Beschermd | Ft. Bankzitters

11. Niet in de haak

08-05-23' - POV: Raoul (in de tijd dat Jayda nog bij haar "vader" woonde)

Met 120 rijd ik over de snelweg, het mag eigenlijk niet maar toch doe ik het. Het is al half 8, en om kwart over moet ik op het werk zijn. Door de speakers klinkt de weersverwachting van vandaag, rond de 14 graden met 70% kans op regen. 'Kom op!!' Chagrijnig duw ik een paar keer op de toeter. 'Wie laat z'n oma op de snelweg rijden?' De grijze fiat voor me rijd 80 km per uur.

Ik haal de auto in en vervolg mijn weg. Ik heb helemaal geen zin in vandaag. De les die ik had voorbereid past niet in de planning, vandaag moeten ze een aantal opdrachten gaan maken in hun boek. Ik zet de richtingaanwijzer aan zodra het bordje van de afrit in zicht komt.

Voor het stoplicht zie ik een mogelijkheid om snel magister te checken, om me alvast voor te bereiden met welke terror klas ik begin om half 9. Een gevoel van opluchting gaat door me heen bij het zien van de klascode. 3A, een gezellige klas met leerlingen die vragen stellen en wel degelijk willen leren maar vooral heel erg van gezelligheid houdt.

Mijn gedachten dwalen af naar een leerling uit die klas, Jayda. Het meisje waar ik me af en toe zorgen over maak. Leerjaar één was het een stil, oplettend meisje. Begin leerjaar 2 kreeg ze een sterkere mening, waar ze zelf van schrok. En nu.. in de 3e. Is het meisje vooral in haar bubbel.

Ik loop regelmatig langs het lokaal waar haar klas dan les heeft, 9 van de 10 keer staart ze uit het raam, de gang op. In pauzes zie ik haar onrustig om zich heen kijken, soms valt haar blik op mij. Dan kijk ik terug, als ze dat door heeft draait ze weg. Ik weet niet zo goed wat ik ermee moet.

Het is 5 voor half 9, ik loop via de aula naar de trap. Ik kijk even rond de aula, het is best rustig. Mijn blik valt op een meisje met een donkergroene hoodie, wat opvalt omdat het in de school 23 graden is. Ze ziet er moe uit. Wallen onder haar ogen en ingevallen wangen. Het is Jayda.  Ik wil naar haar toe, maar is dat wel zo slim? Even twijfel ik. 'Nee, je gaat gewoon naar je hok. Het is niet jouw verantwoordelijkheid.'

Langzaam stroomt het lokaal vol. Ik zucht diep, ik voel me machteloos. Ik wil haar helpen maar dat kan niet zomaar. Als laatste komt Samuel het lokaal binnen. 'Hé maatje, doe je de deur ff dicht alsjeblieft?' De jongen knikt en sluit de deur achter zich. Als iedereen zijn plek heeft gevonden begin ik met de les. 'Oké, aangezien jullie fantastisch zijn liggen jullie voor op de meeste klassen. Hierdoor heb ik twee keuzes voor jullie..'

Vanuit verschillende hoeken van het lokaal klinkt geschreeuw. "Down the road!!" Beginnen een aantal te roepen terwijl ze op de tafel slaan. Ik kijk naar de hoek van het lokaal, helemaal verstopt achter een paal zit ze. Met haar handen over haar oren. 'Oké oké, we gaan down the road kijken. Maar de kinders die dat niet willen mogen wat voor zichzelf doen.'  Er klinkt gejuich. Ik schud lachend mijn hoofd.

Iedereen zit wat voor zichzelf te doen of naar het programma op het bord te kijken. Hierbij zie ik de mogelijkheid om een berichtje op teams te sturen naar Jayda.

