Babam gibi...
Başlamadan önce ufak bir bilgi
Her yeni bölümde bir yıl ileri
gidiyorum sebebini demiştim
fazla uzun olsun istemiyorum
4 duvar arasında hayatımı yaşıyordum
Yaşamaya çalışıyordum*
Bazen anlık sinir krizleri geçiriyordum hani şu sesiz sesiz ağlayarak babasının küfürlerini dinleyen bir çocuk vardı ya o çocuk o korkusunu aştı nasıl mı..
Sen anca kaç saklan bir halt olmaz senden kız çocugun dan ne beklenirki zaten!
Senden beklenmeyecek kadar edep liyim bir kız olarak senden beklenmeyecek kadar kalbim var bir çocuk olarak senden beklenmeyecek kadar duygularım var benim...
İlk defa kendinizi bir ateşe attıgınız zaman kör olursunuz sadece içinizden aklınızdan geleni konuşursunuz ya o gün aynen öyle konuştum ama şunu asla diyemedim babama..
Sende olmayanın bende fazlası
var..
Kim ne derse desin çok doğru bir Sözdü bende babamda eksik olan çok şey vardı benim duygularım kalbim hislerin düşüncelerim merhametim vardı bunların hepsi babamda eksik hatta hiç yoktu bile..
Ama babam onlarıda aldı benden.
Duyguların kimin umrunda? Kalbin kimin umrunda param parça olsa yeridir.
Sanki içimden birşeyler koptu en büyük hatayı yapsam bile babamdan bunları küçücük yaşımda hak etmedim...
Hemde bir hatam yokken hiç haketmedim.
Senmi kendini kitlersin ben mi seni kitleyeyim?
Alışmıştım artık kitlenmeye günlerce orada durmaya hatta aç bırakılmaya ama hiç birşey demedim ses çıkartmadım babamda beklediğim gibi kolumu tutuğu gibi yine bodruma götürdü beni 2 gün orada aç kalacakmışım
Hani olur ya herkesin hayatında hiç beklemediği şeyler özellikle o kişiden hiç beklemediği şeyler zaman gelirki artık herşeyi o kişiden beklersiniz en çok o yapmaz dediğiniz yakar canınızı bu ister aileniz ister arkadaşınız ister sevgiliniz olsun ama ben 7 yaşımda bunu öğrendim o yapmaz değil o yapar o yapardı ondan beklerdim..
İçimde biten şeyler vardı beni çocuk yapan hevesim merakım heycanım içimden koparılıp alınmıştı sanki hani demiştim ya
Ne baklıyordu 5 yaşında ki çocuktan oturup beklemesini mi ama oda olacak merak etmeyin hatırladınız mı bunu işte o gün bu gündü elleri ayakları agzı baglanmış kanatları koprılmış bir çocuktum aglamıyordum konuşmuyordum merak etmiyordum o gün orada hiçbirşeyi canım istemedi sadece aklımda tonlarca düşünce 4 duvar sarasında karanlık bir oda sinirim ve ben bir yetişkin den çok fazla düşünüyordum belkide anlımda bir çocuk için fazla olan çok fazla sivilce çıkmıştı birden elim anlıma gitti ve oradaki sivilceleri istemsizce yolmaya başladım bir süre sonra anlımı kan içinde bıraktktan sonra tırnaklsrımı yemeye başladım neden yaptıgımı bende bilmiyorum ama istemsizce düşürken birden gözümden bir damla yaş geldi hani şu hep ağlayan çocuk varya tam bir sene sonra ilk defa bir damla göz yaşı bıraktı o depoya sonra sinirlendi o küçük çocuk hıçkırdı hıçkırıkları şiddetli bir bagırışa bagırışları ağlamaya dönüştü sanki onca zamandan sonra ilk defa tekrar duygulsrını yakalayan bir çocuk gibi hıçkıra hıçkıra agladı o göz yaşlarının son