A Peter Pan Story

A Peter Pan Story. - 2.BÖLÜM

evet hello. umarım okunur. :D
mediadaki miller
###

Louisa'dan.

Miller'ın elindeki oyuncağı gördüğümden beri çığlık atıyordum. Ben o oyuncağı almak için götümü yırtmış ama alamamıştım. Alamadığımda ise odama kapanıp saatlerce ağlamıştım.

"Sadece üç tane üretildi nasıl almayı başardın?? Ben onun için neler yaptım ama alamadım. Ve sen karşıma geçmiş bana konuşan Peter Pan'ı gösteriyorsun!" Hırsımı ondan çıkarıyordum çünkü çok kolay bir şeymiş gibi elinde tutuyordu. "Ah! Ver onu bana öyle tutma."

"Tamam. Sakin ol. Bu kadar çıldıracağını kestiremedim."dedi. Derin bir nefes aldım ve sakinleşmeye başladım. "Ve bu kadar eğlenceli biri olduğu."

"Ne?"

"Yok bir şey. Sadece bu kadar eğlenceli biri olduğunu bilmiyordum. Yani baksana, okuldaki o sessiz kızdan sonra bir oyuncak için çıldıran kıza dönüştün." dedi.

"Yani. Şey. Okulda fazla dışadönük biri değilimdir. Aslında bu yüzümü 5 yaşından beri ilk kez birine gösteriyorum."dedim ve güldük. Sonunda sokaktan çıkıp yürümeye başladık.

"Bunu 12 yıldır ilk gören kişinin ben olmam ne kadar gurur verici."

"Beni güldürüyorsun."dedim ve gözlerinin içine baktım.

"Evet. İnsanları neşelendirmeyi severim. Çünkü gülmeden hayat çok sıkıcı ve zevksiz geçer. Ayrıca sen de beni güldürüyorsun." İyice sırıttım. "Mutlu olmazsan hayatın zor olduğunu ve her şeyin üstüne geldiğini hissedersin ama öyle değildir." Gözleri sanki uzağa dalmıştı. "Sadece sen küçük olayları hayatını karartan koca çöküşler olarak görürsün ve kendi içinde tüm hayatını zehir edersin."dedi.

"Ve sonra hiçbir şey olmamış gibi devam etmeye çalışırsın."diye devam ettirdim.

"Aynen öyle. O yüzden hep güldürüyorum ve gerçekten hiçbir şey olmuyor. Tabi arasıra kendimi palyaço gibi hissediyorum ama neyse." Gülmemi bekledi ama gülmedim. Çünkü şu an beni neşelendirmiyordu. Bana birini hatırlatıyordu.

"Hayır. Palyaço değil. Peter Pan gibi."dedim. "Hatırla, Peter de Wendy'yi neşelendirmek için neler yaptı. Resmen Tinkerbell'in tozunu kullandı ve onları uçurdu. Ayrıca denizkızlarını unutma. Wendy denizkızlarını görmek için neler vermezdi."dedim. Miller suratıma baktı ve bir anda ayağa kalkıp zıplamaya başladı.

"Ben bir Peter Pan'ım. Ben bir Peter Pan'ım. BEN BİR PETER PAN'IM."

"Peter sen şarkı söyleme." Sesi kötü değildi ama yolun ortasında bağırarak söyleyince fazla çekici olmuyordu.

"Tamam..."Düşünür gibi yaptı. "Ah hadi ama sana bir isim bulamadım."

"Şeye ne dersin?"dedim ve ben de düşünüp bir şey bulmaya çalıştım. Wendy diyemezdim çünkü bir Wendy olmak istemiyorum. O yüzden;

"TİGER LİLY!!"dedik aynı anda.