"Hey, ik heb nieuwe memes nodig. Zou jij dr nog wat leuke willen maken? :)"  -08:41

"Ja dat kan wel, ik stuur ze vandaag nog door! Als t me dit uur niet lukt stuur ik wel vanuit thuis."  -08:43

Ik reageer met een emoji en een duimpje, om het niet ongemakkelijk te maken. De rest van de les kijk ik via mijn laptop mee met het programma. Zo nu en dan wordt er gelachen, het is een ontspannen sfeer. Fijn om de dag mee te beginnen.

Halverwege de 2e pauze loop ik de aula in. Bij de tafel in de buurt van de toiletten zit Jayda met haar vriendinnen. Ze kijkt maar een beetje om zich heen, het lijkt er niet echt op dat ze wordt betrokken bij het gesprek. Ik glimlach naar haar en loop weer terug. Mijn hoofd maakt overuren. Ik weet het even niet meer. Met mijn tas op mijn rug loop ik de trap weer op. In een leeg lokaal start ik mijn laptop op en ga ik verder lunchen.

Het lesuur na de pauze heb ik laten uitvallen, ik ben er niet bij met mijn hoofd en lesgeven maakt dat er even niet veel beter op. Ik denk na over Jayda. Ik heb het idee dat ze wordt verwaarloosd en mishandeld thuis. Ik weet dat ik geen conclusies mag trekken maar het zien van blauwe plekken, amper eten hebben in pauzes, versleten kleding dragen. Lijken me duidelijke punten. Ik open Google en tik in de zoekbalk tekens van verwaarlozing"

De dingen op Google komen wel overeen met mijn conclusies. "Wat te doen bij vermoedelijke mishandeling en verwaarlozing?" Ik kom terecht op de website van veilig thuis. Waar ik het een en ander van kan oppikken.

Mijn telefoon begint te trillen. Op het beeldscherm verschijnt de naam "Robbie".  Ik neem op.

"Hè maatje.." Zijn stem klinkt vlak. 'Hé Rob, is er wat?' Robbie haalt zijn neus op. "Eh.. Roel." Klinkt het voorzichtig. 'Ja Rob, zeg het maar.' "Oké, nou ga effe zitten." Hij blijft stil totdat ik een bevestiging geef dat ik zit. "Nou ik heb dus zo'n 15 jaar geleden een dochter gekregen. En ik heb haar nog niet los kunnen laten. Roel, ik wil haar terug!" Klinkt het snikkend. 'Wacht Rob, een dochtertje?! Heb je me dat ooit verteld?' Vraag ik geschokt. "Nee.. ik kende jullie toen nog niet, en ik dacht het is niet belangrijk voor jullie.." 'Rob, luister. Natuurlijk is dat belangrijk! Het gaat wel om jouw kind. En mijn nichtje dan hè!' Zeg ik er grappend achteraan. "Geen papa Roelie maar opa Roelie!" Ik grinnik. 'Maar Rob, ik ga je helpen haar te vinden!' Plotseling wordt er op de deur geklopt. 'Sorry maatje, maar ik moet weer gaan. Ik app je zo nog, oke?' "Is goed ome Roelie!" Zegt Robbie zachtjes.

Ik leg mijn telefoon op het bureau en open de deur. "Hoi meneer.." Jayda komt het lokaal binnen. 'Hee Jayda. Wat kan ik voor je doen?' Ik geef haar het teken dat ze kan gaan zitten. "Nou.. Ik weet niet. Het is even te veel. En ik zag jou zitten dus ik dacht.." Ik glimlach. 'Meisje ik vind het helemaal prima als je hier je rust komt pakken. Daar hoef je je niet schuldig over te voelen!' Ze knikt klein, haar wangen zijn rood van de spanning.

God wat zou ik veel doen om in het hoofd van dit meisje te kunnen kijken.

1159 woorden-
12-05-23'

Hopelijk is dit ook leuk om te lezen:). Want het was best lastig om te bedenken en schrijven. En ik ben van plan om nog een soort gelijk stuk te schrijven!!

Dikke vette s/o naar fleur-jasper voor het fantastische idee om odit hoofdstuk te schrijven!!

Houdoe-
Esmee.