olduğunu bilmiyordu aglıyordu sinirliydi ve ilk defa babası gibi küfrediyordu bir yandan aglıyordu ama bir yandan da canı o kadar acıyorduki küfrediyordu elleri saçlarına götürdü sanki tüm saçlarını yolmak ister gibi bir zamanlar bacaklatına gelen saçları şimdi omuzlarında olan küçük kız orda oturdu sustu yine sesizleşti yine düşünüyordu ellerini sıktı içinden konuşmadı bu sefer sesizce bundan sonra ağlamak yok bundan sonra hiçbir erkek için aglamayacaksın kimse için üzülmeyeceksin bundan sonra korkmayacaksın bundan sonra sı yok çünkü çünkü bundan sonrası olmayacak senden duygusuz olmanı istiyorlarsa onlara bunu vereceksin senden korkmanı beklerlerken onları şaşırtacaksın korkmayacaksın eğer ağlarsan korkarsan öldür kendini zaten yaşamıyorsun öl gitsin dedi içimden bir ses hayatımda ilk defa kendime kendim zarar verdim ölmek için.. Depoda buldugum odun ların ince ve sivri olanını elimde aldım kendimi kaybetmiştim kollarımı çiçiyordum bildiginiz çizikler değildi..derime tüm güçümle bastıra bastıra kollarımı çizmiştim o izleri hayatım boyunca taşıyacaktım iki kolumuda kan ettim hedefim ise kan kaybından orada ölmekti ama çok ciddiyim kollarımdan çok yüregimde bir yerlerde daha çok canım yanıyordu yinede aglamadım öylece oturdum ve kan kaybından ölmeyi bekledim..
Uyumuştum daha doğrusu bayılmıştım bunları doktordan ögrendigimde hastanede kolumda kan takılı bir şekilde bekliyordum ailen seni çok seviyor seni nasıl hastaneye getirdiler biliyormusun demişti ilgi çekmek için kollarını kesiyorsun senin hayatını atsak havada tutacaklar var demişti bir taraftan ölmedigim için neredeyse aglayacaken bir taraftan doktora gülüyordum insanların hayatlarını yaşamadan konuşmak çok mu kolaydı? Kollarımı bir güzel sarmışlardı hastaneden çıkarken
Babamla kavga ediyorduk arabada daha doğrusu o konuşuyor ben dinliyordum bana sürekli hakaret ediyordu ama konuyu bir şekilde sürekli paraya baglıyordu
Senin yüzünden bir sürü para gidiyor bu ilaçları almayacagım kesmeseydin kendini.
Umrumda da değildi gerçi almaması artık o kadar kötü bir ruhsuzlugum vardıki sana hayat pamuk şeker denilen yaşta hayatı ögreniyordum
Ne yaşamış olabilirsin deseler
Hakarete ugradım şiddet gördüm aç bırakıldım karanlık odalara kitlendim tehtit edildim kendimi kestim en kötüsü de şuanda duygularımı kaybediyorum ne yaşamam gerekiyor başka büyüklerim evet seninde derdin varmış demesi için siz bu hayatta tek derdi 20 yaş üstümü çekiyor sanıyorsunuz sizinde dediğiniz gibi tek dert fatura değil bilmenizi isterim acının derdin yaşın olsaydı ben yaşadıklarım için fazlasıyla küçüktüm şimdi gidip o çok bilmiş konuşmalarınızı benden uzak tutun.
Siz hiç 7 yaşında bir çocugun yalnız hissetmemek için bol giyindigini duydunuzmu? Bol giyinirdim içinde kaybolmayı severdim sanki beni oralardan alır götürür dü bana sarılırdı yanındayım derdi bana bunu hissetitirdi ben 7 yaşımda anneme babama sarılamadım yalnız kalınca basit bir sweata sıgındım gerisini siz düşünün ben düşünmekten çok yoruldum.
