Beschermd | Ft. Bankzitters

13. Kleurboek

11-06-23'

Met een bekertje chocomel zit ik op het grote bed, ik ben moe. Wat niet gek is als ik in de afgelopen 12 uur maar ongeveer 1 uurtje heb geslapen. Milo heeft vanaf het moment dat ik thuis out ging tot aan ik wakker werd in het ziekenhuis bij me gezeten. Te lief van hem. 'Miel, echt heel fijn dat je heel de tijd bij me bent gebleven.' Zeg ik met een klein glimlachje.  "Jayd, t is geen probleem! Ik kan je moeilijk voor de deur laten liggen en zelf naar binnen gaan alsof er niks is gebeurd." 

Ik grinnik, deze kant laat hij bijna niet in video's zien. Waarom niet? Dat weet niemand. 'Had wel gekund maar dan was pa boos geworden denk ik..' Milo knikt. "En ja dat natuurlijk ook." Ik kijk op de klok, het is inmiddels half 7. Nog 2,5 uur me vermaken hier. Ik kijk de kamer rond, in de hoek staat een tv. 

'Zou die tv aan mogen denk je?' Ik kijk vragend opzij. "Geen idee, ik ga het even vragen." Milo staat op en loopt richting de deur. "Ohja, misschien mis je deze." HIj houd mijn telefoon omhoog. 'Ohh, dankje. Maar ga maar eerst vragen of die tv mag want als dat niet mag mag mijn telefoon ook niet.' Hij knikt en loopt de gang op. 

Het bed staat bijna tegen het raam aan, er staat alleen zo'n kastje tussen. Ik duw me met mijn ellebogen nog wat rechter op in het bed en kijk naar buiten. De zon begint langzaam op te komen. Ik hou van dat beeld, het maakt me rustig. Hier en daar worden de vogeltjes ook wakker en komt de wereld in leven. 

"Mooi hé." Milo komt op mijn voeteneinde zitten en geeft mij mijn telefoon. "De tv mag aan, telefoon eigenlijk niet maar ik weet dat je een foto wil maken." Glimlachend knik ik. Ik maak een paar foto's en geef mijn telefoon terug. 'Kom d'r bij!' Ik schuif iets opzij zodat Milo naast me op het bed kan komen zitten. Hij boven de dekens, ik er onder. 

Samen zitten we wat YouTube te kijken, de meeste video's zijn oude bankzitters video's. Het is leuk om te zien waar ze vandaan komen. "Dankjewel Jayda." Zegt Milo opeens. 'Waarvoor?' Ik kijk vragend opzij. "Gewoon, voor alles. Sinds dat Rob en Jamie je terug hebben en jij bij ons bent is het een stuk ontspannener en gezelliger. 

'Nou met alle shit die ik af en toe met me meebreng is het alles behalve ontspannen..' Grinnik ik. Milo knikt. "Oké, dat is waar. Maar ik meen het, de bankzitters zijn meer bankzitters dankzij jou." Ik glimlach. 'Lief van je Miel, ik ben ook blij dat ik jou en de andere heb leren kennen. Want zonder jullie was ik er nu misschien niet meer.' Milo trekt me in een knuffel. 

Ik moet in de tussentijd in slaap zijn gevallen, want ik word wakker zonder Milo naast me. De tv staat uit en de kamer is leeg, op mij en wat spullen na. Ik wrijf voor de zekerheid even goed in mijn ogen, misschien slaap ik nog half. Maar de kamer is echt leeg, ik ben alleen. 'Oké Jayd, misschien is hij gewoon koffie halen. Geef het nog 5 minuten.' 

Na een paar keer diep in- en uit ademen ben ik wat rustiger. Er is na 3 minuten nog geen spoor van Milo. Ik wil eigenlijk op de rode knop naast mijn bed drukken als ik een briefje op het kastje zie, ik pak het op en vouw het open.

"Jayd, ik ben even weg. Ik ben over een kwartier weer terug. (8:30) Maak je geen zorgen. Milo."

Het is nu 10 voor half, dan ben ik niet lang na dat hij weg is gegaan wakker geworden. Ik leg het briefje terug en kijk om me heen. Ik heb geen zin in tv en mijn telefoon is weg. Zou er iets in dat kastje kunnen liggen waarmee ik de tijd kan doden? Nieuwsgierig maak ik een voor een de lades open. Het enige wat er in ligt is een oud tijdschrift voor kinderen tot 10. Zo'n tijdschrift waar wel eens een paar kleurpotloden bij zitten voor de abbonees.

Ik pak het er uit en zie een kleurdoos liggen, die komt ook wel van pas. Als een 12 jarige zit ik op het bed, rebussen te maken en woordzoekers in te vullen. Normaal gesproken zou ik nooit in mijn vrije tijd een of ander tijdschrift zitten doorbladeren. Maar nu is er niet veel anders te doen. Ik ga helemaal op in de kleurplaat van een prinses in haar kasteel. De wereld om me heen staat stil. Het enige wat nu mijn prioriteit is is het netjes inkleuren van de kleurplaat. 

Na voor mijn gevoel 1 minuut is de plaat af. Ik sla het schrift dicht en ruim de kleurpotloden op. "Hey Jaydjee! Mooie kleurplaat!" Verbaasd kijk ik op, sinds wanneer is Milo weer hier? 'Huh, oh dankje.. Hoe lang zit je hier al?' Vraag ik terwijl ik het stapeltje op het kastje leg. "Zo'n 5 minuten maar." 'Oh.. ik dacht dat ik letterlijk maar een minuut bezig was met die kleurplaat..' 

"Maakt niet uit joh! Zullen we even samen wat eten in het restaurant?" Ik knik twijfelend. 'Mag ik wel mee dan?' Milo knikt. "Ja, maar wel in een rolstoel en we moeten wel nog even hier terug komen." Ik knik en ga op de bedrand zitten. 'Het lukt me zelf wel om er in te komen hoor, heb het al vaker gedaan.' Milo knikt weer en zet de rolstoel op de rem. Ik draai me leunend op mijn handen richting het bed en laat me zo zakken in de rolstoel. 

'Je mag me wel duwen want dát kan ik nou weer niet.' Zeg ik terwijl ik mijn voeten goed in de steuntjes neerzet. "Ik kan je niet garanderen dat je levend de lift bereikt.." Grinnikt Milo. 'Zullen we wel zien, en anders.. Wil ik graag ingevroren worden zodat ik ooit nog tot leven kan komen.' Lach ik terug. 

Levend en wel zijn we bij de lift aangekomen. Ik hou niet zo van liften maar gelukkig ben ik deze keer met een bekende. 'Miel, wat was je net doen?' Vraag ik. "Iets ophalen.." Antwoordt hij geheimzinnig. 'Hmm nu moet je ook zeggen wat!' Zeg ik nieuwsgierig. "Dat zie je zo wel.." 

1064 woorden

26-6-23'

Jaja daar ben ik weer! Ik had echt 3 hoofdstukken klaar staan maar blijkbaar vond wattpad t leuk om ze te verwijderen... 

Komende week toetsweek, en daarna stageweek. Ik hoop dat ik in de toetsweek wat hoofdstukkies kan schrijven voor jullie <3 

Houdoe! 

Esmee