diyip çekip gitti karanlıktan çok korkan bir çocuk oldum çok aglardım deponun ışıgını açtım bir süre öyle oturdum sonra birden ışık sönüp sönüp yanmaya başlayınca beni dahada korkuttu bende ışıgı kapatım karanlıkta ağlaya ağlaya bekliyordum..
kÜçük bir bilgi..
Biliyorum birden böyle bir uyarı yapmak olmaz ama söylemem lazım benim depoya kitlendigim saat akşam saatleriydi ve sabahları olan olayları fazla anlatmıyorum çünkü sabah saatlerinde babam işte oluyor ve genel olarak olayların çogu akşam yaşanıyor ayrıca fazla uzun olmasını istemediğimden önemli yerleri söyleyip geçiyorum.
Gözlerimden düşen damlaların sabah uyandıgımda yanaklarımda kurudugunu hissettim ilk defa hissetiğim içimde bir yerlerde bir boşluk hissettim bunun ne olduğunu bilmiyordum ama yalnız hissediyordum sanki o an biri çıkıp sarılsa bir daha hüngür hüngür agalaycak gibiydim ama güçlü olmam gerekiyordu içimdeki kötü hissi atabilmek için o aralar çok meşhur olan bir şarkıyı mırıldanmıştım
Affet bu gece ölmek istedim pembe bir mezarlık olmak istedim
Biliyorum çok ergence ama daha 6 yaşındaydım ve morelimi düzetmek isterken dahada bozmuştum birden gözümden bir damla yaş gelmişti o yaşıda hemen sildikten sonra kendime ağlamak yok annen de ağlar güçlü ol dedim tam o sırada annemle günlerdir konuşmadıgım aklıma gelmişti beni özlüyormuydu merak ediyor muydu ne yapıyordu iyi miydi kötümü birden aklımda tonlarca soru oluştu babaannem doya geldi ve yemek verip geri çıktı benle konuşmadı bile herşey saniye ile olmuştu hiç birşey diyemedim yemeğe bakarken yine aklımda tonlarca soru oluştu babaannem demi beni seviyor peki dedem halam teyzem amcam dayım annaannem hiç mi kimse sevmiyor merak etmiyordu beni bu kadar değersiz miydim
KIZMAYIN AMA KÜÇÜK BİR BİLGİ DAHA..
Babaannem zaten bu suçların başında geliyordu o çocuklugunda böyle büyüdü diye kendi çocuklarınıda bu şekilde büyüttü ve hepsini onun yıllar önceki annesine benzetti halam babam amcam yani zaten hiçbiri buna karşı değildi sebebini de bilmediğim bir şekilde sevmiyorlardı beni annem ve annaannem ise bana babamla babaannemin yüzünden ulaşamıyordu benim o zamanlar telefonum veya iletişim kurabilcegim hiçbir aletim yoktu.
Yemeğimi yedim bir süre düşünerek boş duvarlara bakındım yorgundum uyumama rağman çok yorgundum hasta oluyordum yaz ayında üşüyordum sanki duvarlar üzerime geliyordu kötü hissediyordum ilk defa böyle hissediyordum sıgınacagım bir limanım yoktu gerçi o yaşta liman nedir onu dahi bilmezdim beklemediğim bir şekilde girdi babam depoya normalde işte olması gerekiyordu sebebini bilmediğim halde beni bir güzel dayak manyagı etti kesinlikle omzum kanamıştı babam sırtıma kollarıma kemerle vuruyordu ve koluma çok fazla darbe yemiştim ağlamaktan helak olmuştum hiç mi kimse duymadı sesinizi diyenler için diyeyim İstanbul'da böyle şeyler fazla rastlanırdı birde bizim oldugumuz mahalle zaten küçük ve insan açısından hiç iyi değildi çok eminim o mahallede bir tek benim ağlama çıglıklarım duyulmadı o yemiş olduğum dayaktan sonra birşeyler tuhaflaştı ağlamayı kestim hala vuruyordu ama aglamıyordum canım yanıyordu ama aglamıyordum ses çıkartmayı bıraktım öylece kendime siper ettiğin kollarımı indirince babamın kemeri sert bir şekilde suratıma çarptı inanırmısınız ben yine tepkisizdim şoka girmiştim bilmiyorum ama hiç tepki ses yoktu benim sesizliğimi babam da fark etmiş olacakki kendisi bile bu durumdan hoşlanmayıp vurmayı bırakıp gitti ve bir daha kapıyı üzerime kilitledi suratımın hatta bedenimin herbir sinir hücresi acı çektiriyordu ama aglamadım sustum ellerim kollarım bacaklarım titriyordu aglamadım sadece öylece babamın gidişin izledim sustum sesizleştim kafamda onlarca senaryo dönüyordu bir sene önce babamla çay maceramız küsmüştü bana ama şakaydı küsmemişti sarılmıştı bana iyi geceler kızım demişti ama şimdi o babam olan kişi bu adam değildi olamazdı kendimi çok suçladım neden o gün uyumadın senin yüzünden kavga ettiler neden kız doğdun yada neden doğdun kafamda binlerce soru duvarlar yaralar izler ve ben o bir günü o depoda ruh gibi geçirdim uyumadım sustum sadece öylece düşündüm ve ben düşünmekten nefret ettim o gün o gün ağlamaktan düşünmekten karanlıktan nefret ettim karanlıktan kotkmadım bir daha o depodan çıktıgımda bile bilerek ışıkları kapatıp kendimi kendidim kitledigim bile oluyordu hep düşündüm dayak yedim ve yiyordum ama ağlamıydum kendime ne oldu bende bilmiyordum ama iyi bir şey değildi bunu biliyordum bende babam gibi sinirleniyordum artık aglamıyordum karanlıktan korkmuyordum ama çok sinirleniyordum babam gibi.
