De uitverkorene

1. Het begin

12 jaar geleden

Marilou

ik wou het net naar beneden lopen als ik geschreeuw hoor. " hou je mond ik heb ze tenminste opgevoed, dat kan niet iedereen zeggen hier " schreeuwt mijn moeder Mia. " ik heb godverdomme wel voor al dat geld gezorgd de afgelopen 8 jaar" schreeuwt mijn vader Luke. Ik heb geen zin om dit te horen dus ren ik naar mijn broer's kamer. " hey Diego " " hey Little girl, wat is er? Zijn ze weer aan het ruziën?" " ja " mijn broer Diego is al 8 en hij is de liefste broer ooit! Hij helpt me met alles. Ik ga op zijn bed zitten en hij komt naast me liggen en trekt me in een knuffel.  Ik ben trouwens Marilou. Marilou Miller. Ik ben 4 jaar. Ik heb best wel lang bonker bruin haar en heb groene ogen. Diego is dus mijn broer. Hij heeft ook donker bruin haar dat goed in model zit.We blijven zo ff zitten als we voet stappen horen in de gang. Dan schiet de deur open en onze ouders staan der. Ze kijken ons verdrietig aan. " pak je koffers " zegt mijn vader. " waarom?" Vragen ik en Diego tegelijk. " we brengen jullie naar het adoptie " zegt hij. " WAT " zeggen we weer tegelijkertijd. Ik kijk mijn ouders ongelovig aan. Mijn moeder zit te huilen en mijn vader vecht tegen de tranen. " jullie maken een grapje...toch?" Vraagt Diego. Ze schudden allebei nee en nu kan ik het niet helpen alle tranen stromen gewoon over me wangen. Ik spring van Diego's schoot en ren naar me kamer en begin heel hard te huilen. Hoe kunnen ze? We zijn toch hun kinderen. Als ik een beetje ben uitgehuild doe ik de deur een beetje op en zie ik mijn vader en moeder. Mijn moeder huilt en mijn vader probeert haar te trosten. Als Diego's kamerdeur open gaat en hij rent naar me toe. Ik stap naar achter en laat hem binnen stormen. Ik zie dat hij ook heeft gehuild. Ik loop op hem af en knuffel hem. Na een tijdje trekken we terug en gaan we op mijn bed zitten. Diego begint te praten.
" mam en pap menen het echt, we gaan naar het adoptie " " maar waarom dan " vraag ik. " ze hebben te veel ruzie en ze willen niet dat wij er onder lijden, ze willen eerst de ruzie bij leggen en dan komen ze ons weer ophalen " " kunnen we niet naar oma en opa of tante Sterre en ome Will?" " nee opa ligt in het ziekenhuis weet je nog en tante Sterre is zwanger dus hebben we niemand anders meer " ik knik en en ga tegen Diego aanliggen. Dan komen onze ouders binnen en ik weet wat ze gaan zeggen. " gaan jullie jullie koffers pakken we vertrekken over 3 uurtjes " zeggen ze. We knikken en Diego geeft me een kus op me hoofd en loopt dan naar zijn eigen kamer. Mijn moeder helpt me met mijn koffer en 3 uur later zitten we met ze alle in de auto op naar de adoptie. Na een uur rijden zie ik het gebouw al. Welkom nieuw leven.