ontvoerd

hoofdstuk 3

Ja ik weet het goed! Dat is Kevin. Ik blijf hem strak aankijken, als hij merkt dat ik hem aankijk draai ik snel mijn hoofd een andere kant op. Hehe eindelijk ben ik los! 'Mag ik gaan?' vraag ik wat voorzichtig. De mannen beginnen te lachen, zelfs Kevin! Hoe kan hij? wat doet hij hier? is dit een droom? Voorzichtig knijp ik in m'n arm. Nee geen droom, helaas. 'Is dit een grap ofzo?'. Een van de mannen komt dreigend op me aflopen en ik deins een stukje achteruit. Hij grijpt me stevig bij mijn pols en trekt me van het bed af. Ik word een andere kamer in geduwd en op een stoel gezet. Wanneer ik zit wrijf ik zachtjes over de rode plek rond mijn pols. 'Het is je ouders schuld' zegt de man. 'wat bedoel je?' ik blijf de man strak aankijken zodat hij mijn vragende blik niet kan ontwijken. 'het begon 1 1/2 jaar geleden. ik werkte voor je vader! ik kreeg nog 10.000 euro van hem, maar hij heeft me nooit betaald en nu ben ik het zat, snap je?'. Ik knik maar. 'dus nu heb ik jou! over een week heb ik het geld.' gaat hij verder. 'wat als je het geld niet hebt?' vraag ik angstig. Hij negeert mijn vraag en loopt de kamer uit. Ik sta op en loop achter hem aan, ik wil weten waar hij naartoe gaat! Wanneer ik de kamer uitloop, kijk ik om me heen. Gatver, wat is het akelig hier. De ramen zijn afgeplakt en er zijn maar 4 kamers zover ik zie in dit donkere krot. Door mijn tranen zoek ik naar een uitgang. Overal waar ik kijk zie ik mannen in zwarte pakken en Kevin! Ik loop naar hem toe. 'Uhh, wat doe je hier?' het komt er sukkeliger uit dan gedacht. Hij kijkt me aan maar zegt niks. In het zwart is hij nog knapper dan ooit, NEE dat mag ik niet denken. Ik loop verder door een gang naar een andere kamer. 'mag ik erdoor?' vraag ik aan de man die voor de kamer staat. In notime heb ik een pistool voor me. Meteen voel ik mijn hart bonken in mijn keel en trillingen over mijn hele lichaam. Ik doe een paar stappen achteruit en val verschrikt achterover. Ik grijp naar mijn enkel, f*ck dat ook nog. Langzaam sta ik onhandig op en kijk de man aan. Hij veroert zich niet. Fijn, zit ik hier ook nog met emotieloze mensen. Ik blijf in het midden van een donkere gang staan. Ik laat me zakken op de grond via de muur.

—————————————————————————————————————————————————

sorry voor kort deel , veel toetsen enzo maar morgen weer een nieuw deel! x