ELİMİ BIRAKMA 💅

7.BÖLÜM

ELİMİ BIRAKMA 7.BÖLÜM

Gülce kapıda durup onun koşarak getirdiği tabağa lokma koyan kıza dikkatle baktı. Konuya nasıl girsin Fatih'in nasıl olduğunu ne deyipte sorsun onu düşünüyordu. Sonra aklına birden sanki hiç tanımadığını birini sorar gibi sormak geldi.

"Peki hastanızın durumu nasıl?"

"Nasıl olsun işte yatıyor! Bir sürede yatacak demiş doktor!"

"Hımm ne kazası geçirdi ki?"

"Bisikletle giderken traktör çarpmış!"

"Yaa öylemi üzüldüm çok geçmiş olsun! Allah kabul etsin!"

"Çok sağol!"

Lokma getiren kız başkalarına da dağıtmak için oradan uzaklaşınca, elinde ki lokma tabağını bahçe duvarına bırakıp, koşarak Feride hanıma gitti.

Sanki kapı zilinin canını alacakmış gibi bastıda bastıda, o saatlerde namaz kılan Feride hanım, selam verip
"Geldim geldim!" deyip hemen balkon kapısına koştu.
Gülce gamzeli yanaklarını göstere göstere gülümsedi.

"Kız alacaklı gibi ne basıyorsun zile? Birine birşey oldu sandım namaz kılıyordum vesveseyle selam verdim ödüm koptu!"

Feride hanım ikinci katın balkonundan konuşuyordu. Gülce güneş gözüne gitmesin diye gözlerini eliyle gerip,

"Hala aşağıya gel ne olur!"  dedi.

Feride hanım neler olduğunu anlayamamıştı.

"Söylesene ne var? Yorma beni aşağıya kadar!"

"Yaa hala lütfen birşey diycem!"

"Söyle işte dinliyorum!"

"Uff hala ya tamam aç kapıyı ben geleyim!"

Gülce hiç vakit kaybetmeden halasının içeriye giren demir kapısına yöneldi. Az sonra cızztt diye kapının otomatiği açıldı. Gülce merdivenleri ikişer üçer çıkıp, hemen kendini salona attı. Koltuğun kenarına oturdu. Şöyle bir soluklandıktan sonra,

"Hala sana lokma getirdiler mi?" diye sordu.

Feride hanım olayı anlamadığı için, onlara lokma vermediklerini sanıyordu.

"Getirdiler kuzum! Canın mı çekti? Çay yapayım peynirle, zeytinle, reçelle yer misin?"

"Ayy hala bırak çayı peyniri! Lokmayı Fatih için dağıtmışlar hastaneden çıkmış! Ne olur hala ne olur annemle konuş gidelim!"

"Delirdin mi kuzum sen! Yoksa bu çocuğa karşı birşeyler mi var sende?"

Gülce Feride hanımın neyi kastettiğini çok iyi anlamıştı. Fakat onun içinde ki o günkü kazadan dolayı beslediği suçluluk duygusundan başka birşey değildi.

"Hayır hala ya sadece bana yardımcı oldu minnet duygusu hepsi bu! Ne yapayım yani çocuk beni onun başına gelen türden bir kazadan kurtardı onun başına gelene bak!"

"Kuzucuğum burası Fransa değil! Burada öyle kim kime, dum duma olmaz! Seninle gitsek koca kasabada laf alır yürür!"

"Altı üstü geçmiş olsun diyeceğiz hala amma uzattın ha! Hem olur demiştin şimdi niye yan çiziyorsun!"

"Yan çizmiyorum kuzum olacakları söylüyorum!"

"Off hala zaten gideceğiz biz bugün varım yarın yok kasabalı arkamdan konuşsa ne olur? Hiçte umrumda değil! Ben sadece borcumu ödemek istiyorum o kadar!"

"Tamam tamam başımın etini yedin bitirdin!"

Gülce zıplayarak yerinden kalkıp halasının boyuna atıldı. Yanağına kocaman bir öpücük kondurup,

"Canım halam benim!" dedi.

Hızla kapıya yönelip,
"Ben eve gidiyorum sende hemen gel!" diyede ekledi çıkarken.

