Beschermd | Ft. Bankzitters

5. Ouders

20-08-07'

Ik ben al vroeg op, eerder dan normaal. Maar dat is ook niet gek want, vandaag wordt een spannende dag. Vandaag is de eerste echo, we kunnen het kindje nog niet zien maar wel weten of het gezond is. Ook krijgen we de mogelijke uitrekendatum te horen, uit nieuwsgierigheid heb ik zelf al uitgerekend wanneer het ongeveer gaat zijn. Maar bij een dokter is het toch wat betrouwbaarder. Jamie ligt nog in bed, ze heeft veel last van misselijkheid en brandend maagzuur de afgelopen weken. Volgens mijn moeder hoort dat er allemaal bij, dat gaat de komende tijd nog niet over. Had ze er achteraan verteld. Ik probeer zo veel mogelijk thuis te zijn, om voor Jamie te zorgen. Volgens haar hoeft dat niet, ze kan het makkelijk zelf. Maar toch wil ik bij haar zijn, voor het geval dat het mis gaat. Mijn gedachten dwalen af naar de toekomst, met de kleine. Ik zie een beeld dat ik haar in mijn armen heb, vlak na de geboorte. En dat Jamie in dat grote ziekenhuisbed ligt, doodop maar glimmend van trots. Het is de mooiste dag van mijn leven, ook al heb ik hem nog niet meegemaakt.

Door een stem wordt ik weer bewust van waar ik ben, gewoon aan de eettafel met een boterham voor mijn neus. "Robbie? Kom je even alsjeblieft?" Klinkt het vanuit de slaapkamer, het klinkt alsof ze me al een aantal keer heeft geroepen. "Ja schat, ik kom er aan!" Met grote passen loop ik de slaapkamer in, waar ik Jamie rechtop in bed aantref. Haar haren staan alle kanten op, haar wangen zijn rood en tranen rollen van haar wangen af. "Wat is er lief?" Ik ga naast haar zitten en neem haar in mijn armen. "We moeten het vanmiddag aan mijn ouders vertellen." Brengt ze snikkend uit. "Ja dat klopt, maar ik ben bij je. Als ze je wat aan willen doen moeten ze eerst langs mij. Ik bescherm je, op welke manier dan ook." Troostend wrijf ik over haar rug, het lijkt te helpen. Het hevige snikken houd langzaam op, haar ademhaling wordt weer stabiel. Voorzichtig draai ik haar van me af, met haar gezicht naar me toe. "Beloof je dat als iemand je pijn doet, of het nou je ouders of een van de jongens is. Dat je naar mij komt?" Ze knikt, maar het stelt me niet gerust. "Beloof je dat?" Vraag ik opnieuw. "Ja dat beloof ik." Zegt ze terwijl ze me aan kijkt. Nog steeds vertrouw ik het niet helemaal, maar het is goed genoeg voor nu. "Wat wil je als ontbijt? Dan maak ik dat voor je en kan jij je rustig aankleden." Ik schuif naar de rand van het bed en blijf daar zitten. "Doe maar een tosti ofzo.." Klinkt het dof, ik kijk om. Jamie ligt weer op haar zij in bed. "Hm, oké dan.. Maar ik ga 't niet op bed brengen, want je haat kruimels in bed. En ik weet wel wie er dan de schuld krijgt." Grinnikend loop ik de kamer uit. "Ik kom er aan, nog. Heel.. Even.."

Het is half 12, om 1 uur moeten we bij de dokter zijn voor de echo. Inmiddels zit Jamie in het zonnetje van haar tosti's te genieten. Ze ziet er beter uit dan vanmorgen, de rode wangen zijn weg en haar ogen staan helder. Op de achtergrond staat radio 10 aan, er wordt druk gesproken over de start van tv-zender RTL 8. In de tussentijd ruim ik het aanrecht op en was ik alles af, dan is dat ook weer gedaan. "Rob, je moeder stuurt een berichtje." Jamie loopt naar me toe, in de ene hand mijn telefoon en in de andere haar bord. "Dankjewel, zet maar in de wasbak." Ik open het sms'je en lees het voor. "Goeiemorgen, wij zijn onderweg naar jullie. Liefs, pa en ma." Als reactie stuur ik een duimpje met een hartje. "Oja, was vergeten dat je ouders mee gingen.." Ik hoor de opluchting in haar stem. "Ja, want dat hadden we afgesproken." Fluister ik terwijl ik een kusje op haar wang plant. "Zullen we anders brieven gaan schrijven voor de kleine. Dat die in een doos mee gaan naar haar adoptie ouders. Zo krijgt ze misschien duidelijkheid waarom we dit gedaan hebben." Oppert Jamie opeens. "Dat is een heel goed plan! Zullen we op de weg weer naar huis even langs de winkel voor papier en zo?" Het liefst was ik nu al begonnen met schrijven maar daar niet genoeg tijd voor. "Is goed, doen we." Glimlachend loopt ze naar het koffietafeltje waar een puzzelboekje op ligt. Met het boekje in haar hand komt ze weer terug en gaat ze tegenover mij zitten. Ik laat het maar, we hebben beide even onze rust nodig.

"Ik ga wel." Ik loop naar de voordeur en open deze, het zijn mijn ouders. "Hey manneke, alles goed?" Zonder op mijn reactie te wachten loopt ze door naar binnen. "Hai pa." "Hai vriend." Ik sluit de deur en ga weer naar binnen. Jamie is al enthousiast aan het vertellen over ons idee over de brieven. Ik laat het maar even, nu ze aan het praten is kan ze niet piekeren over de echo straks. "Zullen we gaan? Het is druk op de weg." Mijn vader onderbreekt het verhaal, wat al zo'n 20 minuten bezig was. "Ja is goed." Ik sta al op, misschien volgen Jamie en mijn moeder. "Jamie, kom je? In de auto is ook nog tijd om te praten." Ik sta met haar jas in de deuropening, mijn vader is even buiten gaan staan om tot rust te komen van al het gekakel. "Ohja, ik kom al!" Ik geef haar jas en sleur mijn moeder achter me aan. Anders zijn we over een uur nog niet weg. "Jezus Rob doe rustig aan." Moppert ze, heb ik haar te stevig vast gepakt? "Sorry.." Ik merk dat ik enorm gespannen ben, daarom is mijn humeur ook niet zo fantastisch. "Ik ben al beneden." Zonder op antwoord te wachten been ik naar het trappenhuis. Even rust, even alles loslaten.

1015 woorden                                              (07-02-23)

Wat vinden jullie? Tussen de normale delen door (de hoofdstukken in het heden) deze stukken blijven schrijven als extra opvulling en informatie. Of tussen de normale hoofdstukken door de brieven schrijven? (dus in plaats van dit deel een geschreven brief aan Jayda)

Nou laat maar weten

Houdoe                                                        Esmee -