ontvoerd

hoofdstuk 1

{ 1 jaar geleden. }

ik, mama en papa worden bedreigd. tegen mij werd gezegd "lieverd maak je geen zorgen, die mensen gaan me niet vermoorden en ze doen jou en mama al helemaal niks. het zijn gewoon gekken die aandacht zoeken". daar kon ik het mee doen. ik moest doen of er niks aan de hand was. we krijgen brieven met dreigementen, mails met dreigementen en zelfs hebben ze een keer een mes door de brievenbus gegooid, en fucking IK MOET DOEN OF ER NIKS AAN DE HAND IS. dacht het niet, ik wil niet dat ons iets overkomt. ik had al een vermoedde dat er iets aan de hand was, mijn ouders deden zo raar. deze middag heb ik alles gehoord. ik kon mijn tranen niet bedwingen, bang was ik echt wel maar natuurlijk deed ik van niet. Er gingen dagen voorbij , ik voelde me nooit veilig maar daar praatte ik niet over. Mijn vader en moeder gaven me complimentjes omdat ik me goed staande hield, "je bent onze vechter, we houden van je".

{ De dag 23 juli. }

Ik fietste zoals gewoonlijk met Sanne naar school. Onderweg praatte we over een jongen die Sanne had gespot, ze vond hem erg knap en ze kon nergens anders meer over praten. Dat vond ik niet zo erg, hij was echt knap. Vandaag had ik maar tot het 4e gelukkig, de lessen waren te saai. Ik en sanne fietsten weer naar huis, tien keer raden. We zagen de jongen weer. Hij kwam naar ons toelopen. "hee schoonheids, willen jullie een drankje doen?". Sanne keek me even aan. Ik twijfelde, natuurlijk wil ik dat graag maar van mijn ouders mag ik echt niet mee! "sorry, ik kan niet misschien een ander keer". Sanne knikte instemmend, alsof ze wist dat ik niet mog. "mag ik misschien weten waar jullie wonen? dan haal ik jullie morgen op". Ik en Sanne gaven ons adres en we stapte weer op en fietsten verder. Thuis loop ik gelijk door naar mijn kamer. SHIT, mocht ik mijn adres wel geven?! Hoe kan ik nou zo dom zijn? Een ding is zeker dit mogen mama en papa echt niet weten..