შეწირულები

4.

ეუნის POV

- დაიკო სად ხარ ? (ეუნი)
სავადმყოფოს პალატებს ვნახულობ,
იმის მოლოდინში რომ მინას სადმე მივაგნებ. მას მერე რაც მეუბნებიან რომ მინა დაიკარგა.
ასე უბრალოდ დაიკარგა?
სად ? სავადმყოფოში ? სერიოზულად ? ეს როგორ მოხდა ?
თავში ათასნაირი კითხვა მიტრიალებს.
თან იმაზე მეფიქრება საღამოს მშობლებს რა პასუხი გავცე
როცა ევროპიდან ჩამოვლენ.

* * *

შუადღეს მინას საქმრო სანგი მოვიდა
დამელაპარაკა დამამშვიდა.
მითხრა რომ მინა იაპონიაში წავიდა
ამ ყველაფრისგან დაცლა და "გაქცევა უნდოდა" პრობლემებისგან.
მართლაც რომ მინას იაპონიაში უნდოდა ცხოვრება.
უნდოდა მისი თავი ბოლომდე განევითარებინა. ასეც გამოსდის კიდეც მაგრამ ისე წავიდა არ დამემშვიდობა...
საშინლად მეწყინა.
სანგი გავაცილე თუ არა მაშინვე
დავიწყე სამზადისი ჩემი მშობლებისთვის.
მინდა საუკეთესო საღამო გვქონდეს ჩვენ სამს . თვალთან მომდგარი ცრემლი მოვიწმინდე და სუფრის გაშლა დავიწყე.

ავტორის POV

პატარა უმწეო გოგონა გარბოდა მკვრივ, პატარა კენჭებიან უსწორმასწორო ნიადაგზე.
ფეხშიშველა.
მოიცა ახლა ხომ გაზაფხულის პირველი დღეა,ჯერ არც კი დამდგარა
წესიერად სითბო.
მოცრეცილი სხეულით რაც ძალი და ღონე აქ გარბის არც კი ჩერდება ბოლოს ფეხი წამოჰკა ,ხის ამოშვერილ ფესვს და გაგორდა როგორც თოვლის გუნდა , ბავშობაში მინა ასე
ერთობოდა დიდ გორაკზე ადიოდა და იქიდან გორავდა. გოგონა ძალიან ერთობოდა მის ტანზე დაგუნდავრბული თოვლით ის და მისი და ეუნი ერთმანეთს ეხუტებოდნენ და ისე ეშვებოდნენ დიდი გორაკიდან რომელზეც მამიკოს აყავდა ხოლმე გოგონები.
ახლა ამ დაგორებამ ეგ მოგონება გაახსენა,სიცივემ თოვლი. ტანში საშინელი ჟრულანტელი დაჰკრავდა
რისი წყალობითაც ტკივილს ოდნავადაც ვერ გრძნობდა.
თითქოს გაბრუვდა ? !
იქნება და კვდება ?
გადის ამ სამყაროდან ?
პატარა ,საწყალი ,ნაწამები გოგონა მას ხომ წარმოდგენაც არ აქვს რომ ჯერ არაფერი დაწყებულა.