Geldiği gibi hoplaya zıplaya geri eve döndü. O halasının yanından dönene kadar kediler lokmaları sürüklemiş, dökmüşler tabağında kırmışlardı.

"Tüh yaa!" deyip hızla kırık tabak parçalarını toplamaya başladı.

Yerlere dökülen lokmalarıda toplayıp çöpün yanına bıraktı. Eve girip dağıtılan lokma mevzusunu hiç açmamaya karar verdi.

Kasabanın pazar yeri kurum günü olduğu için Cemil bey ve Gürsel pazara gitmişlerdi. Asuman hanım ise penceninin önünde can sıkıntısıdan yün iple yelek örüyordu. Gülce'de içeriye girip gelip annesinin karşı koltuğuna oturdu. Eline telefonunu alıp oyalanır gibi yaparken bir gözüde sürekli kapıdaydı. Feride hanım biraz zaman geçmesine rağmen halen gelmemişti. Yaklaşık yarım saat sonra Asuman hanım,

"Halan geldi Gülce kalk karşıla!" dedi.

Gülce onun neden geldiğini çok iyi bildiği için koşarak kapıyı açtı.

"Hoşgeldin halacığım!"

"Hoşbulduk kuzum! Annen evde mi?"

"Evde evde buyur geç!"

Feride hanım içeriye girerken ona bakıp göz kırptı. Feride hanım dudak hareketleri ile

"Deli kız!" deyip gülümseyip içeriye girdi.

"Hoşgeldin ablam!" dedi Asuman hanım.

"Hoşbulduk Asuman'ım ne örüyorsun böyle?"

"Hiç abla can sıkıntı yelek başladım!"

"Geli geliver arada bana canın sıkılmaz! Geldiniz geleli hep biz geliyoruz!"

"Geliriz abla Ağustos sonuna kadar buradayız daha nasıl olsa geliriz! Hem sizede getireceklerimiz var ilk fırsatta geliriz!"

Gülce hemen lafa dahil oldu.

"Hala çay mı içersin kahve mi? Bak ellerimle yapacağım!"

"Çay istemem kuzum ama bir orta şekerli kahvenizi içerim!"

"Tamam hala yanına İsviçre çikolatasıda koycam sen seversin!"

Severim severim! Haydi yap gelde içelim bakalım!"

Annesi ve halası konuşmaya koyuldular. Gülce'de hemen mutfağa koşup kahve pişirmeye başladı. Feride hanım bir an evvel konuya girsin istiyordu. Kulağının birisi hep salondaydı. Çok geçmeden elinde kahvelerle içeriye girdi. Feride hanıma uzatırken kaş göz işareti yapmayı da ihmal etmedi. Feride hanım bir yudum aldı kahvesinden çikolatadanda koklayarak bir ısırık alıp,

"Yapıyorlar bu işi nasıl lezzetli!" dedi.

Asuman hanımda gülümseyerek onayladı.

"Lokma dağıttılar sizede verdiler mi?" diye konuya girmeye başladı Feride hanım.

Gülce başını önüne eğdi
"Evet hala verdiler ama ben onu duvarın üzerine koyup bahçeye girmiştim kediler yemiş!"

Asuman hanım gülerek baktı Gülce'ye.

"Ah benim aklı bir karış havada kızım!"

"Her neyse! O lokmayı şu Gülce'ye yardım eden, kaza geçirmiş çocuk vardı ya onun için dağıtmışlar! Hastaneden çıkmış!"

"Öyle mii! Allah anasına babasına bağışlasın çok sevindim abla!"

"Sorma sorma Asuman'ım bizde pek sevindik! Ben diyorum ki yarın öğlen hasta ziyaretine gitsek nasıl olur?"

"Bilmem ki abla akşam Cemil gelsin bir soralım!"

"İyi sor bakalım! Olur derse varır geliriz!"

Feride hanım kahvesini içip, bir süre daha oturup, kalkıp gitmişti evine.

Akşam olunca Cemil bey ve Gürsel pazardan gelmişlerdi. Gülce annesi rahatça konuşsun diye pazar torbalarını bir bir yerleştirmeye koyuldu. Annesinin gözünün içine bakıp,

"Anne haydi sorsana babama!" dedi.