ontvoerd

hoofdstuk 6

pov Kevin

'Een plan? '

Ik stap de kamer binnen. 'Uhh, nee er is geen plan hoor' hoor ik Iris zeggen. Ik zie dat Kim instemmend knikt. 'Wreemd, ik hoorde toch echt iets over een plan. Doe nou niet of er niks is, ik heb jullie toch de hele tijd gehoord' grijns ik.

'Een plan?' hoor ik een zware stem achter me zeggen.

Ik zie de erg bange gezichten van de meiden en draai me nu ook om.

'Ja, ik was van plan om de meiden weer vast te zetten' ik wijs naar de touwen die op de grond naast hun bed liggen.

'Nee, dat doe ik wel'

Ik zie hoe de man de touwen flink strak trekt.

'Au klootzak'

'laat ons nou gewoon gaan, het is onze ouders schuld niet die van ons!'

Ik kijk Kim verbaasd aan. Toen ik haar een beetje leerde kennen was ze het stille, verlegen meisje. Nu lijkt ze echt een stoer wijf. Dat vind ik wel cool, zo is Iris namelijk ook. Even vergat ik dat ik stond te dagdromen terwijl de meisjes nog steeds van de pijn jammeren en schreeuwen.

'Kom Kevin, ik moet even iets bespreken met je. Nu!'

Ik loop snel achter de man aan en kijk nog voor een laatste keer naar de betraande gezichten.

'Doe de deur wel even dicht' zegt de man terwijl hij chagrijnig naar de deur wijst. Als de deur dicht is volg ik de man de gang uit. Hij loopt een kamer in en gaat op een van de twee stoelen zitten. Ik ga op de andere stoel tegenover hem zitten.

'De ouders hebben betaald' zegt hij teleurgesteld.

'Dat is toch goed?' ik ben bang om iets te vragen.

'Ja maar ik wil de meiden houden'

'Waarom? Ze zijn alleen maar tegendraads.

De man kijkt me onbegrijpend aan.

'Ja ze werken alleen maar tegen'

Ik probeer de man zo ver te krijgen dat hij de meiden gewoon naar huis laat gaan. Dat is wel het minste wat ik voor ze kan doen, hopelijk vergeven ze me het dan maar dat zal wel niet. Ik slaak een diepe zucht.

'Daar heb je gelijk in maar ik kan ze gewoon verkopen, ze zijn namelijk wel knap'

Ik zeg niks. Dit was nooit mijn bedoeling, nu gaat hij ze verkopen. Dat doe je toch niet? Mijn besluit staat vast, dit moeten de meiden weten .. Of toch niet?

Na een tijdje alleen bezig te zijn geweest met m'n gedachten zie ik dat de man weg is gegaan. Ik loop snel naar de kamer van de meisjes. 'Ohnee, ze zijn er niet meer! Ik ren zo snel ik kan naar de uitgang. Met een snelle ruk trek ik de deur open. 'Nee, ik ben te laat! Ik ben echt te laat ... Wat heb ik gedaan?! '

Huilend ren ik terug naar de kamer van de meisjes. Ik laat me huilend op hun bed zakken.

pov Iris

Het ging allemaal heel snel ..

Vier grote brede mannen

Een auto

Een klap, en alles word zwart

- 3 uur later -

Ik vloek enorm als ik zie dat ik niet bij mijn ouders ben. Kim wordt wakker en begint ook te vloeken. Dit keer zitten we niet vast maar liggen we allebei in een hoekje van de kamer op de koude stenen vloer. We hadden echt gehoopt dat hij ons liet gaan. Hoe konden we zo stom zijn dat te geloven..

Ik sta op en loop naar de deur. Naast de deur zie ik een knop. Ik druk erop in de hoop dat hij de deur open maakt, wat natuurlijk heel onlogish is. Er verschijnt een fel licht in de kamer. Het was dus maar de lamp.

'Wat gaan we nu doen?'

Kim staat inmiddels naast me en legt een arm om m'n schouder.

Ik haal mijn schouders op als antwoord op haar vraag. Nog nooit zat ik echt zo diep in de problemen. Nog nooit ben ik zo bang geweest als de afgelopen dagen of misschien wel weken.

'Heb jij enig idee hoelang we hier al zitten' vraag ik.

'Ik denk al wel een week of twee' zegt ze terwijl ze haar arm weer van me af haalt en zich laat zakken op de grond.

'Moeten we stil zijn of om hulp schreeuwen?'

'Hulp schreeuwen kan nooit kwaad denk ik' zeg ik beverig.

'Op drie tellen?' vraagt ze.

Het klonk een beetje dom maar dat boeide me niks. Normaal zou ik erom gelachen hebben maar dit keer niet.

'Een.. Twee.. Drie..'

'Heeeeelllllpppp, heeelppppp, heeeelllllllppp' we schreeuwen zo hard we kunnen.

Na een tijdje houden we op met schreeuwen. Gespannen wachten we af.

Ik pak Kim's hand als ik iemand dichterbij hoor komen. We kijken elkaar aan en wachten totdat iemand de deur opent. Na een paar minuten hoor ik Kim zuchten.

'Valse hoop' snikt ze.

Ik knik en we vallen elkaar huilend in de armen.

'Ik had je beloofd dat we hier uitkwamen' huil ik nu nog erger.

——————————————-

Ik zit vol met inspiratie dus waarschijnlijk vanavond nog een deel!