ontvoerd

hoofdstuk 12

pov Iris

Ik hoor Kim huilen. Heb ik haar echt zo laten schrikken?

'Gaat het?'

'Ik mis mijn ouders zoerg en mijn zus nog erger. Nu pas weet ik door wat voor hel ze ging' huilt ze nu nog erger.

'Ik mis ze ook maar we moeten nu sterk blijven, voor hun!'

Met moeite slik ik de brok in m'n keel weg.

'We zijn al weken weg, al die tijd heb ik me sterk gehouden maar dat lukt nu echt niet meer...' bijt ze me toe.

Mijn pas versneld en ik loop verder en verder. Kim volgt me. Ik hoor haar gesnik.

'Waarom moet dit ons gebeuren? Waarom?'

Ik struikel over een tak. Tranen rollen over mijn wangen, niet van de pijn maar van het opgekropte verdriet in mij. Kim komt voor me staan en geeft me een hand. Ik neem de hand aan en ze helpt me omhoog. De steken in mijn enkels voel ik erger worden.

'Alles goed?' vraagt ze voorzichtig als ze mijn pijnlijke gezicht ziet.

'Ja hoor, laten we maar verder lopen' zeg ik terwijl ik mijn fles water pak.

Ik geef de andere fles aan Kim en drink een paar grote slokken naar achter.

Met een minder snelle pas dan eerst, door mijn enkel lopen we nu over een grintpad.

'Kijk!' schreeuwt Kim terwijl ze een sprong in de lucht maakt.

Ik kijk op en ja hoor. Een huis! Meerde huizen!

Ik zie hoe Kim er naar toe rent. De pijn in mijn enkels vergeet ik en ik ren achter haar aan. Ze kijkt verbaasd naast zich als ze merkt dat ik nu naast haar ren. Gelukkig zegt ze niks en rennen we samen door.

'Oké weet jij misschien in welk land we zijn?'

'In ieder geval geen Nederland' zeg ik teleurgesteld.

Alles is hier anders dan Nederland. Ik zie een groot wit huis.

'Laten we hier aanbellen' zeg ik.

We lopen op het huis af de voortuin in.

'Ting Dong Ting Dong' rinkelt er.

Een vrouw rond de 30 doet open. Achter haar loopt een schattige bulldog.

'Hej,därkanjaghjälpa dig?' vraagt ze.

Ik kijk Kim verward aan.

'Vi har förts bort, men vi kan fly,har vi promenerade dagar,kan du hjälpa oss?Ms Vänligen vi redan veckorbort,utmattad.'

Kim en de vrouw beginnen een gesprek. Ik versta er helemaal niks van en staar nutteloos naar de bulldog.

Een paar minuten later zijn ze uitgepraat.

'Kom mee'

Ik volg Kim en de vrouw haar huis in.

'Uitleg?' vraag ik doeloos.

'Oh ja sorry, dit is Zweden. Mijn oom is Zweeds daardoor kon ik haar verstaan. Ze wil ons helpen ons naar huis te brengen. We vertrekken morgen ochtend'

Een glimlach verschijnt op mijn gezicht.

Yes eindelijk naar huis, denk ik.

- Avond -

Ik sta op en loop naar mijn kamer die ik aangeboden kreeg. Het zachte bed voelt heerlijk aan. Ik onderzoek de kamer wat totdat Kim de kamer komt binnen gelopen.

'We kunnen hier douchen en daarna krijgen we schone kleren' ze trekt een vies gezicht naar haar kleren.

Ik kijk naar mijn kleren, het valt me nu pas op dat ik er dus uitzie als een trol.

-----------

Heb het een beetje druk dus weet niet waarneer het volgende deel komt, ik probeer elke dag maar ik weet niet of dat gaat lukken, sorry